Μου ανήκει και η επόμενη γυναικοκτονία...

"Μου ανήκει". Πάνω σε αυτές τις δύο λέξεις έχει στηριχθεί μια ολόκληρη κοσμοθεωρία, κυρίαρχη εδώ και δεκαετίες, που δεν αφορά μόνο υλικά αγαθά αλλά κι ανθρώπους. "Μου ανήκουν χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα, η γυναίκα μου, η ερωμένη μου κι αν δεν μου ανήκουν θα κάνω τα πάντα για να μου ανήκουν, ακόμα και να σκοτώσω". Κι από τη στιγμή που είμαι διατεθειμένος να κάνω κυριολεκτικώς τα πάντα για να μου ανήκει κάτι έστω από όλα αυτά είμαι πρόθυμος να συγχωρήσω κι οποιονδήποτε άλλο πράττει αναλόγως...

Αλίμονο, δεν είναι όλοι οι θρησκόληπτοι εθνικιστές, όπως ο φονιάς τής Γεωργίας, εγκληματίες. Ούτε, βεβαίως, όλοι όσοι θεωρούν την παράδοση ιερό κι όσιο που πρέπει να μείνει ανέγγιχτο, όπως ούτε κι ο μέσος συντηρητικός πολίτης που τον τρομάζουν οι αλλαγές για διάφορους λόγους. Όταν, όμως, θεωρείς την γυναίκα ιδιοκτησία τού ανδρός της και τον ομοφυλόφιλο ή τον μετανάστη παιδιά ενός κατώτερου θεού στην ουσία γίνεσαι, σε ηθικό επίπεδο, συνεργός εκείνων που πηγαίνουν αυτή τη θεώρηση ένα βήμα παραπέρα κι εγκληματούν για το χατίρι της. Αν η γυναίκα, ο γκέι ή ο ικέτης τής Γης δεν έχει την ίδια αξία με εμένα είμαι ελεύθερος να του συμπεριφερθώ όπως στο μυρμήγκι ή στη μύγα που μου χαλάει το πρωινό...

Αν των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπερίσχυε η παράδοση θα είχαμε ακόμα δούλους, οι γυναίκες δεν θα ψήφιζαν καν και η γκιλοτίνα δεν θα είχε αραχνιάσει. Ούτε μπορούν να επικαλούνται το σαθρό επιχείρημα πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη εκείνοι που το χρησιμοποιούσαν κι όταν είχε εισαχθεί το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, το οποίο μάλιστα σήμερα επικαλούνται για να πουν πως δεν είναι απαραίτητο να νομοθετηθεί κι ο γάμος τους. Με αυτά τα μυαλά, όμως, απλώς περιμένουμε να διαβάσουμε για την επόμενη γυναικοκτονία...