Μπατιράκια εφοπλιστές, λεφτάδες άνεργοι...

Σκεφτείτε να πήγαινε ένας μισθωτός στην εφορία για να της ανακοινώσει πως ο ίδιος αποφάσισε πως θέλει να συνδράμει στην εθνική προσπάθεια για απομείωση του δημόσιου χρέους με ένα χ ποσό. Προσέξτε, ένα χ ποσό το οποίο ο ίδιος ο μισθωτός θα έχει επιλέξει πως μπορεί να προσφέρει. Αυτόν τον τύπο πώς θα τον αποκαλούσε η κυβέρνηση και τα μιντιακά παγαλάκια της, πατριώτη ή, μήπως, κομπιναδόρο; Μάλλον το δεύτερο. Οταν, όμως, πηγαίνει ένας εφοπλιστής και δηλώνει πως θέλει να δώσει στο δημόσιο ταμείο ένα απειροελάχιστο ποσό σε σύγκριση με τον πραγματικό του πλούτο, τότε βγαίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός για να εξυμνήσει τον πατριωτισμό του και τα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων και μακροσκελή τηλεοπτικά ρεπορτάζ στον ΕΛΛΗΝΑ, ο οποίος την ώρα που τον έχει ανάγκη η πατρίδα του, εκείνος δεν της γυρίζει την πλάτη...

Προσπαθώ να βρω έναν καλό λόγο για να αισθάνομαι εθνικώς υπερήφανος που η ελληνική ναυτιλία είναι από τις πρώτες στον κόσμο. Δεν φορολογείται, έχοντας εξασφαλίσει για τον εαυτό της δεκάδες φοροαπαλλαγές, πολλές φορές δεν κυκλοφορεί με ελληνική σημαία και οι εργαζόμενοι που χρησιμοποιεί είναι, κυρίως, ξένοι. Με συγχωρείτε, αλλά αν οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο είχαν εξασφαλίσει τέτοιου είδους προνόμια στον κάθε φουκαρά μεροκαματιάρη, ο τελευταίος θα έπρεπε να είναι πολύ ανόητος για να μην είναι τουλάχιστον οικονομικώς αυτάρκης. Γι' αυτό κι αδυνατώ να κατατάξω τύπους όπως οι Μαρινάκηδες, οι Βενιάμηδες ή οι Βερνίκοι στη χορεία των ιερών τεράτων που γέννησε αυτή η χώρα και στους οποίους θα πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη μόνο και μόνο που μας κάνουν τη χάρη να συμμετέχουν στο δημόσιο κορβανά με ένα χαρτζιλίκι...

Αν οι εφοπλιστές μας θέλουν να διασφαλίσουν ότι δεν θα χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα υπερκέρδη τους, ας μετακομίσουν πλήρως από την Ελλάδα. Δυστυχώς γι' αυτούς, όμως, δε μπορούν να πάρουν μαζί τους ούτε την θάλασσα ούτε το εξειδικευμένο προσωπικό που βγάζει αυτή η χώρα, που είναι συνυφασμένη με το υγρό στοιχείο. Κι αν δεν θέλουν, τέλος πάντων, να κάνουν κάτι τέτοιο, ας σταματήσεουν επιτέλους να παριστάνουν τους πατριώτες στις κοσμικές τους συνάξεις και στην επιφανειακή ζωή τους. Είναι, το λιγότερο, πρόκληση να ζητάς από έναν άνεργο να πληρώσει στην εφορία περισσότερα από όσα ένας εφοπλιστής και την ίδια στιγμή τον πρώτο να του απαγορεύεις ακόμα και να διαδηλώσει ή να τον ποτίζεις με δακρυγόνα, τη στιγμή που για το δεύτερο στρώνεις το κόκκινο χαλί στο μέγαρο Μαξίμου...