Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι, που τόσο αγαπούν οι Σμαραγδήδες...

Είναι δυσάρεστο να σε εξευτελίζουν. Το να αυτοεξευτελίζεσαι, όμως, καταντά τραγικό. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του, ας τον πούμε σκηνοθέτη, Γ. Σμαραγδή, ο οποίος με τις ταινίες του έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να κάνει να φαίνονται βαρετές, προσωπικότητες του διαμετρήματος του Κωνσταντίνου Καβάφη ή του Ελ Γκρέκο. Τώρα, μάλιστα, μας απειλεί πως θα μας κάνει να πλήξουμε ακόμα και με το Νίκο Καζαντζάκη, βλέποντας τη ζωή του στη μεγάλη οθόνη σκηνοθετημένη από αυτόν το μετρ(ιο) του ακαδημαϊσμού, που αν ήταν τόσο καλός στην τέχνη του όσο στις δημόσιες σχέσεις σήμερα θα μιλούσαμε για τον έλληνα Στάνλεϊ Κιούμπρικ κι όχι για ένα φαιδρό γλείφτη τής όποιας εξουσίας. Μην παρεξηγείτε το Γ. Σμαραγδή, δεν είναι ούτε νεοδημοκράτης ούτε σαμαρικός. Θα μπορούσε να καταστρώσει μια γελοία μαντινάδα για οποιοδήποτε πρωθυπουργό είχε μπροστά του, προκειμένου να αρπάξει λίγα ψίχουλα χρηματοδότησης από το κράτος. Ναι, από το ίδιο κράτος που αυτός και οι όμοιοί του δε διστάζουν να απαξιώνουν κάθε τρεις και λίγο...

Εχω βαρεθεί τους έλληνες "διανοούμενους". Οχι γιατί μιλούν περίπλοκα, αλλά γιατί όταν το κάνουν και δεν προτιμούν την ένοχη σιωπή, δε λένε τίποτα που θα μπορέσει να πάει τη ζωή μου ένα βήμα παραπέρα. Μου λένε μόνο πως είμαι ένοχος γιατί ήρθα σε αυτήν τη χώρα ξυπόλητος μήπως και καταφέρω να σταθώ ξανά δυνατός στα πόδια μου, γιατί δε χτύπησα το εισιτήριο όντας άνεργος, γιατί διορίστηκα στο Δημόσιο με ρουσφέτι κλπ. Δεν άκουσα και δε διάβασα, όμως, ούτε ένα "διανοούμενο" να σχολιάζει το ταξιδάκι Σταυρίδη με το τζετ Μελισσανίδη, το "σεισμόσημο", τους πλειστηριασμούς ακινήτων κι οτιδήποτε άλλο δε βολεύει την εξουσία να σχολιαστεί. Περιορίζουν τη χολή τους μόνο στο λούμπεν λαουτζίκο, για τον οποίο δεν ισχυρίζομαι πως θα πάει στον παράδεισο αλλά δεν είναι αυτός που ψηφίζει τους νόμους αυτής της πολιτείας ούτε αυτός που ελέγχει την τήρησή τους. Πού είναι οι ταινίες, οι πίνακες, τα ποιήματα, τα τραγούδια, τα μυθιστορήματα για την οικονομική γενοκτονία που βιώνουμε σήμερα; Με πόσα αργύρια έχει εξαγοραστεί η διανόηση και πού έχουν θάψει αυτούς οι οποίοι θα μπορούσαν να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξή μας; Είναι εύκολο να πατάς τα μυρμήγκια, θέλει όμως κότσια για να τα βάζεις με τις τίγρεις. Και πού να τα βρεις σε ατάλαντα τσιμπούρια...