Η Αριστερά που έχασε την Κυριακή έχει τη συντριβή ως αυτοσκοπό και το θρίαμβο προνόμιο της δεξιάς...

Δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω εξ ονόματος άπασας της  Αριστεράς σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον σε έναν λιμενεργάτη στο Πέραμα ή σε έναν οικοδόμο στη Σίνδο. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τα κομματικά στελέχη τής Αριστεράς, ιδίως αυτά που δεν μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια, που δεν μεγάλωσαν καν στην Ελλάδα ώστε να βαυκαλίζονται τους αυθεντικούς γνώστες των αναγκών τού προλεταριάτου και του πρεκαριάτου. Πολύ περισσότερο όταν η αυτοανακηρυσσόμενη αστική τους αυτοπεποίθηση τους ωθεί σε αστική αγένεια και μικροπρέπεια χωρίς κάποιο άλλο επίθετο να χρειάζεται να τις συνοδεύει...

Είμαι ο τελευταίος που θα απαγορεύσω σε κάποιον να αγωνίζεται να μετατρέψει μια συντριβή σε θρίαμβο. Κάπως έτσι, άλλωστε, γράφτηκαν οι ενδοξότερες σελίδες τής Ιστορίας. Ούτε διαθέτω κάποια εξαιρετική σοφία ώστε να υπαγορεύω συμβουλές, ιδίως σε ανθρώπους που μοιάζει να τα ξέρουν όλα κι ας καταλαβαίνουν ελάχιστα από όσα συμβαίνουν γύρω τους και, κυρίως, το ότι η ζωή κυλά κι αλλάζει με το θράσος να μην ζητά τη συγκατάθεσή τους. Έχει αποδειχθεί, ωστόσο, ότι καμιά συντριβή δεν μετατράπηκε σε θρίαμβο χωρίς να έχεις συνειδητοποιήσει πρώτα τι πήγε στραβά, τα λάθη σου και τι πρέπει να βελτιώσεις...

Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά εντός τού ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός αυτισμός ανταγωνίζεται τη συλλογική μικροψυχία. Δεν πήραν χαμπάρι πως το πόπολο δεν ενδιαφέρεται δυστυχώς ούτε για κοινωνική δικαιοσύνη ούτε για θεωρητικές αναλύσεις την ώρα που φτωχοποιείται. 

Αναζητά ατομική ευημερία και λύσεις επιβίωσης στο εδώ και τώρα που η Αριστερά μπορεί να δώσει μόνο αν βγει από το καβούκι της, ακούσει κι αφομοιώσει. Σε διαφορετική περίπτωση η δεξιά θα κυριαρχεί στον αιώνα τον άπαντα και οι προοδευτικοί πολίτες θα βλέπουν από το θεωρείο τη διάλυση μιας χώρας γιατί κάποιοι αντιλαμβάνονται τις ιδέες ως δόγματα και τις αναγκαίες μετατοπίσεις ως προδοσία...