Δημοσιοαλητεία...

Οι νεκροί δεν είναι άγιοι. Κάποτε έζησαν, διέπρεψαν, λάθεψαν κι αμάρτησαν. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει όλα τα παραπάνω, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ώστε να αντιμετωπίζεται μετά θάνατον αποκλειστικώς και μόνο σαν θεός ή σα διάβολος. Γι' αυτό κι από την κριτική δε μπορούν να εξαιρούνται ούτε οι πεθαμένοι, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να δώσουν μόνοι τους απαντήσεις αλλά επαφίενται στην αγάπη αυτών που άφησαν πίσω τους. Οποιος, ωστόσο, δημοσιεύει το άψυχο κορμί ενός ανθρώπου που κατά πάσα πιθανότητα αυτοκτόνησε δεν ασκεί κριτική ούτε κάνει δημοσιογραφία. Χυδαιολογεί, σκυλεύοντας ένα συνάνθρωπό του μόνο και μόνο για να πουλήσει μερικά φύλλα παραπάνω. Και με αυτόν τον τρόπο δίνει χείρα βοηθείας σε όσους θέλουν να λογοκρίνουν ακόμα περισσότερο την ελληνική δημοσιογραφία, στο όνομα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και των χρηστών ηθών...

Θεωρητικώς στην Ελλάδα έχουμε ελευθεροτυπία: ό,τι  δημοσιεύεται δεν περνά πρώτα από κάποιο υπουργείο Προπαγάνδας για να λάβει την έγκριση της εξουσίας. Στην πράξη, ωστόσο, αυτό που παράγει η πλειονότητα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης θα έπρεπε να κατευθύνεται απευθείας από τα πιεστήρια, το διαδίκτυο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο στους κάδους απορριμμάτων, και φυσικά όχι της ανακύκλωσης. Μια ολιγομελής κλίκα ανθρώπων αντί να αποκαλύπτει ό,τι πραγματικά καταστρέφει τις ζωές των πολιτών, συγκαλύπτει ή ταΐζει το πόπολο με "σόκιν" φωτογραφίες και λαϊφστιλίστικα ρεπορταζάκια. Οχι μόνο επιτρέπει στην εξουσία να τη λογοκρίνει, αλλά αυτολογοκρίνεται για να γίνεται περισσότερο συμπαθής στους έλληνες ολιγάρχες-αφεντικά της. Αντιγράφει και δε δημιουργεί, υμνολογεί και δεν κατακρίνει, ακκίζεται με τους ισχυρούς αντί να τους δαγκώνει. Με λίγα λόγια, κάνει ό,τι μπορεί για να μην αλλάξει τίποτα σε αυτήν τη χώρα, για να μη δουν ποτέ οι τυφλοί το φως τους και τα πρόβατα να μη φάνε επιτέλους τους λύκους...