Μη μάθεις τέχνη κι ασ' τηνε κι αν πεινάσεις...ξέρεις τί θα 'χει φταίξει

Στη ζωή είναι δύσκολο, έως σχεδόν αδύνατο, να πετύχεις τα πάντα με μια μπαταριά. Γι' αυτό και θέτεις προτεραιότητες κι από αυτές κρίνεσαι. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, διάλεξε να μειώσει το δημόσιο χρέος και να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα μέσω και της σχεδόν κατάργησης των καλλιτεχνικών μαθημάτων από την ελληνική δημόσια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα, βεβαίως, λεφτά υπάρχουν για να δοθούν αυξήσεις μόνο στις συντάξεις των βουλευτών και των δημάρχων, το έργο των οποίων προφανώς θεωρείται επιτυχημένο μολονότι μας οδήγησαν στο γκρεμό. Είπαμε, όμως, ο καθένας και οι προτεραιότητές του και το σύστημα φροντίζει να μας τις αποκαλύπτει καθημερινώς...

Οταν κάποτε γίνει η δίκη τού μνημονίου (δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει) στο εδώλιο των κατηγορουμένων πρέπει να καθίσουν κι εκείνοι που αποφάσισαν πως για να διασωθεί η χώρα όχι μόνο δεν ήταν απαραίτητη η βελτίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού της συστήματος, αλλά, αντιθέτως, ήταν αναγκαία η πλήρης καταστροφή του προς όφελος των ιδιωτών και, κυρίως, της ελίτ, η οποία δεν θέλει επ'ουδενί συνειδητοποιημένους πολίτες παρά μόνο εύκολα χειραγωγήσιμα ανθρωπάκια. Κι όμως, η βάση για τη σωτηρία μας είναι η παιδεία και η τέχνη που αφυπνίζουν τη σκέψη και δεν τη "διασωληνώνουν" με την τυφλή υποταγή, τη συνήθεια και, κατά συνέπεια, με τον πνευματικό λήθαργο. Τί σημασία έχει να μηδενιστεί το δημόσιο χρέος και οι κρατικοί προύπολογισμοί να είναι πλεονασματικοί, αν δεν κόψουμε τις αιτίες των δεινών μας από τη "ρίζα" τους; Κι αυτές δεν είναι τα δημοσιονομικά νούμερα, αλλά η αποχαυνωμένη κοινωνία, που για παιδεία λογίζει τη ζύγιση στοίχιση πίσω από απαρχαιωμένα, παπαγαλίστικα και ισοπεδωτικά μοντέλα και για τέχνη τις περιπέτειες της Φατμαγκιούλ και της Σιλά...  

Τα καλλιτεχνικά μαθήματα όχι μόνο δεν πρέπει να υποβαθμιστούν, αλλά, αντιθέτως, οφείλουμε να τα αναβαθμίσουμε. Οπως λέει, άλλωστε, και το τραγούδι, η σωτηρία τής ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα για να την πετάμε στα σκουπίδια. Κι αυτή περνά κυρίως μέσα από την τέχνη, που αν έλειπε η ζωή μας θα ήταν απλώς μια ανυπόφορη ρουτίνα διευθέτησης λογιστικών υποχρεώσεων. Κι αν ακόμα η πραγματική τέχνη (κι όχι αυτή που υπάρχει απλώς για να επιχορηγείται από το δημόσιο ταμείο) δεν αρκεί από μόνη της για να ανοίξει το δρόμο τής επανάστασης, μου φτάνει που μπορεί και ταράζει λιμνάζοντα ύδατα για να αποδεικνύει ότι η ουσία δε βρίσκεται στην πνευματική στασιμότητα, αλλά στην αέναη κίνηση, στην αμφισβήτηση των δογμάτων και στην προτροπή για αλλαγές. Μόλις, όμως, σας έδωσα και τους λόγους για τους οποίους είναι και τόσο επικίνδυνη για τις ελίτ...