Καμμένος από τον εαυτό του

Είναι θεμιτό, θεμιτότατο να πολιτεύεσαι με σημαία σου την ηθική, ακόμα κι αν αυτή, ελλείψει πραγματικών ιδεών, είναι και η μοναδική σου παντιέρα. Ο καθένας, άλλωστε, στη ζωή με ό, τι έχει, καταπιάνεται. Τα προβλήματα, όμως, ξεκινούν όταν δεν είσαι τόσο ηθικός όσο έχεις αφήσει τους άλλους να πιστεύουν για εσένα ή όχι τόσο όσο πιστεύεις εσύ για τον εαυτό του ότι είσαι. Αν αποκαλυφθεί σε μια τέτοια περίπτωση ότι δεν είσαι ο Ρομπέν των Δασών, με τη «στολή» του οποίου παρουσιάζεσαι, είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσει η κατρακύλα, πόσω μάλλον όταν το «μαγαζί» δεν έχει και τίποτα άλλο να προσφέρει στους πελάτες του…

Μια τέτοια περίπτωση είναι κι ο Π. Καμμένος: μια πολιτική μετριότητα που βάσισε την καριέρα της σε υπερπατριωτικές κορώνες και καταγγελίες περί διαφθοράς… των άλλων, τις οποίες πάντοτε δυσκολευόταν να αποδείξει όταν έφτανε η ώρα των δικαστηρίων. Γι’ αυτό και τώρα που το όνομά του εμπλέκεται σε offshore εταιρία, πιθανότατα ύστερα από εκβιασμό που του έγινε από το γνωστό και μη εξαιρετέο Συγκρότημα Τύπου, βρίσκεται για τα καλά στριμωγμένος στα σκοινιά. Πώς, για παράδειγμα, θα μπορεί να καταγγέλλει τους Παπανδρέου για παράνομο κι ανήθικο πλουτισμό, όταν κι ο ίδιος φέρεται να ακολουθεί τις μεθόδους τους; Και πώς μπορεί να περάσει το σκόπελο όταν έχει φτιάξει ένα κόμμα υποδοχής των δεξιών που δε συμφωνούν με τα μνημόνια, αλλά του οποίου οι θέσεις διαμορφώνονται κάθε ημέρα στο γόνατο, χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογική και πραγματιστική προσέγγιση των πραγμάτων;

Φυσικά είναι άδικο να σηκώσει ο Π. Καμμένος το βάρος όλων των υποκριτών αυτής της χώρας, που κλαίνε για τη φτωχολογιά, αλλά σκουπίζουν τα δάκρυά τους σε σατέν υφάσματα. Τους ξέρω και τους ξέρετε: είναι αυτοί ή αυτές που βουρκώνουν όταν βλέπουν ένα συγκινητικό ρεπορτάζ για παιδάκια, αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή λοιδορούν όσους δεν θεωρούν την άγρια λιτότητα μονόδρομο. Είναι αυτοί που βγάζουν πύρινους λόγους μέσα από τους ραδιοφωνικούς πομπούς ή γράφουν πύρινα άρθρα κατά της τρόικας, αλλά με τους δικούς τους εργαζόμενους αποδεικνύονται τροϊκανότεροι των τροϊκανών. Γι’ αυτό και προτιμώ χίλιες φορές αυτόν που από αγνή πίστη ασπάζεται το νεοφιλελευθερισμό και ζει σύμφωνα με τις αρχές του, από εκείνον που λιβανίζει το σοσιαλισμό εκτός σπιτιού και στο σπίτι του λειτουργεί σα να ήταν ο απόλυτος αφέντης…