Πάγκαλε, ιδού ο γιος σου!

Ο Αδ. Γεωργιάδης δεν έχει καμία σχέση με τον Πάμπλο Πικάσο. Ο σπουδαίος ζωγράφος, για παράδειγμα, είχε πει κάποτε πως έπρεπε να "φάει" μια ζωή για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί. Από την πλευρά του, ο υπουργός Υγείας δεν έχει τέτοια προβλήματα. Συμπεριφέρεται σαν παιδί από πολύ πιο νεαρή ηλικία. Μόνο ανήλικοι, για παράδειγμα, θα έβαζαν "on camera" στοίχημα με αρχισυνδικαλιστή και, μάλιστα, για να δείξει ότι το εννοούν, θα τους έδιναν και το χέρι. Θα ήταν, όντως, αστείο αν ο συγκεκριμένος "κύριος" ήταν, απλώς, ένας τηλεπωλητής βιβλίων κι όχι ο καθ' ύλη αρμόδιοτερος πολιτικός για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα όπως η υγεία...

Δε μου αρέσει ο ξύλινος λόγος των πολιτικών, οι πανομοιότυπες λέξεις για παρεμφερείς καταστάσεις προκειμένου να μην αποκαλυφθούν ποτέ οι πλήρεις διαστάσεις της αλήθειας. Μου είναι, ωστόσο, πολύ απωθητικό και το στιλ Γεωργιάδη, δηλαδή η αφοριστική αντιμετώπιση κάθε πολιτικού αντιπάλου, η βαθιά πίστη ότι ο ίδιος είναι ο φορέας τής απόλυτης αλήθειας, η υστερική εκφορά τού λόγου, η ισοπέδωση της άλλης γνώμης μόνο και μόνο γιατί έρχεται σε σύγκρουση με τη δική του. Στα λόγια ο Αδ. Γεωργιάδης παρουσιάζεται διαπρύσιος πολέμιος του λαϊκισμού, στην πράξη όμως τον υπηρετεί καλύτερα από πολλούς. Κι αυτό γιατί υπάρχουν τουλάχιστον δύο είδη λαϊκισμού. Από τη μια, ο λαϊκισμός του "λέω στο πόπολο ό,τι θέλει να ακούσει" κι από την άλλη του "λέω στο πόπολο ό,τι θα το εξοργίσει, ανεξαρτήτως αν έχει βάση αλήθειας ή όχι".  Χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος της δεύτερης σχολής είναι ο Θ. Πάγκαλος, τον οποίο πρέπει να θαυμάζει στα κρυφά ο Αδ. Γεωργιάδης. Η χώρα, όμως, το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι κλωνοποιημένους Πάγκαλους...