Το μίσος για τον ξένο δεν ταιριάζει στην Αριστερά...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε προχωρήσει με γενναία βήματα στο ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί το 2019 σήμερα μπορεί να ήταν πρωθυπουργός κι όχι συνταξιούχος πρόεδρος. Μολονότι είχε τη λαϊκή εντολή τού 31,5% και το 75% του κόμματος μαζί του επέλεξε το συμβιβασμό με τους υπονομευτές του, οι οποίοι την επομένη τού 17,85% του Ιουνίου αντί να αποχωρήσουν μαζί του κατεβήκαν υποψήφιοι πρόεδροι για να μετρήσουν δυνάμεις. Κι αφού οι δυνάμεις τους μετρήθηκαν και πάλι μειοψηφικές προετοιμάζουν νέα υπονόμευση την ίδια ώρα που μιλούν για συλλογικότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δείχνει αποφασισμένος να μην κάνει τα λάθη τού προκατόχου του κι ας κλαυθμηρίζουν κάποιοι για την εσωκομματική δημοκρατία την οποία επικαλούνται α λα καρτ: είναι απαραίτητη όταν πρόκειται να υπονομεύσουν, αλλά είναι περιττή όταν αποφασίζει η βάση στην οποία, άλλωστε, δεν ήθελαν να δώσουν λόγο όταν το αποφάσισε ο Αλέξης Τσίπρας. Στο τέλος τής ημέρας, εξάλλου, το κεφάλι τού Κασσελάκη θα ζητούν επί πίνακι αν δεν πάει καλά στις ευρωεκλογές. Ας τον αφήσουν, συνεπώς, να θριαμβεύσει ή να κατακρημνιστεί με τις επιλογές του...

Πόσο υποκριτικό είναι, επίσης, να οδύρεσαι για το έλλειμμα πολιτικών θέσεων αλλά να είσαι εσύ αυτός που βιαζόσουν να γίνουν πρώτα οι προεδρικές εκλογές και ύστερα το συνέδριο που θα χάραζε το νέο πολιτικό σχέδιο γιατί τότε έβλεπες βέβαιη επικράτηση του προσώπου που προτιμούσες; Κι αναρωτιέμαι ο αφελής: από τώρα μέχρι το συνέδριο προγραμματικές θέσεις θα ετοιμάζει η εσωκομματική αντιπολίτευση ή πώς θα στείλει περισσότερους δικούς της σύνεδρους ώστε να καπελώσουν την πρόσφατη λαϊκή εντολή;... 

Κάποια στιγμή ας αντιληφθούν ότι η οργή που νιώθουν για το ότι κάποιος ξένος τούς πήρε το κόμμα δεν απέχει και πολύ από την οργή που αισθάνονται οι ακροδεξιοί για τους μετανάστες. Πηγάζει από την ίδια άγνοια και τον ίδιο κομπλεξισμό...