Ο απόλυτος γλείφτης απειλεί και τη Συρία...

Η πολιτική, όπως και πολλά άλλα πράγματα στην Ελλάδα, δεν είναι κυρίως θέμα ικανοτήτων, αλλά δημοσίων σχέσεων. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχεις περάσει από ένα σωρό υπουργεία και να έχεις αφήσει πίσω σου μηδενικό έργο και φωτογραφικές διατάξεις για ημετέρους και η αποδοχή τόσο η δική σου όσο και του κόμματός σου από την κοινή γνώμη να είναι χαμηλότατη, αλλά παρόλα αυτά να καταφέρνεις να επιβιώνεις, καταλαμβάνοντας μάλιστα και υψηλότατα αξιώματα. Και για να μιλάμε με ονόματα, στην Ελλάδα κανένας δε συμπυκνώνει καλύτερα όλα τα παραπάνω από το Β. Βενιζέλο...

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (ζητώ συγγνώμη από τη "Μεγαλειότητά" του, αν ξεχνώ κάποια άλλη πολιτική του ιδιότητα) δεν είναι τυχαίο πως σήμερα στηρίζει μια στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία. Είναι ικανός να γλείψει κάθε κατουρημένη ποδιά όποιου διαθέτει περισσότερη εξουσία από τη δική του προκειμένου να επιμηκύνει την παρουσία του στη δημόσια ζωή τής χώρας όσο μπορεί περισσότερο. Βλέπετε, πέρα από ευφράδεια κι έφεση στις πολιτικές καντρίλιες δε διαθέτει κανένα άλλο προτέρημα που να τον κάνει χρήσιμο για τον ελληνικό λαό...

Ένας άνθρωπος που αλλάζει "άλογο" κάθε φορά που γερνά το προηγούμενο το οποίο στήριζε δεν είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Κάποιος που κοιμάται στο ίδιο "κρεβάτι" με τους ολιγάρχες οι οποίοι διοικούν αυτήν τη χώρα δεν είναι δυνατό να θέτει ως προτεραιότητά του τους μικρομεσαίους. Αυτός που έχει την ικανότητα να συμμαχεί με το διάβολο για να ικανοποιεί τη μεγαλομανία του προφανώς και είναι επικίνδυνος, όχι μόνο για την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά ακόμα και για τη Συρία...

Δημοσιοαλητεία...

Οι νεκροί δεν είναι άγιοι. Κάποτε έζησαν, διέπρεψαν, λάθεψαν κι αμάρτησαν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει όλα τα παραπάνω, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ώστε να αντιμετωπίζεται μετά θάνατον αποκλειστικώς και μόνο σαν θεός ή σα διάβολος. Γι' αυτό κι από την κριτική δε μπορούν να εξαιρούνται ούτε οι πεθαμένοι, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να δώσουν μόνοι τους απαντήσεις αλλά επαφίενται στην αγάπη αυτών που άφησαν πίσω τους. Οποιος, ωστόσο, δημοσιεύει το άψυχο κορμί ενός ανθρώπου που κατά πάσα πιθανότητα αυτοκτόνησε δεν ασκεί κριτική ούτε κάνει δημοσιογραφία. Χυδαιολογεί, σκυλεύοντας ένα συνάνθρωπό του μόνο και μόνο για να πουλήσει μερικά φύλλα παραπάνω. Και με αυτόν τον τρόπο δίνει χείρα βοηθείας σε όσους θέλουν να λογοκρίνουν ακόμα περισσότερο την ελληνική δημοσιογραφία, στο όνομα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και των χρηστών ηθών...

Θεωρητικώς στην Ελλάδα έχουμε ελευθεροτυπία: ό,τι  δημοσιεύεται δεν περνά πρώτα από κάποιο υπουργείο Προπαγάνδας για να λάβει την έγκριση της εξουσίας. Στην πράξη, ωστόσο, αυτό που παράγει η πλειονότητα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης θα έπρεπε να κατευθύνεται απευθείας από τα πιεστήρια, το διαδίκτυο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στους κάδους απορριμμάτων, και φυσικά όχι της ανακύκλωσης. Μια ολιγομελής κλίκα ανθρώπων αντί να αποκαλύπτει ό,τι πραγματικά καταστρέφει τις ζωές των πολιτών, συγκαλύπτει ή ταΐζει το πόπολο με "σόκιν" φωτογραφίες και λαϊφστιλίστικα ρεπορταζάκια. Οχι μόνο επιτρέπει στην εξουσία να τη λογοκρίνει, αλλά αυτολογοκρίνεται για να γίνεται περισσότερο συμπαθής στους έλληνες ολιγάρχες-αφεντικά της. Αντιγράφει και δε δημιουργεί, υμνολογεί και δεν κατακρίνει, ακκίζεται με τους ισχυρούς αντί να τους δαγκώνει. Με λίγα λόγια, κάνει ό,τι μπορεί για να μην αλλάξει τίποτα σε αυτήν τη χώρα, για να μη δουν ποτέ οι τυφλοί το φως τους και τα πρόβατα να μη φάνε επιτέλους τους λύκους...    

Κάποιος να εισβάλει και στις ΗΠΑ...

Ο πόλεμος δεν αποτελεί προσβολή για την ανθρωπότητα όταν σε αυτόν χρησιμοποιούνται χημικά όπλα κατά αμάχων. Ο πόλεμος αποτελεί προσβολή για την ανθρωπότητα. Τελεία και παύλα. Επομένως, η διεθνής κοινότητα είχε ευθύνη να τον σταματήσει στη Συρία εδώ και πολύ καιρό κι όχι γιατί κάποια στιγμή το καθεστώς Ασαντ ή οι αντάρτες έκαναν ένα βήμα παραπάνω προς την παράνοια. Ο ΟΗΕ, που είναι κι ο καθ' ύλη αρμόδιος διεθνής οργανισμός, όφειλε να επέμβει σε αυτήν τη χώρα που σπαράσσεται  από εμφύλιο εδώ και τρία χρόνια πολύ νωρίτερα, με το ίδιο σκεπτικό που αν δούμε δυο φίλους στο δρόμο να μαλώνουν με μαχαίρια και πιστόλια δεν καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια γιατί είμαστε ξένοι, αλλά επεμβαίνουμε γιατί έχουμε ευθύνη να τους εμποδίσουμε να φτάσουν στο μακελειό...

Από την άλλη, ωστόσο, έχουμε τις ΗΠΑ, οι οποίες επιμένουν να παριστάνουν τον αυθεντικό προστάτη των πανανθρώπινων αξιών, όταν οι ίδιες τις καταπατούν βάναυσα στο εσωτερικό τους. Με ποιό ηθικό δικαίωμα θα μπορέσει ο Μ. Ομπάμα να δώσει εντολή για βομβαρδισμό τής Συρίας από το αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό, όταν στο εσωτερικό τής χώρας του οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται αντί να μειώνονται, η θανατική ποινή εξακολουθεί να ισχύει σε πολλές πολιτείες και οι μαύροι και οι ισπανόφωνοι παραμένουν πολίτες β' διαλογής; Σήμερα που συμπληρώνονται 45 χρόνια από τη δολοφονία τού Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στο Λευκό Οίκο κατοικεί ένας μαύρος πρόεδρος. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά η βιτρίνα ενός υπό κατάρρευση "καταστήματος", το οποίο πουλά ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό του τις καταπατά με το χειρότερο τρόπο. Δεν έχω αντίρρηση ο Μ. Ομπάμα να παραστήσει τον προστάτη των αδύναμων στη Συρία. Μόνο που οφείλει να  μη φέρει αντίρρηση κι αν κάποιος εισβάλει στις ΗΠΑ για να προστατέψει τους δικούς του αδύναμους από τις δικές του μετριοπαθείς πολιτικές, οι οποίες δε λύνουν το μέγα πρόβλημα της άνισης κατανομής τού πλούτου, απλώς το κάνουν επικοινωνιακώς πιο υποφερτό...

Αυτά τα αεροπλάνα δεν είναι για μας...

Σκεφτείτε να πηγαινοέρχονταν αεροπλάνα με περισσότερα από δέκα δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα δίνονταν στους έλληνες μικρομεσαίους με την προϋπόθεση πως δεν θα τα πετούσαν σε Καγιέν και σε πισίνες, αλλά για να μπορέσουν να σταθούν ξανά τα πόδια τους, κι ότι θα τα επέστρεφαν όταν θα ήταν σε θέση να το κάνουν. Οι ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού θα είχαν αφρίσει από το κακό τους για το ότι ο ελληνικός λαός θα είχε θελήσει να σωθεί με τζάμπα λεφτά. Τώρα, όμως, που αποκαλύπτεται ότι αυτό ακριβώς έγινε με τις τράπεζες δεν κουνήθηκε φύλλο. Θεωρήθηκε τόσο φυσιολογικό όσο μια γρίπη ή μια πανούκλα. Αποκαλύφθηκαν, όμως, για μια ακόμα φορά οι προτεραιότητες του συστήματος, που άλλους ανεβάζει κι άλλους κατεβάζει στα τάρταρα...

Αυτά τα τρία χρόνια τής κρίσης έχουν καταρρεύσει πολλοί μύθοι. Θυμάστε στην αρχή, για παράδειγμα, τί μας έλεγαν πως θα συμβεί στην περίπτωση που υπάρξει "κούρεμα" του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αυτός που μένει να "ξεγυμνωθεί" είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους σύγχρονους μύθους, πως δηλαδή η κατάρρευση του ευρώ θα είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη για τους έλληνες. Ε, λοιπόν, όχι! Η διάλυση της ευρωζώνης θα βλάψει περισσότερο αυτούς που κερδίζουν τα πιο πολλά από αυτή και, πιστέψτε με, αυτοί δε βρίσκονται στην Ελλάδα.

Κανείς δε λέει πως η ευτυχία μάς περιμένει στη γωνία στην περίπτωση που απεμπλακούμε από τα μνημόνια και το ενιαίο νόμισμα. Οπως αποδεικνύεται, όμως, κι από τον τρόπο που μας συμπεριφέρονται οι δανειστές μας, είναι ίσως κι ο μοναδικός τρόπος για να γκρεμίσουμε την ολιγαρχία και τα φέουδά της και να δημιουργήσουμε μια άλλου είδους οικονομία, η οποία θα στηρίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην πραγματική ισότητα ευκαιριών. Οσο δεν επιλέγουμε την ανατροπή, αλλά συμβιβαζόμαστε με τον όλεθρο μην περιμένετε να προσγειωθεί στο "Ελευθέριος Βενιζέλος" κάποιο αεροπλάνο που να κομίζει καλά νέα για το λαό...

Πάγκαλε, ιδού ο γιος σου!

Ο Αδ. Γεωργιάδης δεν έχει καμία σχέση με τον Πάμπλο Πικάσο. Ο σπουδαίος ζωγράφος, για παράδειγμα, είχε πει κάποτε πως έπρεπε να "φάει" μια ζωή για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. Από την πλευρά του, ο υπουργός Υγείας δεν έχει τέτοια προβλήματα. Συμπεριφέρεται σαν παιδί από πολύ πιο νεαρή ηλικία. Μόνο ανήλικοι, για παράδειγμα, θα έβαζαν "on camera" στοίχημα με αρχισυνδικαλιστή και, μάλιστα, για να δείξει ότι το εννοούν, θα τους έδιναν και το χέρι. Θα ήταν, όντως, αστείο αν ο συγκεκριμένος "κύριος" ήταν, απλώς, ένας τηλεπωλητής βιβλίων κι όχι ο καθ' ύλη αρμόδιοτερος πολιτικός για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως η υγεία...

Δε μου αρέσει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών, οι πανομοιότυπες λέξεις για παρεμφερείς καταστάσεις προκειμένου να μην αποκαλυφθούν ποτέ οι πλήρεις διαστάσεις της αλήθειας. Μου είναι, ωστόσο, πολύ απωθητικό και το στιλ Γεωργιάδη, δηλαδή η αφοριστική αντιμετώπιση κάθε πολιτικού αντιπάλου, η βαθιά πίστη ότι ο ίδιος είναι ο φορέας τής απόλυτης αλήθειας, η υστερική εκφορά τού λόγου, η ισοπέδωση της άλλης γνώμης μόνο και μόνο γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τη δική του. Στα λόγια ο Αδ. Γεωργιάδης παρουσιάζεται διαπρύσιος πολέμιος του λαϊκισμού, στην πράξη όμως τον υπηρετεί καλύτερα από πολλούς. Κι αυτό γιατί υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη λαϊκισμού. Από τη μια, ο λαϊκισμός του "λέω στο πόπολο ό,τι θέλει να ακούσει" κι από την άλλη του "λέω στο πόπολο ό,τι θα το εξοργίσει, ανεξαρτήτως αν έχει βάση αλήθειας ή όχι".  Χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της δεύτερης σχολής είναι ο Θ. Πάγκαλος, τον οποίο πρέπει να θαυμάζει στα κρυφά ο Αδ. Γεωργιάδης. Η χώρα, όμως, το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι κλωνοποιημένους Πάγκαλους...

Η βία ως αυτοσκοπός στη βία τής εξουσίας...

Δε δημοσιεύω την παραπάνω φωτογραφία γιατί θεωρώ είδηση το γεγονός ότι μια μάνα θρηνεί το νεκρό παιδί της στη Συρία. Είδηση θα ήταν το αντίθετο. Το κάνω, όμως, γιατί δεν υπάρχει εναργέστερος τρόπος για να προβάλλεις την κτηνωδία τού όποιου πολέμου και να καταλάβουν όσοι πιστεύουν ότι οι μάχες είναι, απλώς, ασκήσεις τού νου και της στρατηγικής ή όσοι είναι εθισμένοι στα διάφορα "βίντεο γκέιμς" ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή από τον εικονικό τους κόσμο. Δεν είμαι από εκείνους που αποκλείουν εκ των προτέρων την όποια καταφυγή στα όπλα προκειμένου να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Αλίμονο, όμως, αν έχουμε χρίσει τη βία ως αυτοσκοπό τής συμπεριφοράς μας κι αν έχουμε πιστέψει ότι μόνο με αυτή θα δικαιωθούμε. Γιατί αν το κάνουμε, δεν αποκλείεται σε λίγο καιρό να δούμε και στην Ελλάδα, όπως έχουν δει προηγούμενες γενιές ελλήνων, μάνες να αγκαλιάζουν τα νεκρά παιδιά τους-θύματα ενός πολέμου που θα μπορούσε να είχε κερδηθεί με χίλιους δυο άλλους τρόπους...

Πολύ φοβάμαι πως σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα γίνουμε μάρτυρες μιας επανάστασης συνειδητοποιημένων πολιτών, αλλά μιας εξέγερσης του λούμπεν προλεταριάτου που δεν θα έχει τίποτα άλλο να χάσει πια παρά τις αλυσίδες του. Οταν μείνουν οι περισσότεροι άνεργοι, τα σπίτια κατασχεθούν και οι τραπεζικοί λογαριασμοί στερέψουν είναι πολύ πιθανό να βιώσουμε στην Ελλάδα καταστάσεις που πιστέψαμε ότι τις είχαμε αρχειοθετήσει ή ότι ταίριαζαν περισσότερο σε τριτοκοσμική χώρα. Δεν το λέω γιατί είμαι της άποψης πως πρέπει να "κάτσουμε στα αβγά μας" και να περιμένουμε πότε θα μας εξοντώσουν εντελώς ή ότι θα πρέπει να περιμένουμε το πόπολο να αποκτήσει ταξική συνείδηση προκειμένου να ξεκινήσει η επανάσταση. Αντιθέτως, πρέπει να βγούμε όλοι στους δρόμους και τώρα, σε μια γενική απεργία διαρκείας που θα φέρει την αλλαγή που προσδοκούμε. Αν, όμως, ξεπεράσουμε τα μικροαστικά μας συμπλέγματα μόνο όταν χάσουμε και τις τελευταίες μας οικονομίες, τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά: από τη συγκρότηση μιας επαναστατικής κυβέρνησης της Αριστεράς μέχρι την αναρχία των καλάσνικοφ ή τη χρυσαυγίτικη τυρρανία. Διαλέγετε και παίρνετε...

 

Παίζουν τα ρέστα τους στην τηλεόραση...

Η αλήθεια χρειάζεται επικοινωνία και το ψέμα προπαγάνδα. Κι επειδή η κυβέρνηση είναι μαλωμένη με την ειλικρίνεια (πώς αλλιώς, άλλωστε, να γινόταν αφού η πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της;), επιδίδεται συστηματικώς στη χρήση προπετασμάτων καπνού προκειμένου να κερδίσει χρόνο και χρήμα για τους  νταβατζήδες της. Ο Αντ. Σαχλαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος ψυχανεμίζονται πως ο πολιτικός τους κύκλος τελειώνει. Ηξεραν από την αρχή ότι είναι αναλώσιμοι, όπως ήταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι ο Λ. Παπαδήμιος, δεν ήθελαν να το πιστέψουν, αλλά κάποια  στιγμή θα χρειαστεί να το αποδεχθούν, όπως αποδέχονται όλοι στο τέλος την απώλεια. Δεν θέλουν, όμως, να "πεθάνουν" δίχως μάχη. Κι αυτή έχουν αποφασίσει να τη δώσουν με τα διαπλεκόμενα μίντια: τα υφιστάμενα, όπως το MEGA, εκείνα που αναγεννιούνται από την "τέφρα"  τους (ALTER) κι όσα το γυρίζουν από τα πάρτι τής Μυκόνου στην ενημέρωση (STAR) ή από τον αθλητισμό στην πολιτική (ACTION24) ώστε να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι έχει σωθεί την ώρα που ετοιμάζεται τρίτο μνημόνιο σε βάρος του, τα σπίτια του θα γίνουν περιουσία των τραπεζών και το μέλλον του θα ενταφιαστεί δίπλα δίπλα με τις ελπίδες του για καλύτερη ζωή...

Από  το Σεπτέμβριο η προπαγάνδα θα γίνει ακόμα πιο βρόμικη, σε μια προσπάθεια να πάρουμε ξανά στα χέρια μας τα μαστίγια και να πληγώνουμε με αυτά τους εαυτούς μας κι όχι τους δυνάστες μας. Ολο και πιο πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί και νοσηλευτές θα πιαστούν κλέβοντας οπώρας ή να τεμπελιάζουν. Ολο και περισσότερα ρουσφέτια θα βγουν στον αφρό,  στη φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή, εισφοροδιαφυγή ή εισιτηριοδιαφυγή των μικρομεσαίων θα χρεωθεί όλη η κατάντια τού νεοελληνικού οικοδομήματος. Την ίδια στιγμή οι πλούσιοι θα παρουσιάζονται σαν οι αγνοί πατριώτες που με τις φιλανθρωπίες τους δίνουν ανάσες στους δοκιμαζόμενους έλληνες και γι' αυτό θα πρέπει να τους ανακηρύξουμε κάτι ανάμεσα σε αγίους και θεούς. Ετοιμαστείτε, επομένως, για έναν τηλεοπτικό οχετό, ο οποίος θα προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν είναι ο βασιλιάς γυμνός, αλλά οι υπήκοοί του τυφλοί...  

Δε μας περισσεύουν δάκρυα και για τις τράπεζες...

Ο Γ. Στουρνάρας πειραματίζεται με την πολιτική, γι' αυτό και δεν έχει κατανοήσει ακόμα ότι ο κυνισμός είναι ωφέλιμος όταν μιλάς με τους φίλους σου τεχνοκράτες τού συστήματος, αλλά μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφικός αν έχεις αναλάβει και θεσμικό ρόλο, όπως είναι αυτός του υπουργού Οικονομικών. Επομένως, όταν δηλώνει πως αν δεν αρθεί το "πάγωμα" των πλειστηριασμών των πρώτων κατοικιών θα καταστραφούν οι τράπεζες, εμμέσως αποκαλύπτει για ποιόν κόπτεται περισσότερο και ποιόν τοποθετεί σε δεύτερη μοίρα. Ενας πιο πεπειραμένος πολιτικός θα είχε την ίδια ακριβώς έγνοια, αλλά θα τη διατύπωνε με πιο κομψό τρόπο. Θα έλεγε, για παράδειγμα, πως η άρση της αναστολής πλειστηριασμών είναι μεν ένα επώδυνο μέτρο, αλλά αναγκαίο για τη συστημική σταθερότητα και, μακροπρόθεσμα, θα είναι προς το συμφέρον των πολιτών. Οπως κι αν έχει, η ουσία είναι μία: οι τεχνοκράτες και οι πολιτικοί τού συστήματος αντιμετωπίζουν τις τράπεζες όχι ως ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά σα φυσικό φαινόμενο, όπως ο ήλιος, η βροχή και το χιόνι. Γι' αυτό και οι άνθρωποι οφείλουν να υποτάσσονται στις επιθυμίες τους γιατί σε διαφορετική περίπτωση δείχνουν αλαζονεία...

Προφανώς υπάρχουν κι αετονύχηδες που έχουν επωφεληθεί από το "πάγωμα" των πλειστηριασμών τής πρώτης κατοικίας κι έχουν βολευτεί με το να μην αποπληρώνουν τα δάνειά τους, μολονότι έχουν τα λεφτά για να το κάνουν. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η πλειονότητα ή η μειονότητα, θα φανεί όμως με τον πιο αδίστακτο τρόπο από την 1η Ιανουαρίου, εφόσον η κυβέρνηση προχωρήσει στην άρση τού "παγώματος". Αυτό που έχει σημασία είναι να απαλλαγούμε μια και καλή από τους στυγνούς εκβιασμούς των αρπακτικών-τραπεζιτών, οι οποίοι λατρεύουν τον καπιταλισμό όταν ενθυλακώνουν υπερκέρδη, αλλά ορκίζονται στο σοσιαλισμό όταν είναι να μοιραστούν τις ζημιές τους. Η ελληνική οικονομία, ακόμα και σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο πλαίσιο που είναι υποχρεωμένη να κινείται, μπορεί όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να ανθίσει χωρίς τράπεζες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν τα περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια ευρώ που έχουν κατευθυνθεί, άμεσα ή έμμεσα, στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα από το 2008 και μετά είχαν πάει κατευθείαν στους μικρομεσαίους, δίχως το νταβατζιλίκι των τραπεζιτών, πόσο διαφορετικά θα ήταν σήμερα τα πράγματα για όλους μας. Την επόμενη φορά, επομένως, που θα δείτε κάποιο υπουργό Οικονομικών να δακρύζει για μια τράπεζα, καλό είναι να έχετε υπόψη σας πού έχει γραμμένους όλους τους υπόλοιπους, ώστε και να αντιληφθείτε αν αυτή η κρίση είναι ελληνική ή συστημική...   

Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι, που τόσο αγαπούν οι Σμαραγδήδες...

Είναι δυσάρεστο να σε εξευτελίζουν. Το να αυτοεξευτελίζεσαι, όμως, καταντά τραγικό. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του, ας τον πούμε σκηνοθέτη, Γ. Σμαραγδή, ο οποίος με τις ταινίες του έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να κάνει να φαίνονται βαρετές, προσωπικότητες του διαμετρήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη ή του Ελ Γκρέκο. Τώρα, μάλιστα, μας απειλεί πως θα μας κάνει να πλήξουμε ακόμα και με το Νίκο Καζαντζάκη, βλέποντας τη ζωή του στη μεγάλη οθόνη σκηνοθετημένη από αυτόν το μετρ(ιο) του ακαδημαϊσμού, που αν ήταν τόσο καλός στην τέχνη του όσο στις δημόσιες σχέσεις σήμερα θα μιλούσαμε για τον έλληνα Στάνλεϊ Κιούμπρικ κι όχι για ένα φαιδρό γλείφτη τής όποιας εξουσίας. Μην παρεξηγείτε το Γ. Σμαραγδή, δεν είναι ούτε νεοδημοκράτης ούτε σαμαρικός. Θα μπορούσε να καταστρώσει μια γελοία μαντινάδα για οποιοδήποτε πρωθυπουργό είχε μπροστά του, προκειμένου να αρπάξει λίγα ψίχουλα χρηματοδότησης από το κράτος. Ναι, από το ίδιο κράτος που αυτός και οι όμοιοί του δε διστάζουν να απαξιώνουν κάθε τρεις και λίγο...

Εχω βαρεθεί τους έλληνες "διανοούμενους". Οχι γιατί μιλούν περίπλοκα, αλλά γιατί όταν το κάνουν και δεν προτιμούν την ένοχη σιωπή, δε λένε τίποτα που θα μπορέσει να πάει τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα. Μου λένε μόνο πως είμαι ένοχος γιατί ήρθα σε αυτήν τη χώρα ξυπόλητος μήπως και καταφέρω να σταθώ ξανά δυνατός στα πόδια μου, γιατί δε χτύπησα το εισιτήριο όντας άνεργος, γιατί διορίστηκα στο Δημόσιο με ρουσφέτι κλπ. Δεν άκουσα και δε διάβασα, όμως, ούτε ένα "διανοούμενο" να σχολιάζει το ταξιδάκι Σταυρίδη με το τζετ Μελισσανίδη, το "σεισμόσημο", τους πλειστηριασμούς ακινήτων κι οτιδήποτε άλλο δε βολεύει την εξουσία να σχολιαστεί. Περιορίζουν τη χολή τους μόνο στο λούμπεν λαουτζίκο, για τον οποίο δεν ισχυρίζομαι πως θα πάει στον παράδεισο αλλά δεν είναι αυτός που ψηφίζει τους νόμους αυτής της πολιτείας ούτε αυτός που ελέγχει την τήρησή τους. Πού είναι οι ταινίες, οι πίνακες, τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα μυθιστορήματα για την οικονομική γενοκτονία που βιώνουμε σήμερα; Με πόσα αργύρια έχει εξαγοραστεί η διανόηση και πού έχουν θάψει αυτούς οι οποίοι θα μπορούσαν να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξή μας; Είναι εύκολο να πατάς τα μυρμήγκια, θέλει όμως κότσια για να τα βάζεις με τις τίγρεις. Και πού να τα βρεις σε ατάλαντα τσιμπούρια...

Ε, όχι να ταξιδεύει με πλοίο ολόκληρος Σταυρίδης...

Ποιός, αλήθεια, ξαφνιάστηκε από το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Ταμείου που έχει αναλάβει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μετέβη στον τόπο των διακοπών του με το ιδιωτικό τζετ επιχειρηματία, στον οποίο «δώρισε» ίσως το πολυτιμότερο φιλέτο, τον ΟΠΑΠ; Μόνο οι αφελείς, που πιστεύουν ακόμα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για το καλό τού ελληνικού λαού κι όχι μιας χούφτας ελλήνων και ξένων ολιγαρχών, οι οποίοι σαν άλλοι γύπες έχουν μυρίσει αίμα και πετούν πάνω από το κουφάρι τής ελληνικής οικονομίας. Ο Σ. Σταυρίδης ήταν, απλώς, πιο προκλητικός από πολλούς άλλους της συνομοταξίας των νεοφιλελεύθερων ιεράκων, οι οποίοι συγχέουν το ατομικό με το δημόσιο συμφέρον προκειμένου να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και, κυρίως, την άνιση κι άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου.

Σε αυτήν τη χώρα υπάρχει ακόμα πλούτος, ο οποίος έχει την αλαζονεία να επιδεικνύεται χωρίς ντροπή, από τη Μύκονο μέχρι τα κοσμικά πάρτι στα νότια και βόρεια προάστια κι οπουδήποτε αλλού κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερη η ελίτ, η οποία χρωστά στη διαπλοκή με το κρατικό χρήμα το μεγαλύτερο μέρος τής περιουσίας της. Πώς περιμένετε, επομένως, να μη μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις ή να μη πληρώσουμε και "σεισμοδάνειο" (αθάνατη ελληνική εφευρετικότητα) προκειμένου να εκπληρωθούν δημοσιονομικοί στόχοι που προϋποθέτουν για την εκπλήρωσή τους μια οικονομική γενοκτονία; Δεν είναι κρίμα "ολόκληρος" Σ. Σταυρίδης να πηγαίνει για διακοπές χρησιμοποιώντας πλοίο (oh, mon dieu), μόνο και μόνο για να υπάρχει η δυνατότητα οικονομικής ανάκαμψης για την πλειονότητα των πολιτών μέσα κι από την αξιοποίηση κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων;...   

Διανόητοι...

Η Λ. Διβάνη μπορεί να με κατατάξει στη χορεία των τζαμπατζήδων. Πολλές φορές δε χτυπάω εισιτήριο στα μέσα μαζικής μεταφοράς κι όταν το κάνω, σπεύδω να το παραχωρήσω στον επόμενο επιβάτη. Δεν το κάνω ούτε από μαγκιά ούτε από απόλυτη οικονομική ανάγκη. Δεν αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτό ούτε προτρέπω κανένα να με ακολουθήσει στην παρανομία, αλλά ας πούμε πως η δικαιολογία μου είναι πως σε μια εποχή που όλοι προσπαθούν να στα πάρουν από παντού, οφείλει ο καθένας μας να κάνει τις σταθμίσεις του.Από εκεί και πέρα, ωστόσο, δε μπορώ παρά να αισθάνομαι αηδία για τους ψευτοδιανοούμενους αυτής της χώρας, αλλά και τους επίδοξους αριστερούς σωτήρες της, οι οποίοι προκειμένου να κάνουν το "κομμάτι" τους σκυλεύουν το άψυχο κορμί τού 19χρονου που έχασε τη ζωή του για ένα κωλοεισιτήριο...

Τα τελευταία τρία χρόνια η πλειονότητα των ελλήνων βιώνει μια οικονομική γενοκτονία. Θα περίμενε, επομένως, κανείς πως η πνευματική ελίτ θα στεκόταν στο πλευρό της, όχι για να της χαϊδέψει αφτιά, αλλά για να την αφυπνίσει και να της ανοίξει το δρόμο για έναν άλλο τρόπο ζωής. Κι όμως, οι παρεμβάσεις των δήθεν διανοουμένων περιορίζονται στο να μας ενημερώσουν πως δεν έχουν χώρο για να εναποθέσουν τα πνευματικά τους οπίσθια στα παγκάκια τής Κυψέλης λόγω των πολλών μεταναστών, πως το πόπολο κατάστρεψε τη χώρα γιατί έτρωγε πολύ σούσι κι ότι καλώς σκοτώνονται οι νεαροί τζαμπατζήδες-παιδιά ανέργων γιατί αυτοί μολύνουν με την παρουσία τους τη "γλυκιά" μας πατρίδα.

Προφανώς και συμμερίζομαι την άποψη πως για την κατάντια μας πρέπει πρώτα και κύρια να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας. Μόνο που δεν έχω ακούσει από την κρατικοδίαιτη πνευματική ελίτ αυτής της χώρας ούτε ίχνος κριτικής για την εξουσία. Και πώς να την ακούσω από τη στιγμή που δεν είναι σώφρον να δαγκώνεις το χέρι που σε τάιζε κι εξακολουθεί να σε ταΐζει, έτσι δεν είναι; Οταν είσαι μέτριος και κάποιος σε προωθεί σα να ήσουν θαύμα τής φύσης, είναι λογικό να κάνεις τα στραβά μάτια στα ανομήματά του. Πώς να αρθρώσεις σκληρό λόγο όταν είσαι μπουκωμένος όλη την ώρα με κρατικό χρήμα; Και πόσο υποκριτής μπορεί να είσαι όταν κατηγορείς για τα πάντα το Δημόσιο, όταν την ίδια στιγμή έχει διορίσει τη μικρότητά σου σε κάποιο Δ.Σ. ή πανεπιστήμιο για να μεταλαμπαδεύεις το τίποτά σου και στους άλλους;...

Από την άλλη, βεβαίως, είμαστε περικυκλωμένοι κι από μια εξίσου επικίνδυνη λαϊκιστική Αριστερά, η οποία δε διστάζει να μαζέψει ψηφαλάκια εκμεταλλευόμενη ακόμα και τον θάνατο ενός νεαρού σε ένα τρόλεϊ. Αλίμονο αν καταργήσουμε τον έλεγχο της εισιτηριοδιαφυγής (και το γράφει ένας εισιτηριοδιαφεύγων) λόγω ενός τραγικού περιστατικού. Προφανώς και οι ελεγκτές και οι οδηγοί δεν πρέπει να συμπεριφέρονται σα σερίφηδες, αλλά είναι υποχρεωμένοι να τηρούν τη νομιμότητα, έστω με μια ελαστικότητα απέναντι σε ανθρώπους που είναι φανερό ότι αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Δεν είναι, όμως, όλοι Γιάννηδες Αγιάννηδες ή Ιαβέρηδες. Σε αυτήν την κοινωνία όλοι μας αναλαμβάνουμε να παίξουμε ένα ρόλο κι οφείλουμε να τον παίξουμε σωστά. Δουλειά τής Αριστεράς είναι να πολεμήσει ένα σύστημα που σπρώχνει νεαρούς στον θάνατο για ένα εισιτήριο και να ξεριζώσει τις γενεσιουργές του αιτίες κι όχι να σπεκουλάρει πάνω στα θύματά του. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει μετατραπεί, απλώς, στο τέρας που υποτίθεται πως κυνηγά για να σκοτώσει...  

Μη μάθεις τέχνη κι ασ' τηνε κι αν πεινάσεις...ξέρεις τί θα 'χει φταίξει

Στη ζωή είναι δύσκολο, έως σχεδόν αδύνατο, να πετύχεις τα πάντα με μια μπαταριά. Γι' αυτό και θέτεις προτεραιότητες κι από αυτές κρίνεσαι. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, διάλεξε να μειώσει το δημόσιο χρέος και να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα μέσω και της σχεδόν κατάργησης των καλλιτεχνικών μαθημάτων από την ελληνική δημόσια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα, βεβαίως, λεφτά υπάρχουν για να δοθούν αυξήσεις μόνο στις συντάξεις των βουλευτών και των δημάρχων, το έργο των οποίων προφανώς θεωρείται επιτυχημένο μολονότι μας οδήγησαν στο γκρεμό. Είπαμε, όμως, ο καθένας και οι προτεραιότητές του και το σύστημα φροντίζει να μας τις αποκαλύπτει καθημερινώς...

Οταν κάποτε γίνει η δίκη τού μνημονίου (δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει) στο εδώλιο των κατηγορουμένων πρέπει να καθίσουν κι εκείνοι που αποφάσισαν πως για να διασωθεί η χώρα όχι μόνο δεν ήταν απαραίτητη η βελτίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού της συστήματος, αλλά, αντιθέτως, ήταν αναγκαία η πλήρης καταστροφή του προς όφελος των ιδιωτών και, κυρίως, της ελίτ, η οποία δεν θέλει επ'ουδενί συνειδητοποιημένους πολίτες παρά μόνο εύκολα χειραγωγήσιμα ανθρωπάκια. Κι όμως, η βάση για τη σωτηρία μας είναι η παιδεία και η τέχνη που αφυπνίζουν τη σκέψη και δεν τη "διασωληνώνουν" με την τυφλή υποταγή, τη συνήθεια και, κατά συνέπεια, με τον πνευματικό λήθαργο. Τί σημασία έχει να μηδενιστεί το δημόσιο χρέος και οι κρατικοί προύπολογισμοί να είναι πλεονασματικοί, αν δεν κόψουμε τις αιτίες των δεινών μας από τη "ρίζα" τους; Κι αυτές δεν είναι τα δημοσιονομικά νούμερα, αλλά η αποχαυνωμένη κοινωνία, που για παιδεία λογίζει τη ζύγιση στοίχιση πίσω από απαρχαιωμένα, παπαγαλίστικα και ισοπεδωτικά μοντέλα και για τέχνη τις περιπέτειες της Φατμαγκιούλ και της Σιλά...  

Τα καλλιτεχνικά μαθήματα όχι μόνο δεν πρέπει να υποβαθμιστούν, αλλά, αντιθέτως, οφείλουμε να τα αναβαθμίσουμε. Οπως λέει, άλλωστε, και το τραγούδι, η σωτηρία τής ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα για να την πετάμε στα σκουπίδια. Κι αυτή περνά κυρίως μέσα από την τέχνη, που αν έλειπε η ζωή μας θα ήταν απλώς μια ανυπόφορη ρουτίνα διευθέτησης λογιστικών υποχρεώσεων. Κι αν ακόμα η πραγματική τέχνη (κι όχι αυτή που υπάρχει απλώς για να επιχορηγείται από το δημόσιο ταμείο) δεν αρκεί από μόνη της για να ανοίξει το δρόμο τής επανάστασης, μου φτάνει που μπορεί και ταράζει λιμνάζοντα ύδατα για να αποδεικνύει ότι η ουσία δε βρίσκεται στην πνευματική στασιμότητα, αλλά στην αέναη κίνηση, στην αμφισβήτηση των δογμάτων και στην προτροπή για αλλαγές. Μόλις, όμως, σας έδωσα και τους λόγους για τους οποίους είναι και τόσο επικίνδυνη για τις ελίτ... 
 

Κάντε χώρο στην Αμυγδαλέζα, προσεχώς κι έλληνες...

Τα γεγονότα τής Αμυγδαλέζας επιβεβαιώνουν ότι το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το αν θα γίνει κοινωνική εξέγερση, αλλά το πότε. Σε μια χώρα όπου η ποιότητα ζωής των κατοίκων της υποβαθμίζεται ημέρα με την ημέρα είναι λογικό οι πρώτοι που λησμονούν το "σαβουάρ βιβρ" να είναι εκείνοι οι οποίοι πλήττονται περισσότερο από τη σοβαρότερη ασθένεια της κοινωνίας μας, που δεν είναι άλλη από την άδικη κι άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου της. Ο τρόπος, άλλωστε, που συμπεριφέρεται μια οποιαδήποτε πολιτεία στα ασθενέστερα μέλη της είναι ασφαλής ένδειξη του πόσο υπολογίζει και τους μικρομεσαίους. Κι αν μη τί άλλο το στρατόπεδο συγκέντρωσης τής Αμυγδαλέζας, το σύγχρονο ελληνικό Αουσβιτς για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπονται όσοι το εμπνεύστηκαν και το υλοποίησαν και οι υπόλοιποι που το ανεχόμαστε, μας "φωνάζει" πως ο μεσαίωνας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από όσο τον υπολογίζουν τα βιβλία τής ιστορίας...

Την ώρα που οργανώνεται επικοινωνιακό μπαράζ θριαμβολογιών για το νέο εθνικό "επίτευγμα" του πρωτογενούς πλεονάσματος, μια ολόκληρη κοινωνία οδηγείται με γοργά βήματα στη δική της, διευρυμένη Αμυγδαλέζα, η οποία θα εκτείνεται από τη Γαύδο μέχρι την Ορεστιάδα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις συνθήκες ζωής στο οποίο η ελίτ θα απόρριπτε ακόμα και για τα οικόσιτα ζώα της, είναι το πρότυπο πάνω στο οποίο θέλουν να χτίσουν την Ελλάδα τού μέλλοντός μας: μια χώρα, δηλαδή, στην οποία όποιος μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα θα αντιμετωπίζεται σα γραφικός και στην οποία θα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες για τα αφεντικά μας αν μας δίνουν μια φέτα ψωμί και τυρί και μια σκεπή κάτω από την οποία θα στεγάζουμε τη μιζέρια μας μαζί με χιλιάδες άλλους νοματαίους. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που έφτασαν στην Ευρώπη για να γλιτώσουν από τα γεωπολιτικά παιχνίδια (και) των ευρωπαίων στις πατρίδες τους δεν αποτελεί μόνο στοιχειώδες ηθικό καθήκον, αλλά και σαφές μήνυμα προς τους εγχώριους και ξένους κυβερνώντες μας πως η ανοχή μας στη δική μας εξαθλίωση θα είναι μηδενική. Αν, πάλι, προτιμήσουμε να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης, από μίσος, φόβο ή ανασφάλεια, στις Αμυγδαλέζες των άλλων, καλό είναι να έχουμε κι έτοιμη μια βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα. Κι αυτό γιατί δεν θα αργήσει η ημέρα κατά την οποία στις Αμυγδαλέζες δεν θα εναποθέτουν τους "διαφορετικούς", αλλά εμάς τους ίδιους...

Στην Ελλάδα ο Σίλβιο θα ήταν ακόμα αθώος...

Αφού καταδικάστηκε ο Σ. Μπερλουσκόνι και η Γιουβέντους, η ομάδα των Ανιέλι, υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική πριν από μερικά χρόνια, όλα είναι πλέον εφικτά...στην Ιταλία. Στην Ελλάδα πάλι, μολονότι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε ίδια φάτσα και ίδια ράτσα με τους ιταλούς, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε μέχρι κάποιο δικαστήριο να καταδικάσει κάποιο ενεργό πολιτικό παίκτη. Εδώ έπρεπε να επέλθει οικονομική καταστροφή για να ανοίξει το ενδεχόμενο καταδίκης τού Α. Τσοχατζόπουλου, ο οποίος είναι πολιτικώς νεκρός, ενώ στο ποδόσφαιρο μόνο ως αστείο ακούγεται η πιθανότητα να υποβιβαστούν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός για στημένα παιχνίδια. Αυτό, όμως, είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το εγχώριο σύστημα: δε διαθέτει την ηθική νομιμοποίηση να τιμωρήσει τον κλεφτοκοτά όταν αυτό έχει κατακλέψει όλο το "κοτέτσι"...

Στην Ελλάδα δε λείπουν οι νόμοι για να μπει τάξη στην πολιτική, στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις. Απουσιάζει, όμως, εμφανέστατα η πολιτική βούληση για κάθαρση και, κυρίως, για  αλλαγή των δομών ενός συστήματος που ευνοεί τη διαφθορά από το χαμηλότερο έως το υψηλότερο επίπεδο κι έχει θέσει για σημαία του την ασυδοσία των οικονομικώς ισχυρών και την αναξιοκρατία στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού. Αν υπήρχε διάθεση για σύγκρουση, θα μπορούσαν να συλλάβουν τους 200 ολιγάρχες αυτής της χώρας ακόμα και για τροχαίες παραβάσεις. Ουκ ολίγοι, άλλωστε, από αυτούς έχουν εμπλακεί κατά καιρούς σε μικροαδικήματα με τα οποία όποιος "τόλμησε" να ασχοληθεί βρέθηκε με μετάθεση στην...Αυστραλία. Γι' αυτό και θα πρέπει να περιμένουμε ακόμα αρκετά για να καταδικαστεί κάποιος έλληνας Μπερλουσκόνι. Εκτός αν πιστεύουμε ότι η ελίτ μας είναι πεντακάθαρη, οπότε μας βαραίνει το αμάρτημα της αφέλειας...

Υ.Γ. Το "τρύπιο ευρώ" κατεβάζει "ρολά" μέχρι και τις 12 Αυγούστου. Ραντεβού Τρίτη και 13 Αυγούστου για μια ακόμα...τυχερή χρονιά!

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αφήσει το "γάμο" για να πάει στην κεντροαριστερά;...

Χωρίς λόγο αγχώνονται ο Β. Βενιζέλος, ο Φ. Κουρέλης, ο Ανδρ. Λοβέρδος και οι λοιποί εκπρόσωποι της κεντροαριστεράς για το ποιός θα την εκπροσωπήσει καλύτερα. Από τη στιγμή που η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, το πολιτικό κέντρο δεν έχει κανένα νόημα. Αυτό υφίσταται μόνο ως χώρος συνδιαλλαγής ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες κι αυτούς που αρκούνται στα ψίχουλα προκειμένου να κάνουν πλάτες στο σύστημα. Μόνο που με γοργούς ρυθμούς οι μικρομεσαίοι γίνονται φτωχοί κι επομένως είναι λογικό να καταφεύγουν σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις. Το μεγάλο στοίχημα, επομένως, είναι αυτό το ποτάμι να κινηθεί προς την αριστερά κι όχι προς την ακροδεξιά. Αυτός είναι ο πραγματικός χώρος που πρέπει να καλυφθεί, αλλά πού να το καταλάβουν αυτό όσοι αναλύουν το σημερινό πολιτικό σκηνικό με δεδομένα τού παρελθόντος, τα οποία δεν υπάρχουν πια;...

Αυτό σημαίνει, επίσης, πως θα είναι τεράστιο πολιτικό σφάλμα του ΣΥΡΙΖΑ αν αντί να εκμεταλλευτεί την οργή των πολιτών για να τους αφυπνίσει ταξικά, επιχειρήσει να κάνει στροφή προς το κέντρο. Θα είναι σα να εγκαταλείπεις ένα πάρτι που έχει μαζέψει πολύ κόσμο για να πας στην έρημο, όχι γιατί θέλεις την ησυχία σου, αλλά γιατί περιμένεις πως ανάμεσα στις καμήλες και στην άμμο θα βρεις περισσότερο κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από όλα τα άλλα, δεν έχει και συμφέρον να μετατραπεί σε ΠΑΣΟΚ, αφού οι ανάγκες τής κοινωνίας είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές προηγούμενων δεκαετιών. Αν δεν το καταλάβει, θα έχει αφήσει τη Χρυσή Αυγή να κάνει παιχνίδι μόνη της με την πλειονότητα του εκλογικού σώματος. Ο,τι κι αν σημαίνει αυτό για τις μελλοντικές εξελίξεις...