Ο ηρωισμός του να είσαι πολίτης στην Ελλάδα του 2024...

Πουθενά στον κόσμο δεν δικάζουν οι γονείς θυμάτων ενός δυστυχήματος και υπάρχει σοβαρός λόγος γι' αυτό. Ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να έχει την ψυχραιμία να κρίνει ποιος φταίει και ποιος όχι για το χαμό τού παιδιού του, ιδίως όταν δεν διαθέτει τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις; Ζούμε, όμως, σε μια χώρα που δεν μπορείς αποδεδειγμένα να έχεις εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα όφειλαν να είναι οι φύλακες της νομιμότητας, πρωτίστως στους δικαστές και δευτερευόντως στους δημοσιογράφους...

Τα θεσμικά αντίβαρα δεν λειτουργούν στην Ελλάδα κι όταν λειτουργούν, δέχονται ανηλεή και βρόμικη επίθεση. Δείτε, για παράδειγμα, την απόπειρα ηθικής δολοφονίας τού Χρήστου Ράμμου της ΑΔΑΕ ή τις αγωγές SLAPPS σε βάρος δημοσιογράφων που ερευνούν το σκάνδαλο των υποκλοπών. Στην πραγματικότητα, για να είσαι σήμερα δικαστής ή δημοσιογράφος στην Ψωροκώσταινα και να τιμάς το λειτούργημά σου οφείλεις να έχεις το σθένος να πολεμάς σαν ήρωας, μόνος ή λίγοι εναντίον των πολλών, του σαράντα τακατό του ξεπλύματος της δυσωδίας...

Το μεγαλύτερο δυστύχημα, ωστόσο, είναι να απαιτείται ηρωισμός για να είσαι πραγματικός πολίτης στην Ελλάδα του 2024. Αυτό σημαίνει να νοιάζεσαι για τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου, εν τέλει την κοινωνία περισσότερο από τον εαυτό σου ή την οικογένειά σου. Να μην στερείς από άλλους δικαιώματα που εσύ απολαμβάνεις και, κυρίως, να αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να δακρύζεις με την μάνα των Τεμπών αλλά να έχεις ψηφίσει την επανεκλογή Καραμανλή. Δεν μπορείς, με λίγα λόγια, να είσαι και πολίτης και πελάτης...