Δεν με ενδιαφέρει αν ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι έμφυτος, αν γεννιέσαι με αυτόν δηλαδή, ή αποτελεί συνέπεια επιλογής στην οποία έχει συμβάλει το οικογενειακό ή το κοινωνικό περιβάλλον τού οποιουδήποτε από εμάς. Ο,τι κι αν ισχύει από τα δύο πρέπει έτσι κι αλλιώς να είναι σεβαστός από όλους μας, εκτός βεβαίως από τις περιπτώσεις που γίνεται εγκληματικός, όπως για παράδειγμα αυτές των παιδόφιλων ή των βιαστών. Αν, επομένως, δύο ενήλικοι άνδρες ή δύο ενήλικες γυναίκες έχουν αποφασίσει να ζουν μαζί, πόσω μάλλον όταν αυτό συμβαίνει από έρωτα-αγάπη, τότε κανένας ανθρώπινος ή θείος νόμος δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει. Αντιθέτως, θα έπρεπε να τους δίνει τα ίδια δικαιώματα, όπως αυτό του γάμου ή της υιοθεσίας, με αυτά που απολαμβάνουν οι ετεροφυλόφιλοι...
Φυσικά οι συντηρητικοί-και σε αυτούς δεν περιλαμβάνω μόνο αποβράσματα τύπου Φ. Κρανιδιώτη (τέτοιοι τύποι μάς κυβέρνησαν επί δυόμισι χρόνια), αλλά και δήθεν Αριστερούς που έχουν την καταδίκη των άλλων πρόχειρη στο τσεπάκι τους και ποτέ έναν καθρέφτη-ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να είναι πρότυπο για τα παιδιά μας δύο άνδρες ή γυναίκες που φιλιούνται μεταξύ τους. Από την άλλη, βεβαίως, οι ίδιοι δεν φέρνουν καμιά αντίρρηση όταν δύο "στρέιτ" παντρεύονται από οικονομικό συμφέρον. Αυτό, στα αρρωστημένα τους μυαλά, τους φαίνεται λογικότερο. Το έχω γράψει κι άλλες φορές και θα το γράφω μέχρι (και) αυτή η χώρα να προσεγγίσει επιτέλους τον 21ο αιώνα: αν θέλετε τα τέκνα σας να μην γίνουν κάτι, το καλύτερο παράδειγμα είστε εσείς οι ίδιοι...
Αν εσείς έχετε αποφασίσει τη διαπαιδαγώγησή τους να αναλάβουν αποκλειστικώς η τηλεόραση, το διαδίκτυο κι οποιοσδήποτε τρίτος τότε η ευθύνη βαραίνει τη δική σας πλάτη και κανενός άλλου. Κι αν τα παιδιά σας γίνουν ομοφυλόφιλοι, για το μόνο που έχετε να ανησυχείτε είναι μην κάνουν κάποιο συμβατικό γάμο "για να μην πουν τίποτα οι γείτονες", όπως ο δικός σας ίσως απεχθέστατοι μικροαστοί. Ηθικώς επιλήψιμο είναι ο Αναξίμανδρος να αγαπά τα λεφτά τής Ευτέρπης, όχι η Ευτέρπη να αγαπά την καρδιά τής Αφροξιλάνθης...
Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώνει δημοσίως τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, οι οποίες αγγίζουν τον πυρήνα τής προσωπικότητας του καθενός μας. Αν, όμως, θέλουν και οι ομοφυλόφιλοι κάποια στιγμή να απαλλαγούν από τη βαρβαρότητα της κοινωνικής υποκρισίας, έχουν υποχρέωση κι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό ως πρώτο βήμα να μην υποκύπτουν στις έξωθεν επιβαλλόμενες νόρμες. Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει όσο, για παράδειγμα, και οι γκέι νυμφεύονται γυναίκες ή οι λεσβίες άνδρες μόνο και μόνο για να μην στοχοποιούνται. Ούτε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν συναινούν και οι ίδιοι στη δήθεν ανεκτικότητα της σιωπής, του απόλυτου ρατσισμού όπως αυτός εκφράζεται από τους δήθεν ανοιχτόμυαλους ετεροφυλόφιλους με την ατάκα "αν είναι διακριτικοί και δεν με ενοχλούν, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους"...
Αν ένας γκέι δεν φιλήσει δημοσίως τον σύντροφό του ας μην περιμένει την πολιτεία να του αναγνωρίσει με νόμο αυτό το δικαίωμα. Κι αν κάποιος "στρέιτ" ενοχλείται αν του την πέφτει ένας "πούστης", ας σκεφτεί πως είναι το ίδιο πράγμα με το να του την πέσει κάποια γυναίκα που δεν γουστάρει. Κι αν φοβάται πως έτσι θίγεται ο "ανδρισμός" του, τότε καλό είναι να τον διερευνήσει λίγο καλύτερα αν θεωρεί πως έχει ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων ώστε αυτός να στέκεται όρθιος...
Βεβαίως κι αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να "βγεις από τη ντουλάπα" σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική. Οπως δεν είναι εύκολο το ίδιο για κάποιον άθεο ή, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, για κάποιο μαρξιστή. Αν, ωστόσο, σήμερα απολαμβάνουμε περισσότερα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα από εκείνα που απολάμβαναν οι άνθρωποι χίλια χρόνια πριν, αυτό το οφείλουμε σε εκείνους που όταν τους ζήτησαν να υποταχθούν στους κανόνες τής ελίτ εκείνοι τους αμφισβήτησαν και δημιούργησαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν...
Ανδρισμός, για να μιλήσω στη στερεοτυπική γλώσσα που γίνεται πιο κατανοητή από το πόπολο, δεν είναι μόνο να χύνεις το αίμα σου για την πατρίδα ή για την αγαπημένη σου. Είναι να κάνεις το ίδιο και για τον αγαπημένο σου, με απώτερο όφελος οι επόμενες γενιές ομοφυλόφιλων να μην χρειάζεται να υποκρίνονται μόνο και μόνο γιατί κάποιοι είναι τόσο κομπλεξικοί κι ανέραστοι ώστε να λιθοβολούν την ευτυχία που είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στα δικά τους νοικοκυρίστικα κουτάκια...
Υ.Γ.: Προφανώς αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την απώλεια του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος εποίησε ήθος τόσο με την τέχνη όσο και με τη ζωή του κι ως "ανταμοιβή" η ελληνική πολιτεία τον "στέλνει" στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί, προκειμένου να μην χάσει το παπαδαριό το "κόπιραϊτ" στον θάνατο. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ακούει ή προέχει το μορατόριουμ με το σκοταδισμό;...
Φυσικά οι συντηρητικοί-και σε αυτούς δεν περιλαμβάνω μόνο αποβράσματα τύπου Φ. Κρανιδιώτη (τέτοιοι τύποι μάς κυβέρνησαν επί δυόμισι χρόνια), αλλά και δήθεν Αριστερούς που έχουν την καταδίκη των άλλων πρόχειρη στο τσεπάκι τους και ποτέ έναν καθρέφτη-ισχυρίζονται πως δεν μπορεί να είναι πρότυπο για τα παιδιά μας δύο άνδρες ή γυναίκες που φιλιούνται μεταξύ τους. Από την άλλη, βεβαίως, οι ίδιοι δεν φέρνουν καμιά αντίρρηση όταν δύο "στρέιτ" παντρεύονται από οικονομικό συμφέρον. Αυτό, στα αρρωστημένα τους μυαλά, τους φαίνεται λογικότερο. Το έχω γράψει κι άλλες φορές και θα το γράφω μέχρι (και) αυτή η χώρα να προσεγγίσει επιτέλους τον 21ο αιώνα: αν θέλετε τα τέκνα σας να μην γίνουν κάτι, το καλύτερο παράδειγμα είστε εσείς οι ίδιοι...
Αν εσείς έχετε αποφασίσει τη διαπαιδαγώγησή τους να αναλάβουν αποκλειστικώς η τηλεόραση, το διαδίκτυο κι οποιοσδήποτε τρίτος τότε η ευθύνη βαραίνει τη δική σας πλάτη και κανενός άλλου. Κι αν τα παιδιά σας γίνουν ομοφυλόφιλοι, για το μόνο που έχετε να ανησυχείτε είναι μην κάνουν κάποιο συμβατικό γάμο "για να μην πουν τίποτα οι γείτονες", όπως ο δικός σας ίσως απεχθέστατοι μικροαστοί. Ηθικώς επιλήψιμο είναι ο Αναξίμανδρος να αγαπά τα λεφτά τής Ευτέρπης, όχι η Ευτέρπη να αγαπά την καρδιά τής Αφροξιλάνθης...
Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να δηλώνει δημοσίως τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, οι οποίες αγγίζουν τον πυρήνα τής προσωπικότητας του καθενός μας. Αν, όμως, θέλουν και οι ομοφυλόφιλοι κάποια στιγμή να απαλλαγούν από τη βαρβαρότητα της κοινωνικής υποκρισίας, έχουν υποχρέωση κι απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό ως πρώτο βήμα να μην υποκύπτουν στις έξωθεν επιβαλλόμενες νόρμες. Αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει όσο, για παράδειγμα, και οι γκέι νυμφεύονται γυναίκες ή οι λεσβίες άνδρες μόνο και μόνο για να μην στοχοποιούνται. Ούτε αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν συναινούν και οι ίδιοι στη δήθεν ανεκτικότητα της σιωπής, του απόλυτου ρατσισμού όπως αυτός εκφράζεται από τους δήθεν ανοιχτόμυαλους ετεροφυλόφιλους με την ατάκα "αν είναι διακριτικοί και δεν με ενοχλούν, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους"...
Αν ένας γκέι δεν φιλήσει δημοσίως τον σύντροφό του ας μην περιμένει την πολιτεία να του αναγνωρίσει με νόμο αυτό το δικαίωμα. Κι αν κάποιος "στρέιτ" ενοχλείται αν του την πέφτει ένας "πούστης", ας σκεφτεί πως είναι το ίδιο πράγμα με το να του την πέσει κάποια γυναίκα που δεν γουστάρει. Κι αν φοβάται πως έτσι θίγεται ο "ανδρισμός" του, τότε καλό είναι να τον διερευνήσει λίγο καλύτερα αν θεωρεί πως έχει ανάγκη την επιβεβαίωση των άλλων ώστε αυτός να στέκεται όρθιος...
Βεβαίως κι αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να "βγεις από τη ντουλάπα" σε μια υπερσυντηρητική κοινωνία όπως η ελληνική. Οπως δεν είναι εύκολο το ίδιο για κάποιον άθεο ή, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, για κάποιο μαρξιστή. Αν, ωστόσο, σήμερα απολαμβάνουμε περισσότερα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα από εκείνα που απολάμβαναν οι άνθρωποι χίλια χρόνια πριν, αυτό το οφείλουμε σε εκείνους που όταν τους ζήτησαν να υποταχθούν στους κανόνες τής ελίτ εκείνοι τους αμφισβήτησαν και δημιούργησαν δρόμους εκεί που δεν υπήρχαν...
Ανδρισμός, για να μιλήσω στη στερεοτυπική γλώσσα που γίνεται πιο κατανοητή από το πόπολο, δεν είναι μόνο να χύνεις το αίμα σου για την πατρίδα ή για την αγαπημένη σου. Είναι να κάνεις το ίδιο και για τον αγαπημένο σου, με απώτερο όφελος οι επόμενες γενιές ομοφυλόφιλων να μην χρειάζεται να υποκρίνονται μόνο και μόνο γιατί κάποιοι είναι τόσο κομπλεξικοί κι ανέραστοι ώστε να λιθοβολούν την ευτυχία που είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στα δικά τους νοικοκυρίστικα κουτάκια...
Υ.Γ.: Προφανώς αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή την απώλεια του ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, ο οποίος εποίησε ήθος τόσο με την τέχνη όσο και με τη ζωή του κι ως "ανταμοιβή" η ελληνική πολιτεία τον "στέλνει" στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί, προκειμένου να μην χάσει το παπαδαριό το "κόπιραϊτ" στον θάνατο. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ακούει ή προέχει το μορατόριουμ με το σκοταδισμό;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου