Μόνο οι λούμπεν προτιμούν τη βέβαιη καταστροφή από την πιθανή σωτηρία...

Θα συμφωνήσω με τον Αντ. Σαχλαμαρά: αυτήν τη στιγμή (και) στην Ελλάδα διεξάγεται μια μάχη ιδεών. Μόνο που ο πρωθυπουργός, με τις παλαιοκομματικές του μεθόδους και το οπλοστάσιο επιχειρημάτων που διαθέτει το οποίο μυρίζει ναφθαλίνη, αδυνατεί να κατανοήσει πως ο ίδιος, η κυβέρνησή του, η τρόικα και η Χρυσή Αυγή, με την οποία όλο και περισσότεροι νεοδημοκράτες σπεύδουν να δηλώσουν πως δεν έχουν πρόβλημα να κυβερνήσουν μαζί της, ανήκουν στο ένα από τα δύο άκρα τού πολιτικού συστήματος. Στο άλλο δεν ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι ο λαϊκισμός του ώρες ώρες βγάζει μάτι, αλλά η άκρα αριστερά, η οποία χρησιμοποιεί με τη σειρά της αφοριστική επιχειρηματολογία κι άσκοπη βία προκειμένου να υπερασπιστεί αυτό που όλοι θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε όλοι πώς να το κατακτήσουμε: ένα πιο δίκαιο κόσμο, όπου, για παράδειγμα, κύριο θέμα συζήτησης δεν θα είναι πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν, αλλά πόσο θα φορολογηθούν οι εφοπλιστές...

Αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα διεξάγεται μια μάχη που θα κρίνει τον ευρωπαϊκό ταξικό πόλεμο. Αν ο κατώτατος μισθός φτάσει κι επισήμως τα 200 ευρώ, οι συντάξεις εκμηδενιστούν, η δημόσια περιουσία περάσει μπιρ παρά στα χέρια λίγων, τα σχολεία και τα νοσοκομεία είναι τόσο πολλά όσο και οι οάσεις στην έρημο, τότε είναι βέβαιο ότι αυτός οι τυφώνας θα χτυπήσει και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και γι' αυτό δεν θα φταίνε οι "τεμπέληδες", αλλά οι ταξικώς ασυνείδητοι έλληνες, που ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί να καταστραφούν αν δοκιμάσουν μια άλλη επιλογή από τη βέβαιη καταστροφή τους. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας θα φτάσει τη μάχη με την τρόικα μέχρι το τέλος, αν θα προχωρήσει, για παράδειγμα, σε στάση πληρωμών στην περίπτωση που η Γερμανία δε συμφωνήσει σε ένα πιο κοινωνικώς πιο δίκαιο πακέτο σωτηρίας. Δεν θα το ήξερα, ακόμα κι αν ήμουν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Ωστόσο, δεν θα το μάθουμε ποτέ αν δε δείξουμε την αποφασιστικότητα να εγκαταλείψουμε το καράβι που βυθίζεται για να επιβιβαστούμε σε ένα άλλο, τον καπετάνιο και το πλήρωμα του οποίου μπορεί να μην εμπιστευόμαστε, αλλά δεν τους έχουμε δοκιμάσει κιόλας...

Δεν αντιμετωπίζω μια κυβέρνηση της Αριστεράς σαν το μεσσία που θα έρθει για να μας βγάλει από τα αδιέξοδά μας. Η σωτηρία τής Ελλάδας είναι μια μακροπρόθεση υπόθεση και προϋποθέτει κυρίως τη δημιουργία πολιτών που δεν θα ψηφίζουν με βάση το ατομικό, αλλά το συλλογικό συμφέρον και γι' αυτό θα ξέρουν να αναλαμβάνουν και τις ατομικές τους ευθύνες. Επειδή, όμως, αν δεν κοιτάξουμε και το βραχυπρόθεσμο θα είμαστε όλοι νεκροί, η χώρα έχει ανάγκη τής άμεσης προσφυγής στις κάλπες και της εκλογής μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης της Αριστεράς, με το προγραμματικό πλαίσιο της οποίας μέσες άκρες συμφωνώ. Το αν θα πετύχει, εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη συμπαράσταση που θα έχει από το λαό. Γιατί είναι διαφορετικό να πει "nein" η Ανγκ. Μέρκελ στον Αλέξη Τσίπρα και στο αεροδρόμιο να μην τον περιμένει ψυχή και είναι τελείως άλλο πράγμα να βγουν στους δρόμους σε μια τέτοια περίπτωση και τα δέκα εκατομμύρια των ελλήνων για να ταχθούν στο πλευρό τού πρωθυπουργού τους. Αν η οργή λαού μπορεί να φοβίσει τον θεό, φανταστείτε πόσο πιο εύκολο θα είναι να συμβεί αυτό σε μια καγκελάριο...