Ο Σόιμπλε δεν είναι ο εωσφόρος, είναι κάτι ακόμα χειρότερο, νεοφιλελεύθερος...

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που καθορίζει στον αθλητισμό (κι όχι μόνο) τις πράξεις των ανθρώπων με τιμή: όταν έχουν καταφέρει να γονατίσουν τον αντίπαλό τους δεν τον εξευτελίζουν, αλλά του δίνουν το χέρι τους για να σηκωθεί. Οι βρετανοί το ονομάζουν "sportsmanship", όμως φαίνεται πως στα γερμανικά δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη ή, έστω, δεν τη γνωρίζει ο Β. Σόιμπλε. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας πέτυχε το καλοκαίρι μέρος τού σχεδίου του για την Ελλάδα: εξανάγκασε την κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία του αντιστάθηκε γενναίως, να συνθηκολογήσει, υπογράφοντας μια συμφωνία που πόρρω απείχε από την προεκλογική της υπόσχεση για κατάργηση των μνημονίων και τις προγραμματικές δηλώσεις που είχε διαβάσει το Φεβρουάριο στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχει γίνει εμμονή στον Β. Σόιμπλε το δεύτερο κομμάτι τού σχεδίου του, το οποίο αποτράπηκε το καλοκαίρι, δηλαδή το Grexit. Γι' αυτό και με αφορμή την παραμονή ή όχι του ΔΝΤ στο πρόγραμμα βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει νέα επίθεση κατά τής ελληνικής κυβέρνησης...

Οι σημερινοί κυβερνώντες, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχουν αποδειχθεί πολύ περισσότερο συνεπείς από τους προηγούμενους στην ψήφιση κι εφαρμογή επώδυνων μέτρων, τα οποία άλλωστε είναι εμπροσθοβαρή στην τρέχουσα συμφωνία. Αποδέχθηκαν, κι ορθώς κατά τη γνώμη μου, πως ο καλύτερος τρόπος για να αποδείξεις πόσο λάθος κάνουν τα μνημόνια σε πολλές εκτιμήσεις τους δεν είναι άλλος από το να καταρρίψεις και το τελευταίο επιχείρημα των μνημονιακών, πως δηλαδή αυτά απότυχαν γιατί δεν υλοποιήθηκαν. Την ώρα, όμως, που αναμένεται και η πιο δύσκολη από όλες τις παρεμβάσεις, αυτή στο ασφαλιστικό, έρχεται ο γερμανός υπουργός Οικονομικών να μας απαιτήσει εκτός από τα σώβρακα και το αίμα μας, βάζοντας μπροστά το ΔΝΤ...

Η Ευρώπη γκρεμίζεται από το ιερατείο της για πολλούς λόγους, αλλά ο Β. Σόιμπλε είναι διατεθειμένος να ζητά απόλυτη δημοσιονομική-αντιαναπτυξιακή πειθαρχία από όλους μέχρι τελικής πτώσης. Είναι ο ίδιος ο εωσφόρος και το κάνει; Οχι, είναι κάτι ακόμα χειρότερο, είναι ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους τής ιδεοληψίας τού νεοφιλελευθερισμού, η οποία εδώ και παραπάνω από τρεις δεκαετίες στρώνει το έδαφος ώστε η ανθρωπότητα να επαναλάβει τις καταστροφικές επιλογές των παγκοσμίων πολέμων που στιγμάτισαν στην αιωνιότητα τον 20ό αιώνα...

Ο homo sapiens ήταν, βεβαίως, διαβρωμένος πολύ καιρό πριν διατυπώσει τις θεωρίες του ο Μ. Φρίντμαν και τις κάνει πράξη η Μ. Θάτσερ κι ο Ρ. Ρέιγκαν. Ο νεοφιλελευθερισμός, ωστόσο, ήρθε για να νομιμοποιήσει το νόμο τής ζούγκλας, την απόλυτη επικράτηση, με τη χρήση κάθε μέσου, του πιο ισχυρού επί του πιο αδύναμου. Οι νεοφιλελέδες συνηθίζουν να υποστηρίζουν πως οι φτωχοί είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια τους κι ενδεχομένως να είναι αυτό το μόνο πράγμα στο οποίο έχουν δίκιο. Λησμονούν, όμως, να αναφέρουν πως αυτό συμβαίνει γιατί το προλεταριάτο εξακολουθεί να μην διαθέτει, απλούστατα γιατί δεν την διδάσκεται από κανέναν επίσημο κι ανεπίσημο θεσμό, ταξική συνείδηση αλλά και γιατί μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν θέσει ως στόχο ζωής να πεθάνουν πλούσιοι. Ισως να κινητροδοτούνται από άλλα οράματα κι αξίες και σε αυτές το χρήμα να παίζει μηδαμινό ρόλο...

Βεβαίως οι νεοφιλελέδες θεωρούν πλέον απαραίτητο να μην είναι τόσο κυνικοί όσο στο παρελθόν, γι' αυτό κι έχουν εφεύρει το δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πως αν αφήσεις την οικονομία παντελώς αρρύθμιστη, δίχως οι κεφαλαιοκράτες να πληρώνουν φόρους και χωρίς να τηρούν στοιχειώδεις κανόνες υγιούς ανταγωνισμού, τότε δημιουργούνται θέσεις εργασίας που ωφελούν και τους μικρομεσαίους. Δεν μας λένε, ωστόσο, πόσο πιο πολλά θα ήταν τα οφέλη γι' αυτούς τους μικρομεσαίους που δήθεν νοιάζονται αν, για παράδειγμα, οι ελίτ πλήρωναν τους φόρους που αναλογούν στα πραγματικά κέρδη τους κι έτσι το όποιο κράτος είχε τη δυνατότητα να ασκεί αναδιανεμητικές κοινωνικές πολιτικές που θα υπερέβαιναν κατά πολύ τα όρια της φιλανθρωπίας και θα πρόσφεραν δυνατότητες σε όλους να ανεβούν κλίμακα στην οικονομική ιεραρχία δίχως να χρειάζεται να δουλεύουν όλη ημέρα για πενταροδεκάρες ούτε να έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο...

Δεν έχω καμία αντίρρηση να συζητήσουμε τα τρωτά τού σοσιαλισμού, όπως άλλωστε αυτά αποδείχθηκαν και στην πράξη. Μόνο που η φιλοσοφική του βάση-δηλαδή η κατάκτηση και διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης- διαθέτει το αναμφισβήτητο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους ιδεοληπτικούς τού χάους. Γι' αυτό ο Β. Σόιμπλε δεν θα συγχωρήσει ποτέ τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη και γι' αυτό το δίκιο μπορεί να έχασε τον Ιούλιο αλλά είναι καταδικασμένο στο τέλος να νικήσει...