Ας το ξεκαθαρίσουμε: ούτε οι κρεμάλες ούτε τα γουναράδικα (έστω κι αν ο Αρης Βελουχιώτης μιλούσε για τον εαυτό του και τους συντρόφους του όταν έκανε επίκλησή τους κι όχι για τους αντιπάλους του, όπως ανάφεραν παραπλανητικώς μιντιακά παπαγαλάκια) θα μας λυτρώσουν από τη μιζέρια μας. Καμιά δημοκρατία στην οποία κυριαρχεί η κοινωνική δικαιοσύνη δε μπορεί να στερεωθεί σε μέτρα αντεκδίκησης επί δικαίους κι αδίκους. Χρειάζεται βαθύτερα θεμέλια και, κυρίως, ανθρώπους που δεν θα διακατέχονται από μίσος για τους ιδεολογικούς και ταξικούς τους αντιπάλους, αλλά από τη σύνεση να αντιλαμβάνονται ότι τους εγκληματίες δεν τους εκτελείς, αλλά τους σωφρονίζεις ώστε αύριο μεθαύριο να τους έχεις στο ίδιο άρμα με εσένα και να διασφαλίσεις με αυτόν τον τρόπο πως δεν θα υπάρχουν επικίνδυνες παρεκτροπές. Ολες αυτές, ωστόσο, είναι άγνωστες έννοιες για εκείνους που δεν αναζητούν να αλλάξει η χώρα, αλλά να ψαρέψουν ψηφαλάκια στα θολά νερά μιας κοινωνίας η οποία ζητά, γενικώς κι αορίστως, αίμα στην αρένα, αγνοώντας πως στο τέλος είνα πολύ πιθανό να πέσει και η ίδια θύμα τής τυφλής οργής της...
Πριν, επομένως, μαζέψουμε τα ξύλα για να φτιάξουμε τις κρεμάλες ή συγκεντρώσουμε τα τομάρια για να γεμίσουμε τις προθήκες των γουναράδικων, ας εξαντλήσουμε όλες τις άλλες διεξόδους που μας δίνει αυτό το ανεπαρκέστατο έστω σύστημα κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Προχωρησαμε σε γενικές απεργίες διαρκείας ή μείναμε σε μια εκ του προχείρου επαναστατική γυμναστική; Αποκλείσαμε τις βίλες των ολιγαρχών ή ρίξαμε όλο το ανάθεμα στις διάφορες μειονότητες που ζουν σε αυτήν τη χώρα; Ανεβάσαμε στην εξουσία αυτούς που, στα λόγια τουλάχιστον, υπόσχονται έναν εναλλακτικό δρόμο από εκείνο των μνημονίων ή κρατήσαμε στο μέγαρο Μαξίμου αυτούς που τα επέβαλαν; Ας κάνουμε, επομένως, όλα τα παραπάνω κι αν δε μας βγει η εξίσωση, ας σκεφτούμε ως λύση και τις κρεμάλες, τις μολότοφ ή τα γουναράδικα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να αφήνουμε να μας χαϊδεύουν τα αφτιά, την ώρα που μας παίρνουν τα σκαλπ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου