Είναι αρκετοί εκείνοι στο εξωτερικό οι οποίοι κουνούν το δάχτυλο στη χώρα μας και για το ότι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη σε αυτή είναι μια νεοναζιστική συμμορία. Φυσικά και δεν αισθάνομαι χαρούμενος για το ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας ψήφισαν και στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, εγκληματίες δηλαδή του κοινού ποινικού δικαίου οι οποίοι ευθύνονται για δολοφονίες, μαχαιρώματα, λοιπές βιαιοπραγίες, νταβατζιλίκια, σωματεμπορία κι εμπόριο ναρκωτικών, μεταξύ άλλων...
Με ποιό ηθικό πλεονέκτημα, ωστόσο, μπορεί να συνεχίζει να παριστάνει την άμωμη η γαλλική, αλλά και η γερμανική κοινωνία, όπου η Μ. Λε Πεν είναι πρώτο κόμμα και το ξενοφοβικό AfD ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις το 10% αντιστοίχως; Δεν χρησιμοποιώ το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους", όμως αναρωτιέμαι τί ακόμα χειρότερο θα γινόταν στη Γαλλία και στη Γερμανία αν είχαν υποστεί οι πολίτες τους τις μνημονιακές πολιτικές που έχουν καταπλακώσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων τα τελευταία πεντέμισι χρόνια...
Ο ελληνικός λαός δεν είναι πάνσοφος, αλλά είναι πολύ πιο ώριμος από όσο πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες. Ακόμα κι αν τον κατηγορήσει κανείς πως επέλεξε να τον κυβερνά η Αριστερά γιατί του είχε υποσχεθεί απαλλαγή από το μνημόνιο, υπενθυμίζω πως την ξαναψήφισε το Σεπτέμβριο, μολονότι συνθηκολόγησε και μολονότι υπήρχαν άλλες δυνάμεις-τόσο στην Αριστερά όσο και στην ακροδεξιά- οι οποίες του υπόσχονταν τη γη τής επαγγελίας μακριά από το ευρώ και με την επιστροφή στη δραχμή. Αν, επομένως, είναι ο λαϊκισμός ο αποκλειστικός οδηγός για τον έλληνα ψηφοφόρο, γιατί αυτός δεν τον οδηγεί στην αγκαλιά τής Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ ή κάποιου άλλου κόμματος της εξωπραγματικής Αριστεράς;...
Ολοι ήμασταν Παρίσι πριν μερικές εβδομάδες, και δικαίως, ύστερα από το τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να είμαστε Παρίσι, Λιόν, Μασσαλία ή οποιαδήποτε άλλη γαλλική πόλη όταν αυτή επιλέγει να κυβερνηθεί από το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία γιατί αυτή θεωρεί πιο βολική απάντηση στα προβλήματά της. Οταν το πόπολο αναγνωρίζει τον ταξικό του εχθρό στα πρόσωπα των πιο κατατρεγμένων τής κοινωνίας του κι όχι στο μεγάλο κεφάλαιο που του πίνει το αίμα, τότε είναι άξιος μόνο για να τον κυβερνούν φασιστοειδή τύπου Λε Πεν...
Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει πως η Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό διολισθαίνει σε συζητήσεις που τη γυρίζουν στο παρελθόν και δεν της δίνουν δυναμική για το μέλλον. Η ελληνική οικονομική κρίση, με το Grexit, το βρετανικό δημοψήφισμα για Brexit και το προσφυγικό ζήτημα, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησης της Σένγκεν, γεννά υπαρξιακά ερωτήματα κι επιστρέφει τη Γηραιά Ηπειρο στη μεταπολεμική περίοδο, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο, ακόμα και η ειρήνη. Γι' αυτήν την εξέλιξη όλοι έχουμε ευθύνη, όπως είναι λογικό όμως η μεγαλύτερη ανήκει σε αυτούς που βαυκαλίζονται πως είναι οι ηγέτες της, πρωτίστως δηλαδή στους γερμανούς και δευτερευόντως στους γάλλους...
Η Ανγκ. Μέρκελ αμφισβητείται σήμερα στο εσωτερικό τής χώρας της όσο δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ τα δέκα χρόνια τής καγκελαρίας της κι αυτό λόγω του πιο ανθρώπινου τρόπου που επιχείρησε να αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οταν έχεις συνηθίσει το ακροατήριό σου σε πολιτικές που καταβαραθρώνουν τους άλλους ώστε αυτό να περνά καλά είναι φυσικό επόμενο να εναντιωθεί όταν του χαλάς τη ζαχαρένια του. Η καγκελάριος της Γερμανίας στήριξε την παντοδυναμία της στη διαίρεση της Ευρώπης και σήμερα πληρώνει το μάρμαρο γι' αυτό από εκεί που δεν το περίμενε, από την προσφυγική κρίση δηλαδή. Έσπειρε το μίσος ενός λαού για τον άλλο και τώρα θερίζει την θύελλα της δημοσκοπικής της κατάρρευσης, η οποία τρέμω στην ιδέα πως θα συνοδευτεί από την ευρωπαϊκή υποχώρηση μπροστά στην ακροδεξιά χολέρα. Πώς το έλεγε ο Χέγκελ; "Το μόνο που μας διδάσκει η Ιστορία είναι ότι δεν μας διδάσκει τίποτα"...
*Δεν είμαι πλέον Γαλλία, αν αυτό σημαίνει Λε Πεν...
Με ποιό ηθικό πλεονέκτημα, ωστόσο, μπορεί να συνεχίζει να παριστάνει την άμωμη η γαλλική, αλλά και η γερμανική κοινωνία, όπου η Μ. Λε Πεν είναι πρώτο κόμμα και το ξενοφοβικό AfD ξεπερνά στις δημοσκοπήσεις το 10% αντιστοίχως; Δεν χρησιμοποιώ το επιχείρημα "κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους", όμως αναρωτιέμαι τί ακόμα χειρότερο θα γινόταν στη Γαλλία και στη Γερμανία αν είχαν υποστεί οι πολίτες τους τις μνημονιακές πολιτικές που έχουν καταπλακώσει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων τα τελευταία πεντέμισι χρόνια...
Ο ελληνικός λαός δεν είναι πάνσοφος, αλλά είναι πολύ πιο ώριμος από όσο πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες. Ακόμα κι αν τον κατηγορήσει κανείς πως επέλεξε να τον κυβερνά η Αριστερά γιατί του είχε υποσχεθεί απαλλαγή από το μνημόνιο, υπενθυμίζω πως την ξαναψήφισε το Σεπτέμβριο, μολονότι συνθηκολόγησε και μολονότι υπήρχαν άλλες δυνάμεις-τόσο στην Αριστερά όσο και στην ακροδεξιά- οι οποίες του υπόσχονταν τη γη τής επαγγελίας μακριά από το ευρώ και με την επιστροφή στη δραχμή. Αν, επομένως, είναι ο λαϊκισμός ο αποκλειστικός οδηγός για τον έλληνα ψηφοφόρο, γιατί αυτός δεν τον οδηγεί στην αγκαλιά τής Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ ή κάποιου άλλου κόμματος της εξωπραγματικής Αριστεράς;...
Ολοι ήμασταν Παρίσι πριν μερικές εβδομάδες, και δικαίως, ύστερα από το τρομοκρατικό χτύπημα. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να είμαστε Παρίσι, Λιόν, Μασσαλία ή οποιαδήποτε άλλη γαλλική πόλη όταν αυτή επιλέγει να κυβερνηθεί από το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία γιατί αυτή θεωρεί πιο βολική απάντηση στα προβλήματά της. Οταν το πόπολο αναγνωρίζει τον ταξικό του εχθρό στα πρόσωπα των πιο κατατρεγμένων τής κοινωνίας του κι όχι στο μεγάλο κεφάλαιο που του πίνει το αίμα, τότε είναι άξιος μόνο για να τον κυβερνούν φασιστοειδή τύπου Λε Πεν...
Φαντάζομαι πως δεν είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει πως η Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό διολισθαίνει σε συζητήσεις που τη γυρίζουν στο παρελθόν και δεν της δίνουν δυναμική για το μέλλον. Η ελληνική οικονομική κρίση, με το Grexit, το βρετανικό δημοψήφισμα για Brexit και το προσφυγικό ζήτημα, που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο κατάργησης της Σένγκεν, γεννά υπαρξιακά ερωτήματα κι επιστρέφει τη Γηραιά Ηπειρο στη μεταπολεμική περίοδο, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο, ακόμα και η ειρήνη. Γι' αυτήν την εξέλιξη όλοι έχουμε ευθύνη, όπως είναι λογικό όμως η μεγαλύτερη ανήκει σε αυτούς που βαυκαλίζονται πως είναι οι ηγέτες της, πρωτίστως δηλαδή στους γερμανούς και δευτερευόντως στους γάλλους...
Η Ανγκ. Μέρκελ αμφισβητείται σήμερα στο εσωτερικό τής χώρας της όσο δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ τα δέκα χρόνια τής καγκελαρίας της κι αυτό λόγω του πιο ανθρώπινου τρόπου που επιχείρησε να αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Οταν έχεις συνηθίσει το ακροατήριό σου σε πολιτικές που καταβαραθρώνουν τους άλλους ώστε αυτό να περνά καλά είναι φυσικό επόμενο να εναντιωθεί όταν του χαλάς τη ζαχαρένια του. Η καγκελάριος της Γερμανίας στήριξε την παντοδυναμία της στη διαίρεση της Ευρώπης και σήμερα πληρώνει το μάρμαρο γι' αυτό από εκεί που δεν το περίμενε, από την προσφυγική κρίση δηλαδή. Έσπειρε το μίσος ενός λαού για τον άλλο και τώρα θερίζει την θύελλα της δημοσκοπικής της κατάρρευσης, η οποία τρέμω στην ιδέα πως θα συνοδευτεί από την ευρωπαϊκή υποχώρηση μπροστά στην ακροδεξιά χολέρα. Πώς το έλεγε ο Χέγκελ; "Το μόνο που μας διδάσκει η Ιστορία είναι ότι δεν μας διδάσκει τίποτα"...
*Δεν είμαι πλέον Γαλλία, αν αυτό σημαίνει Λε Πεν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου