Τόσο ανασφαλείς όσο και η λογοκρισία τους...

Η λογοκρισία είναι διαχρονικά το αγαπημένο παιδί των διεφθαρμένων, αυταρχικών κι ανασφαλών εξουσιών. Γι' αυτό και δεν με εκπλήσσει το ότι έπεσε ο λογαριασμός τού Χριστόφορου Ζαραλίκου στο twitter...

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και οι χορηγοί του αντιλαμβάνονται ότι η πολιτική τους ηγεμονία δεν είναι και τόσο στέρεη όσο την καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, συνεπώς αισθάνονται την υποχρέωση να φιμώνουν αντιπολιτευόμενες φωνές με απήχηση στην κοινωνία. Το είπε εύγλωττα, άλλωστε, κι ο Λάκης Λαζόπουλος πως το σύστημα θέλει Πορτοσάλτε κι όχι σάτιρα...

Εν αρχή ην ο κομπλεξισμός κι αυτό δεν ισχύει μόνο για όσους μας κυβερνούν, απλώς πάνω τους φαίνεται περισσότερο. Αν τα είχαμε καλά με τον εαυτό μας, με το ποιοι είμαστε και ποιοι μπορεί να γίνουμε δεν θα νιώθαμε την ανάγκη να παραμορφώνουμε την εικόνα μας για να αρέσει στους άλλους αυτό που δεν αρέσει σε εμάς τους ίδιους πάνω μας. Υπό αυτή την έννοια κατανοώ τους μητσοτάκηδες αυτού του κόσμου που αναζητούν παντού και πάντοτε το λιβάνισμα και ποτέ τον ψόγο, ακόμα κι όταν είναι καλοπροαίρετος. Είναι βαθιά ανθρώπινο και θνητό...

Κι αν ο Χριστόφορος Ζαραλίκος είναι "απλώς" μια προβεβλημένη περίπτωση, η λογοκρισία αλλά και η αυτολογοκρισία δηλητηριάζουν τη σοσιαλμιντιακή δημοκρατία μας από τη βάση έως τα πιο υψηλά πατώματα. Συχνά η αξιοπρέπεια κι ο αυτοσεβασμός δεν είναι παρά συνώνυμα μιας μασκαρεμένης χαμηλής αυτοεκτίμησης που αναζητά σωσίβια κοινωνικής σωτηρίας... 

Κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις η καλοδουλεμένη έπαρση που δεν βασίζεται πουθενά μπορεί να είναι και γραφική, στις περισσότερες αποτελεί τροχοπέδη τής προόδου, σύμπτωμα αβελτηρίας. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, και προσφάτως με τα εκκλησιαστικά σχόλια για την ανάρτηση Μόσιαλου πόσο λίγο απέχουν η αλαζονεία τής αυθεντικότητας από την επίκληση του ιερού κι όσιου...