Η αναγνώριση πως τα ελληνικά είναι κι ευρωπαϊκά σύνορα αποτελούσε πάγιο αίτημα των κυβερνήσεών μας. Τότε γιατί σήμερα εναντιωνόμαστε, κι εν πολλοίς δικαιολογημένα, στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνοροφυλακής-ακτοφυλακής με δικαίωμα μονομερούς επέμβασης και σε ελληνικό έδαφος ή θάλασσα; Είναι πολύ απλό: γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των ελλήνων στην Ευρώπη. Ναι μεν οι περισσότεροι εξακολουθούμε να θεωρούμε πως η Ελλάδα ανήκει στη Γηραιά Ηπειρο κι όχι στη Ρωσία, στις ΗΠΑ ή στην Κίνα, ωστόσο ο τρόπος που οι εταίροι μας χειρίστηκαν την ελληνική κρίση απογοήτευσε κι αρκετούς από εκείνους που μέχρι πρότινος δεν αγχώνονταν ιδιαιτέρως για το γραφειοκρατικό κράτος των Βρυξελλών. Πώς να μην φοβόμαστε, για παράδειγμα, απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας έναντι των τούρκων όταν η ηγέτιδα δύναμη Γερμανία τα έχει δώσει όλα στον "σουλτάνο" Ερντογάν με αφορμή το προσφυγικό;...
Με αφορμή το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που αψηφούν ακόμα και το βαρύ χειμώνα προκειμένου να φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, αναδεικνύεται το θεμελιώδες ερώτημα αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη ή όχι, αν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε εθνική κυριαρχία ώστε να λάβει σάρκα κι οστά το μεγαλεπήβολο όραμα της πολιτικής ένωσης. Κατ' αρχήν δεν είμαι αντίθετος, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι από το ανακάτεμα στο μπλέντερ δεν θα χαθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ευρωπαϊκού λαού στο όνομα μιας αστήρικτης από την Ιστορία ομογενοποίησης. Για να αποδειχθεί, ωστόσο, σοβαρό ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι δυνατό να βασιστεί στη λογική των αφεντικών και των δούλων, στην πεποίθηση ότι κάποιοι πρέπει κυρίως να δίνουν μέχρι εξαθλίωσής τους και κάποιοι άλλοι κατά βάση να παίρνουν, έστω κι αν παρουσιάζονται ως αλληλέγγυοι δωρητές. Απαιτείται απίστευτο θράσος από την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα για να δείχνει με το δάχτυλο τη μικρή Ελλάδα των σοβαρότατων οικονομικών προβλημάτων για το ότι δεν έχει επιλύσει μόνη της το προσφυγικό ζήτημα για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, που την ίδια ώρα όχι μόνο αρνείται ποσοστώσεις αλλά χτίζει και τείχη...
Στο επίπεδο, επομένως, της θεωρίας η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή είναι μια πολύ καλή ιδέα. Στην πράξη, όμως, κρύβει πολλές παγίδες, κυρίως επειδή εκείνοι που πρωτοστατούν στη δημιουργία της, δηλαδή οι γερμανοί, όχι μόνο τα έχουν κάνει πλακάκια με τον τουρκικό παράγοντα αλλά και γιατί δεν κρύβουν το διακαή τους πόθο να καταρρεύσει η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε δεν πρόκειται να της συγχωρήσουν ποτέ την αντίσταση που επέδειξε στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, ακόμα κι αν τώρα ψηφίζει και υλοποιεί μνημονιακά μέτρα με μεγαλύτερη συνέπεια από τους προκατόχους της. Πρόκειται, αν θέλετε, για ζήτημα προσωπικού πρεστίζ τόσο της καγκελάριου όσο και του υπουργού της των Οικονομικών (ή, μήπως, συμβαίνει το αντίστροφο;). Γι' αυτό και τη δεδομένη χρονικό περίοδο τουλάχιστον η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή θυμίζει πιο πολύ Δούρειο Ιππο παρά ασπίδα προστασίας των εθνικών μας συμφερόντων. Εύχομαι να έχουν γνώση οι φύλακες...
Με αφορμή το τεράστιο κύμα των ανθρώπων που αψηφούν ακόμα και το βαρύ χειμώνα προκειμένου να φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος, αναδεικνύεται το θεμελιώδες ερώτημα αν θέλουμε περισσότερη Ευρώπη ή όχι, αν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε εθνική κυριαρχία ώστε να λάβει σάρκα κι οστά το μεγαλεπήβολο όραμα της πολιτικής ένωσης. Κατ' αρχήν δεν είμαι αντίθετος, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι από το ανακάτεμα στο μπλέντερ δεν θα χαθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ευρωπαϊκού λαού στο όνομα μιας αστήρικτης από την Ιστορία ομογενοποίησης. Για να αποδειχθεί, ωστόσο, σοβαρό ένα τέτοιο εγχείρημα δεν είναι δυνατό να βασιστεί στη λογική των αφεντικών και των δούλων, στην πεποίθηση ότι κάποιοι πρέπει κυρίως να δίνουν μέχρι εξαθλίωσής τους και κάποιοι άλλοι κατά βάση να παίρνουν, έστω κι αν παρουσιάζονται ως αλληλέγγυοι δωρητές. Απαιτείται απίστευτο θράσος από την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα για να δείχνει με το δάχτυλο τη μικρή Ελλάδα των σοβαρότατων οικονομικών προβλημάτων για το ότι δεν έχει επιλύσει μόνη της το προσφυγικό ζήτημα για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, που την ίδια ώρα όχι μόνο αρνείται ποσοστώσεις αλλά χτίζει και τείχη...
Στο επίπεδο, επομένως, της θεωρίας η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή είναι μια πολύ καλή ιδέα. Στην πράξη, όμως, κρύβει πολλές παγίδες, κυρίως επειδή εκείνοι που πρωτοστατούν στη δημιουργία της, δηλαδή οι γερμανοί, όχι μόνο τα έχουν κάνει πλακάκια με τον τουρκικό παράγοντα αλλά και γιατί δεν κρύβουν το διακαή τους πόθο να καταρρεύσει η κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ανγκ. Μέρκελ και Β. Σόιμπλε δεν πρόκειται να της συγχωρήσουν ποτέ την αντίσταση που επέδειξε στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, ακόμα κι αν τώρα ψηφίζει και υλοποιεί μνημονιακά μέτρα με μεγαλύτερη συνέπεια από τους προκατόχους της. Πρόκειται, αν θέλετε, για ζήτημα προσωπικού πρεστίζ τόσο της καγκελάριου όσο και του υπουργού της των Οικονομικών (ή, μήπως, συμβαίνει το αντίστροφο;). Γι' αυτό και τη δεδομένη χρονικό περίοδο τουλάχιστον η ευρωπαϊκή συνοροφυλακή θυμίζει πιο πολύ Δούρειο Ιππο παρά ασπίδα προστασίας των εθνικών μας συμφερόντων. Εύχομαι να έχουν γνώση οι φύλακες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου