Το μη χείρον...Λεβέντης

Είναι μειοψηφία, όπως απόδειξαν οι εκλογές τού Σεπτεμβρίου, αλλά υπάρχουν ακόμα αρκετοί Αριστεροί οι οποίοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς παίζει χωρίς αντίπαλο στον αγωνιστικό χώρο και γι' αυτό είναι αδιανόητο να μην σκοράρει συνεχώς χωρίς να δέχεται, παραλλήλως, γκολ στη δική της εστία, ακόμα κι αν ο αντίπαλος λέγεται Μπαρτσελόνα. Το ενδεικτικότερο παράδειγμα μέσα στο 2015 της συγκεκριμένης ιδεοληψίας ήταν ασφαλώς η συμφωνία τής 13ης Ιουλίου, η οποία σαφώς και δεν είχε καμία σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τη δέσμευση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση των μνημονίων. Τα ερωτήματα, ωστόσο, που θέτει η ίδια η ζωή είναι αβυσσαλέα, ακόμα κι αν δεν ταυτίζονται με τα όνειρά μας. Κι αν η ουτοπία οφείλει να αποτελεί τον τελικό προορισμό για κάθε Αριστερό, ο δρόμος που θα τον οδηγήσει σε αυτή δεν είναι άλλος από το ρεαλισμό να ελίσσεται όταν οι συνθήκες δεν είναι πρόσφορες από το να πηδά ηρωικά αλλά ανώφελα στο γκρεμό... 

Ο Αλέξης Τσίπρας υπόγραψε γιατί αυτή ήταν η προδιάθεσή του από την αρχή και η σκληρή διαπραγμάτευσή του ήταν για τα μάτια τού κόσμου γιατί εκείνος ανυπομονούσε να εφαρμόσει μνημόνιο; Νωρίτερα σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛΛ γιατί πιστεύει ότι μας ψεκάζουν, ότι οι εβραίοι είναι η μεγάλη πληγή τού πλανήτη κι ότι οι έλληνες είναι ο περιούσιος λαός; Η έξοδος από την Ευρωζώνη σε περίπτωση ρήξης με τους εταίρους θα έσωζε τους μισθούς και τις συντάξεις και θα προστάτευε τους μικρομεσαίους ή, αντιθέτως, σήμερα δεν θα μιλούσαμε για το ενδεχόμενο μείωσης των κύριων συντάξεων ή για ξεπούλημα των ελληνικών τραπεζών απλούστατα γιατί δεν θα καταβάλλονταν καν συντάξεις και οι τραπεζικές καταθέσεις θα ήταν αέρας κοπανιστός;...

Ο λαός έτσι κι αλλιώς απάντησε στις 20 Σεπτεμβρίου, με αυτούς που του πρότειναν τον αυτοπυροβολισμό του να επιστρέφουν στα δικηγορικά τους γραφεία ή να κονομάνε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε διαλέξεις στο εξωτερικό, όπου περιφέρουν την αυταρέσκειά τους δίκην τροπαίου γενναιότητας. Οφείλω, ωστόσο, να υπενθυμίσω πως η Ανγκ. Μέρκελ βρισκόταν με το ακουστικό στο χέρι για τη σύγκληση Συνόδου Κορυφής και των 28 κρατών-μελών για να αποφασίσουν Grexit. Αυτό σημαίνει, αν μη τί άλλο, πως η διαπραγμάτευση θα ολοκληρωνόταν στις 13 Ιουλίου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πως ο διαιτητής δηλαδή θα σφύριζε τη λήξη όποια στάση κι αν κρατούσε ο πρωθυπουργός...

Ερχόμενος στο σήμερα, ένα από τα διλήμματα Τσίπρα είναι η πρόσκληση για συμμετοχή στην κυβέρνηση της Ενωσης Κεντρώων. Η ιδέα κάθε άλλο παρά με ενθουσιάζει κι όχι μόνο γιατί ο Β. Λεβέντης παραμένει γελωτοποιός, έστω και μεταμφιέζοντας τη γραφικότητά του με το κοινοβουλευτικό του κοστούμι. Ο ίδιος και το κόμμα του φαίνεται πως βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με τη γερμανική πρεσβεία, τις επιθυμίες τής οποίας είναι κάτι παραπάνω από διατεθειμένοι να εκπληρώνουν, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο η παρουσία τους στη Βουλή θα γίνει διαχρονική...

Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση χρειάζεται "μαξιλαράκια" γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο αριθμός των 153 βουλευτών είναι επισφαλής, ιδίως όταν τα νομοσχέδια που καταφτάνουν είναι δύσκολα. Επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανό να κληθεί να επιλέξει να συγκυβερνήσει με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι είτε να συναινέσει στο σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, πιθανότατα με άλλον πρωθυπουργό, είτε να "φλερτάρει" την Ενωση Κεντρώων. Από τη στιγμή που η πολιτική είναι η τέχνη τού εφικτού πολλές φορές καλείσαι να διαλέξεις το μη χείρον, βέλτιστον. Κι αυτό είναι εν προκειμένω ο Β. Λεβέντης. Κι ας αλυχτούν πάλι εκείνοι που κάνουν καριέρα αποκαλώντας σε καθημερινή βάση τον Αλέξη Τσίπρα προδότη, μετρώντας την αριστεροσύνη τους από την ασφάλεια του θεατή των γεγονότων, τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας μπύρες, κι όχι από την θέση ευθύνης τού πρωταγωνιστή τους...