Στη μάχη επιβίωσης ή ρισκάρεις ή πεθαίνεις...

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε παραιτηθεί μετά την ήττα τού 2019 η επιλογή Κασσελάκη για αντικατάστασή του θα ήταν σχεδόν απαγορευτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τέσσερα χρόνια ναι μεν είχε ηττηθεί ύστερα από μια περιπετειώδη αλλά κι εν πολλοίς επιτυχημένη κυβερνητική θητεία και είχε πληγώσει ψηφοφόρους του, ωστόσο του είχε δοθεί και μια δεύτερη ευκαιρία να προχωρήσει σε ριζικό μετασχηματισμό και να βρεθεί γρήγορα ξανά στην εξουσία. Το 2023, όμως, δεν είναι 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μάχη επιβίωσης και σε μια μάχη επιβίωσης ή ρισκάρεις ή πεθαίνεις...

Δεν ξέρω τι πραγματικά πρεσβεύει ο Στέφανος Κασσελάκης. Ενδεχομένως ούτε κι ο ίδιος. Είναι ένας πολιτικός under construction, με όσα προβλήματα αυτό εμπεριέχει. Ξέρω, όμως, ότι οι τέσσερις ανθυποψήφιοί του, με την εξαίρεση ίσως της Έφης Αχτσιόγλου χωρίς ωστόσο να ποντάρω σε ηγετικά της χαρακτηριστικά που δεν μας έχει δείξει μέχρι τώρα, δεν μπορούν να διασώσουν το ΣΥΡΙΖΑ. 

Όχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι ή γιατί δεν έχουν και καλές ιδέες, αλλά γιατί, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, είναι φθαρμένοι και, κυρίως, δεν συγκινούν την κοινωνία. Μπορεί να φταίει η κοινωνία κι όχι οι ίδιοι γι' αυτό, αλλά αυτή η κοινωνία ψήφισε πριν μερικούς μήνες και η ίδια θα ξαναψηφίσει για τις αυτοδιοικητικές και τις ευρωεκλογές...

Ούτε η συλλογική ηγεσία θα σώσει το ΣΥΡΙΖΑ. Η συλλογική ηγεσία, άλλωστε, και η επιμονή Τσίπρα στις συναινέσεις ήταν που κατάστρεψαν και το κόμμα και τον αρχηγό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη από έναν πρόεδρο που θα φτιάξει το κόμμα από την αρχή, χωρίς παρωπίδες, δίχως εξαρτήσεις και, κυρίως, με αποφασιστικότητα, πυγμή και, ναι, και με λίγο ναρκισσισμό. Η Ιστορία δεν έχει γνωρίσει ηγέτες που να μην είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Στην Κουμουνδούρου, άλλωστε, προκοπή δεν είδαν με τους δήθεν σεμνούς και ταπεινούς που από θέση μειοψηφίας ήθελαν να διαφεντεύουν ένα κόμμα εξουσίας...