Το να λοιδορείς παπάδες όπως ο Αμβρόσιος ή ο Ανθιμος είναι πολύ εύκολο. Αυτά τα τυπάκια, με όσα λένε κι όσα κάνουν, είναι σαν σαρκάζουν μόνα τους τον εαυτό τους. Ποιός σοβαρός άνθρωπος μπορεί, άλλωστε, να πάρει στα σοβαρά έναν, χριστιανό υποτίθεται, μητροπολίτη ο οποίος καλεί το ποίμνιό του να φτύνει όποιον ομοφυλόφιλο βρίσκει μπροστά του; Το θέμα είναι, όμως, πως έστω και με αυτές τους τις ακρότητες κρατούν στο μεσαίωνα ακόμα κι εκείνους που έχουν διάθεση να αλλάξουν καταστάσεις. Ναι μεν η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα βήμα μπροστά, είναι όμως ημίμετρο όταν, για παράδειγμα, δεν επεκτείνει και το δικαίωμα στην υιοθεσία ή δεν λύνει ζητήματα όπως αυτά που απόκτησαν μεγάλη δημοσιότητα με αφορμή τον θάνατο του Μηνά Χατζησάββα. Με λίγα λόγια, οι πιο συντηρητικοί των συντηρητικών κατορθώνουν με τον ακραίο λόγο τους ούτε και με κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνουμε ένα άλμα προς τον 21ο αιώνα, αλλά να βαδίζουμε προς αυτόν κούτσα κούτσα...
Θα μου πείτε πως από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Μόνο που μαζεύονται πολύ μικρότεροι ή μεγαλύτεροι συμβιβασμοί, οι οποίοι αρχίζουν κι αλλοιώνουν τις όποιες δεσμεύσεις για επαναστατικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να είναι πεφωτισμένες και να τραβούν το λαό προς τα μπροστά κι όχι να επιτρέπουν στα πιο αναχρονιστικά κομμάτια του να κρατούν τη χώρα κολλημένη στο σκοταδισμό. Κι ο πολιτικός γάμος, για παράδειγμα, όταν εισήχθη στις αρχές τής δεκαετίας τού '80, σε συνδυασμό με το γενικότερο εκσυγχρονισμό τού οικογενειακού δικαίου, είχε προκαλέσει την αντίδραση της εκκλησίας. Αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο, και η νομική δηλαδή ισότητα των φύλων, τότε ήταν απλώς διεκδίκηση. Γιατί, όμως, θα έπρεπε να περιμένουμε τριάντα χρόνια για να δούμε μια άλλη σημαντική τομή, όπως το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων; Και πότε θα τους επιτραπεί ο πολιτικός γάμος, γιατί όχι κι ο θρησκευτικός αν οι τραγοπαπάδες καταλάβουν πως ο Χριστός δίδαξε την αγάπη κι όχι τη μισαλλοδοξία;...
Ο τομέας των ανθρώπινων, ατομικών και κοινωνικών, δικαιωμάτων αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για την κυβέρνηση της Αριστεράς να κάνει ορατές τις διαχωριστικές της γραμμές από το χθες. Ομολογουμένως έχει προχωρήσει σε σημαντικές αλλαγές, όπως, για παράδειγμα, με την ιθαγένεια. Αλίμονο όμως αν είμαστε ικανοποιημένοι με το "κάτι είναι κι αυτό" αντί να απαιτούμε βαθιές τομές, όπως είναι πράγματι η σύνδεση του αφορολόγητου με το πλαστικό χρήμα. Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Ποιός περίμενε, άλλωστε, πως η τρίτη ηλικία θα προσαρμοζόταν σχετικώς εύκολα στη χρήση καρτών ανάληψης εξαιτίας των "capital control"; Η αλλαγή νοοτροπίας, επομένως, επιτυγχάνεται στην πράξη κι όχι με διακηρύξεις. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα που η Αριστερά δεν έχει καταφέρει (ακόμα;) να κερδίσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου