Αρνητές της ουσίας...

Ο Νίκος Δήμου είχε γράψει πως όταν ο Έλληνας κοιτά τον εαυτό του στον καθρέφτη βλέπει πάντα τον Μέγα Αλέξανδρο, ποτέ τον Καραγκιόζη. Προφανώς κι ο συγκεκριμένος αφορισμός αντιμετωπίζει το πρόβλημα κάθε αφορισμού, δεν είναι δυνατό δηλαδή να αφορά τους πάντες.

Ωστόσο, πόσο άδικο ή δίκιο έχει ο συγγραφέας το διαπιστώνουμε στην καθημερινότητά μας, από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα. Από την άρνηση, για παράδειγμα, του εμβολιασμού για τον κοροναϊό έως την άρνηση της απογραφής πληθυσμού...

Η πονηριά μας είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλεύρι. Ενώ βαυκαλιζόμαστε τους ξύπνιους για τα προσωπικά μας δεδομένα σε σχέση με το εμβόλιο ή την απογραφή, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τα μοιράζουμε δεξιά κι αριστερά σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή συμμετέχοντας σε τηλεδιαγωνισμούς και τηλεψηφοφορίες. Ενώ φοβόμαστε μήπως αλλοιωθεί το DNA μας από ένα τσίμπημα είμαστε, ταυτοχρόνως, σίγουροι ότι για τις άδειες μας τσέπες φταίνε οι ξένοι κι όχι εκείνοι που δεν μοιράζουν την πίτα με δικαιοσύνη. Ενώ ανησυχούμε μήπως γίνουμε κινητά 5G ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους πιστεύοντας ότι το φαγητό θα γίνει πιο νόστιμο αν ξαναζεσταθεί...

Φυσικά και δεν ισχυρίζομαι πως ο διαμοιρασμός των προσωπικών μας δεδομένων, ιδίως με ηλεκτρονικό τρόπο, ακόμα και προς το κράτος δεν εμπεριέχει κινδύνους. Υπάρχουν, όμως, πολύ σοβαρότεροι κίνδυνοι για τις ελευθερίες μας, τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου που τείνουμε να αγνοούμε είτε γιατί μας φαίνονται πολύ μακρινοί χωρίς να είναι είτε γιατί έχουμε χωνέψει πλήρως την προπαγάνδα την οποία, κατά τα άλλα, πολεμάμε. Όλα, βεβαίως, ξεκινούν από την εκπαίδευση που λαμβάνουμε στο σπίτι και στο σχολείο και η οποία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αναπαράγει ουτοπικά στερεότυπα κι εθελοδουλικές νοοτροπίες...