Καλώς ήρθατε στο 1974 και στο 1989...

"Ο Μητσοτάκης θα κυβερνά για πάντα. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση, ελέγχει τα ΜΜΕ, μοιράζει φιλοδωρήματα στο πόπολο". Κάπως έτσι μπαίνει το 2024 στη σκέψη πολλών. Κάπως έτσι έμπαινε, όμως, και το 1974 στην Ελλάδα ή το 1989 στα κράτη τού ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κι αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι ολοκληρωτικό καθεστώς (;), αυτό δεν σημαίνει πως δεν υποφέρει από την αλαζονεία τους ή πως δεν είναι πολύ περισσότερο εύθραυστη από όσο πιστεύουν πολλοί...

Φυσικά για να πέσει ένα καθεστώς δεν αρκεί η αισιοδοξία τής βούλησης. Χρειάζονται σχέδιο και δουλειά, πολλή δουλειά κι ενότητα εκείνων που πραγματικά είναι αντίπαλοί του κι όχι βολικά εξαπτέρυγα ή χρήσιμοι ηλίθιοι. Και ούτε οι ευρωεκλογές είναι το τελικό ορόσημο. Μπορεί το μεγαλύτερο ποσοστό τής νομοθεσίας που ψηφίζει η Βουλή να είναι ευρωπαϊκή, αλλά δεν αλλάζουν οι κυβερνήσεις με τις ευρωεκλογές. Στέλνουν μηνύματα, ωστόσο το ταμείο γίνεται στις βουλευτικές εκλογές...

Τώρα που ο κουρνιαχτός των αποστατών έχει κατακαθίσει και το πραγματικό τους μπόι δεν είναι μεγαλύτερο από αυτό που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις- μάλλον μικρότερο- ανοίγει ο δρόμος για την άνοδο ενός κόμματος που κόντεψε να καταρρεύσει το 2023 αλλά είναι εδώ και με έναν αρχηγό που κάθε ημέρα θα γίνεται και καλύτερος. Το μεγαλύτερο ατού, άλλωστε, του Στέφανου Κασσελάκη είναι πως τον υποτιμούν κι αυτό θα κάνει την τελική του επικράτηση ακόμα πιο εντυπωσιακή. Αρκεί να βρει και το κατάλληλο supporting cast, πέρα βεβαίως από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα εκκινεί από την κοινωνική δικαιοσύνη και στο οποίο θα βρίσκει αναφορές κάθε πτυχή τής κοινωνικής πλειονότητας...