Κι ο Μπισμπίκης αγαπημένη μου φεμινίστρια;...

Η ισότητα των φύλων παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της εποχής μας, παρόλο που έχουν γίνει σημαντικά βήματα και στην Ελλάδα. Οι γυναίκες, για παράδειγμα, σε πολλές περιπτώσεις δεν αμείβονται όσο και οι άνδρες χωρίς να μεσολαβεί κάποιος αντικειμενικός λόγος που να δικαιολογεί αυτή την ανισότητα. Για να μην μιλήσουμε για την ενδοοικογενειακή βία της οποίας στις πλείστες περιπτώσεις το θύμα είναι γένους θηλυκού...

Πρέπει, όμως, και να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε, άντρες και γυναίκες, γιατί σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί. Σε αυτό το πλαίσιο, αδυνατώ να κατανοήσω τον σοσιαλμιντιακό ξεσηκωμό για το ότι η πολίστρια Νικόλ Ελευθεριάδου παρουσιάζεται σε τίτλους ως σύντροφος Βεζένκοφ. 

Και ιδίως δεν μπορώ να το κατανοήσω όταν προβάλλεται ως κάτι σεξιστικό κι από δημοσιογράφους που ξέρουν πολύ καλά ή θα έπρεπε να ξέρουν ποια είναι η σκοπιμότητα ενός τίτλου σε ένα ΜΜΕ. Δεν τους είδα, άλλωστε, να εξεγείρονται όταν, για παράδειγμα, ο μπασκετμπολίστας Μπόγρης παρουσιαζόταν ως σύντροφος Κοκκίνου ή ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Μπισμπίκης ως σύντροφος Βανδή...

Όποιος είναι και πιο γνωστός έχει και μια προτεραιότητα στη μιντιακή του κάλυψη κι όπως και να το κάνουμε οι άνδρες μπασκετμπολίστες είναι πιο γνωστοί από τις γυναίκες πολίστριες. Είναι κρίμα, συνεπώς, να εμπλέκουμε τον πολιτικό ορθολογισμό σε μια υπόθεση όπως αυτή της ισότητας των φύλων που για να πάψει να υπάρχει ως αίτημα χρειάζεται προσπάθεια σε άλλα επίπεδα. Κι όσοι τα μπλέκουν γίνονται σταυροφόροι τού εκφυλισμού τής πραγματικής μάχης για τα δικαιώματα...