Κάντε χώρο στην Αμυγδαλέζα, προσεχώς κι έλληνες...

Τα γεγονότα τής Αμυγδαλέζας επιβεβαιώνουν ότι το πραγματικό ερώτημα δεν είναι το αν θα γίνει κοινωνική εξέγερση, αλλά το πότε. Σε μια χώρα όπου η ποιότητα ζωής των κατοίκων της υποβαθμίζεται ημέρα με την ημέρα είναι λογικό οι πρώτοι που λησμονούν το "σαβουάρ βιβρ" να είναι εκείνοι οι οποίοι πλήττονται περισσότερο από τη σοβαρότερη ασθένεια της κοινωνίας μας, που δεν είναι άλλη από την άδικη κι άνιση κατανομή τού παραγόμενου πλούτου της. Ο τρόπος, άλλωστε, που συμπεριφέρεται μια οποιαδήποτε πολιτεία στα ασθενέστερα μέλη της είναι ασφαλής ένδειξη του πόσο υπολογίζει και τους μικρομεσαίους. Κι αν μη τί άλλο το στρατόπεδο συγκέντρωσης τής Αμυγδαλέζας, το σύγχρονο ελληνικό Αουσβιτς για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπονται όσοι το εμπνεύστηκαν και το υλοποίησαν και οι υπόλοιποι που το ανεχόμαστε, μας "φωνάζει" πως ο μεσαίωνας βρίσκεται πολύ πιο κοντά από όσο τον υπολογίζουν τα βιβλία τής ιστορίας...

Την ώρα που οργανώνεται επικοινωνιακό μπαράζ θριαμβολογιών για το νέο εθνικό "επίτευγμα" του πρωτογενούς πλεονάσματος, μια ολόκληρη κοινωνία οδηγείται με γοργά βήματα στη δική της, διευρυμένη Αμυγδαλέζα, η οποία θα εκτείνεται από τη Γαύδο μέχρι την Ορεστιάδα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους μετανάστες, τις συνθήκες ζωής στο οποίο η ελίτ θα απόρριπτε ακόμα και για τα οικόσιτα ζώα της, είναι το πρότυπο πάνω στο οποίο θέλουν να χτίσουν την Ελλάδα τού μέλλοντός μας: μια χώρα, δηλαδή, στην οποία όποιος μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα θα αντιμετωπίζεται σα γραφικός και στην οποία θα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες για τα αφεντικά μας αν μας δίνουν μια φέτα ψωμί και τυρί και μια σκεπή κάτω από την οποία θα στεγάζουμε τη μιζέρια μας μαζί με χιλιάδες άλλους νοματαίους. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη στους ανθρώπους που έφτασαν στην Ευρώπη για να γλιτώσουν από τα γεωπολιτικά παιχνίδια (και) των ευρωπαίων στις πατρίδες τους δεν αποτελεί μόνο στοιχειώδες ηθικό καθήκον, αλλά και σαφές μήνυμα προς τους εγχώριους και ξένους κυβερνώντες μας πως η ανοχή μας στη δική μας εξαθλίωση θα είναι μηδενική. Αν, πάλι, προτιμήσουμε να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης, από μίσος, φόβο ή ανασφάλεια, στις Αμυγδαλέζες των άλλων, καλό είναι να έχουμε κι έτοιμη μια βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα. Κι αυτό γιατί δεν θα αργήσει η ημέρα κατά την οποία στις Αμυγδαλέζες δεν θα εναποθέτουν τους "διαφορετικούς", αλλά εμάς τους ίδιους...