Στη Δύση και στη Ρωσία είμαστε πολιτισμένοι, σκοτώνουμε γυναικόπαιδα από αέρος κι όχι με καλάσνικοφ...

Τί νόημα έχει να μασάμε τα λόγια μας; Κάθε ημέρα που περνά η Ευρώπη γίνεται όλο και πιο θλιβερή. Κι αν μέχρι πρότινος έφτανε η ελληνική οικονομική κρίση για να αποδεικνύει με πόσο λανθασμένο τρόπο προσπαθεί (;) να επιλύσει προβλήματα, σε αυτή προστέθηκε και το προσφυγικό για να αποκαλύψει ακόμα περισσότερο τη γύμνια τής "βασίλισσας". Ανίκανη να αναλάβει τη μεγάλη της ευθύνη απέναντι στο συριακό, τον αφγανικό ή τον ιρακινό και το λιβυκό λαό για τους πολέμους που σπαράσσουν τις πατρίδες τους κλείνεται στο καβούκι της, βάζει νομικούς φραγμούς, περιορίζει τη Σένγκεν, χτίζει τείχη και πετά το μπαλάκι στον πιο αδύναμο κρίκο της, την Ελλάδα, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά...

Κι έφτασε αυτό το περασμένο Σαββατοκύριακο για να καταδείξει εμφατικώς ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δολοφονήθηκε πολύ πριν το Μπατακλάν: λίγες μόλις ώρες μετά από τη δολοφονία κούρδου δικηγόρου στο Ντιγιάρμπακιρ, για την οποία ευθύνεται το τουρκικό κράτος-παρακράτος, η ΕΕ "αντάμειψε" την Αγκυρα με τρία δισεκατομμύρια ευρώ για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών και με ξεπάγωμα της ενταξιακής της πορείας. Με όρους και προϋποθέσεις βεβαίως, τις οποίες όμως στη χώρα μας γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο σέβονται και τηρούν οι τούρκοι...

Δεν είμαι δέκα χρόνων για να πιστεύω ότι η ηθική συμβαδίζει με τη διπλωματία. Θα ήθελα, ωστόσο, από τους ευρωπαίους ηγέτες να μην τη χρησιμοποιούν "α λα καρτ". Οταν είμαστε όλοι Παρίσι, αυτό δεν συμβαίνει γιατί αποδεχόμαστε το γαλλικό ιμπεριαλισμό-κατάλοιπο της αποικιοκρατίας (και) στη Μέση Ανατολή, αλλά γιατί εμπνεόμαστε ακόμα από τις πανανθρώπινες αξίες τού διαφωτισμού περί ελευθερίας, δημοκρατίας και ισότητας. Δεν είμαστε όλοι Παρίσι προκειμένου αυτό να απαντά στη βαρβαρότητα με βαρβαρότητα, να βομβαρδίζει ή να καταστέλλει συγκεντρώσεις ούτε για να κλείνει το μάτι σε χασάπηδες με νεο-οθωμανικές ονειρώξεις. Αυτόν το δρόμο, άλλωστε, τον δοκιμάσαμε μετά από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κι έχουμε φτάσει εδώ που έχουμε φτάσει...

Αν η Ευρώπη ήθελε να είναι συνεπής σε όσα λέει γιατί δεν χρηματοδοτεί και τις άλλες δύο χώρες που αποτελούν τους πρώτους σταθμούς άφιξης των προσφύγων, δηλαδή το Λίβανο και την Ιορδανία; Αν, πράγματι, επιθυμεί να ξεμπερδεύει με τον φονταμενταλισμό και θεωρεί πως τα όπλα είναι ο καλύτερος τρόπος για να το επιτύχει γιατί δεν βομβαρδίζει και την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ, κράτη δηλαδή τα οποία κατ' εξοχήν χρηματοδοτούν το ISIS και τα οποία στο εσωτερικό τους κρεμούν ανθρώπους γιατί έκλεψαν ένα καρβέλι ψωμί;..

Φυσικά και δεν εγκρίνω κτηνωδίες όπως αυτή της 13ης Νοεμβρίου. Κανένας, μα κανένας σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώνει στα τυφλά γιατί είναι όντως ή αισθάνεται κοινωνικώς αποκλεισμένος. Για να μπορούμε, ωστόσο, ως ευρωπαίοι να κουνάμε το δάχτυλο της ηθικής υπεροχής οφείλουμε πρώτα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη τής Ιστορίας μας και των σύγχρονων πρακτικών μας και τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι οι φανατικοί δεν μας μισούν γιατί είμαστε ωραίοι αλλά γιατί φέρουμε την ίδια ασχήμια με εκείνους, απλώς σε πιο "ευπρεπή" συσκευασία. Εμείς, για παράδειγμα, φροντίζουμε να σκοτώνουμε γυναικόπαιδα κι άλλο άμαχο πληθυσμό από αέρος κι όχι με καλάσνικοφ...

Κι αυτό, βεβαίως, ισχύει και για τον "σύντροφο" Πούτιν, τον οποίο αρκετοί στο Ελλαδιστάν περιμένουν πώς και πώς να ξεκινήσει πόλεμο με την Τουρκία για να μας επιστρέψει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Οι ρωσικοί βομβαρδισμοί στη Συρία έχουν σκοτώσει περισσότερους άμαχους και μετριοπαθείς αντιπολιτευόμενους τον Μπ. αλ Ασαντ από ό,τι τζιχαντιστές. Αυτό, ωστόσο, μικρή σημασία έχει για εκείνους που προσδοκούν σωτηρία από το "αδερφό" ορθόδοξο ξανθό γένος. Κάπου εκεί άλλωστε, ανάμεσα στη θρησκευτική λατρεία τής Δύσης από τους ευρωλιγούρηδες και τη ραγιάδικη υποταγή στο Μόσκοβο, χάνεται η ιστορική ευκαιρία αυτό το έθνος να ξανασταθεί στα πόδια του δίχως ξένους νταβατζήδες...