Τώρα...Podemos να αλλάξουμε την Ευρώπη

Ανατριχιάζω κάθε φορά που επιστρέφει στο μυαλό η εικόνα των Χριστιανοδημοκρατών οι οποίοι επευφημούσαν τον Β. Σόιμπλε ύστερα από την αγιογραφία του που εκφώνησε η Ανγκ. Μέρκελ στο συνέδριο του κυβερνώντος τη Γερμανία κόμματος. Οι δύο άνθρωποι που ευθύνονται για τη διάλυση του όποιου ευρωπαϊκού οράματος, ο πολιτικοί που συνδυάζουν το στυγνό νεοφιλελευθερισμό στο οικονομικό πεδίο με την απανθρωπιά στο προσφυγικό χειροκροτούνταν με ενθουσιασμό εφήβου από ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους...

Αν, όμως, την προηγούμενη εβδομάδα με είχε πιάσει απελπισία για το πού οδεύει η Ευρώπη, ήρθαν τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών να μου αναπτερώσουν το ηθικό. Ναι μεν οι Podemos δεν είναι πρώτο κόμμα, αλλά υπάρχουν οι προϋποθέσεις να σχηματιστεί και στην Ισπανία, όπως στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, αριστερή κυβέρνηση. Αν, μάλιστα, συνυπολογιστεί πως στη Γαλλία και στην Ιταλία Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι αντιστοίχως έχουν εναντιωθεί δημοσίως, έστω κι όχι με την απαραίτητη πυγμή, στον οικονομικό ιμπεριαλισμό τού Βερολίνου, τότε μπορεί κανείς να μιλά για μια πολιτική άνοιξη στον ευρωπαϊκό νότο μέσα στο καταχείμωνο, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαναγκαζόταν σε οδυνηρό συμβιβασμό κι αν η Βενεζουέλα δεν έπεφτε θύμα τής πετρελαϊκής κρίσης, ενδεχομένως οι Podemos να ήταν σήμερα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στη ζωή, ωστόσο, παίρνεις ό,τι σου δίνει και με αυτό προσπαθείς να κάνεις θαύματα. Αυτό επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας στην Ελλάδα και κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και τους συντρόφους του, οι οποίοι διέλυσαν το δικομματισμό στην πατρίδα τους, αποδεικνύοντας ότι φυσά άνεμος δημοκρατικής αλλαγής, αν όχι σε όλη την Ευρώπη, όπου σε κάποιες χώρες η ακροδεξιά έχει πάρει τα ηνία, τουλάχιστον στη Μεσόγειο...

Αρκεί να δει κανείς τη φάτσα τής καγκελαρίου τής Γερμανίας όταν της μιλούσε ο υποτακτικός της Μ. Ραχόι για τη σοβαρή πιθανότητα οι Podemos να ήταν δεύτερο κόμμα για να καταλάβει κανείς πως ακόμα κι αυτοί που μοιάζουν γίγαντες στέκονται εν τέλει σε πήλινα πόδια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κατάφερε μόνος του μέσα στο 2015 να νικήσει την ξετσιπωσιά τής νεοφιλελεύθερης ζούγκλας. Η γη, ωστόσο, δεν σταματά να γυρίζει στις 31 Δεκεμβρίου και το 2016 ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς...

Βρισκόμαστε, πάντως, ακόμα στην αρχή τής απόπειρας στροφής τού ευρωπαϊκού καραβιού σε πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Ακόμα, εξάλλου, δεν έχει σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση στην Ισπανία. Την ώρα, ωστόσο, που τη Γηραιά Ηπειρο διαφεντεύει η γερμανική καλβινιστική υποκρισία και στις πιο πλούσιες χώρες της-μαζί με εκείνες του πρώην ανατολικού μπλοκ- αποκτούν πλειοψηφικό ρεύμα ακροδεξιά, μισαλλόδοξα, νεοφασιστικά κόμματα, το βάρος τής ιστορικής ευθύνης που πέφτει στους "ώμους" των αριστερών κομμάτων τού νότου είναι τεράστιο.

Αν όχι αυτά, τότε ποιοί θα τερματίσουν την άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση μιας ευρύτερης της οικονομίας προοδευτικής ατζέντας; Με το τέλος αυτής της δεκαετίας συμπληρώνονται 40 χρόνια από τότε που η θατσερική ιδεοληψία γκρέμισε το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη. Δεν νομίζετε κι εσείς πως "enough is enough", που θα έλεγε και η "σιδηρά κυρία" της Μεγάλης Βρετανίας αν ζούσε σήμερα;...