Η Νύχτα των Κρυστάλλων σαν Ημέρα της Μαρμότας...

Φασίστες, μισαλλόδοξοι, ρατσιστές υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εξαιτίας και της περιθωριοποίησης του ορθού λόγου. Όχι γιατί είναι κάποιος φυσικός νόμος που επιβάλλει την παρουσία τους, αλλά γιατί οι ταξικές ανισότητες διευρύνονται, μαζί με το σκόπιμο έλλειμμα κατανόησης για το πού αυτές οφείλονται. Όταν πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι είναι δικαιολογημένο ο εφοπλιστής να μην πληρώνει φόρους και σου φταίει για την κακομοιριά σου ο αλλοδαπός εργάτης γης το πιστεύεις γιατί αυτό έχεις διδαχθεί κι αυτό σου είναι πιο εύκολο να καταπιείς αμάσητο...

Προχθές ήταν ο Έβρος, χθες η Λεμεσός, σήμερα κι αύριο κάπου αλλού όσο εκείνοι που δηλώνουν πολέμιοι του μίσους και των διακρίσεων αναζητούν δικαιολογίες για τα ορφανά τού Χίτλερ. Η Ελλάδα και η Κύπρος του 2023 δεν έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη Γερμανία τής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν θα ξυπνήσουμε μια ημέρα και δεν θα αναρωτιόμαστε στον καθρέφτη μας για το πώς ήταν δυνατό να επιτρέψουμε την αναβίωση της Νύχτας των Κρυστάλλων ξανά και ξανά...

Το χέρι που χτυπά τον αδύναμο είναι ο φυσικός αυτουργός τού ηθικού μας ξεπεσμού. Το χέρι, ωστόσο, που δεν εμποδίζει τη βιαιοπραγία ή και φτάνει μέχρι του σημείου να τη δικαιολογεί δεν είναι αθώο, αλλά συνεργός στο έγκλημα. Οι Σπαρτιάτες θα ξεκατινιάζονταν στις φυλακές Κορυδαλλού αν δεν τους είχαμε στείλει στη Βουλή κι όχι στις τηλεοπτικές μας οθόνες. Κι όμως, ακόμα και η Αριστερά πιστεύει ότι θα γλιτώσει από τους κασιδιάρηδες αν τους απαγορεύσει να είναι υποψήφιοι δήμαρχοι. Για ρωτήστε και τον Ηρακλή πόσα κεφάλια έχει η Λερναία Ύδρα...