Στις γενοκτονίες δεν χασμουριέσαι, κραυγάζεις...

Είσαι αμέτοχος ευθύνης για τη γενοκτονία που διαπράττει το κράτος σου αν δεν μιλάς γι' αυτή κι ασχολείσαι με τη δουλειά σου; Μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είσαι, για παράδειγμα, ένας απλός μουσικός, ποδοσφαιριστής ή ηθοποιός όταν σκοτώνονται κι εκτοπίζονται μαζικώς γυναικόπαιδα; Αν δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα δεν είσαι υπεύθυνος. Αν, όμως, υπάρχει κοινωνία τότε η σιωπή σου δεν είναι χρυσός, είναι βρομερό θειάφι...

Το προνόμιο της δημοφιλίας εμπεριέχει και υποχρεώσεις. Όταν έχεις τη δυνατότητα ο λόγος σου να φτάνει σε περισσότερα αφτιά από το λόγο ενός μέσου ανθρώπου τότε είσαι υποχρεωμένος να τον κάνεις να έχει αντίκτυπο. Το "δεν ασχολούμαι με την πολιτική, είμαι ένας απλός οτιδήποτε" θα ήταν ανεκτό μόνο σε κοινωνίες χωρίς προβλήματα ζωής ή θανάτου. Όταν, όμως, διεξάγεται μια γενοκτονία δεν σωπαίνεις, δεν χασμουριέσαι, δεν αναζητάς δικαιολογίες. Μιλάς, κραυγάζεις για τα δίκια τής ανθρωπότητας...

Το 2024 δεν είναι 1942. Σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκρύβεις ολοκαυτώματα, ακόμα κι όταν οι θύτες τους διαθέτουν επικοινωνιακή υπεροπλία. Το ότι ένα πανηγυράκι όπως αυτό της Eurovision μετατράπηκε σε αντιγενοκτονική πλατφόρμα από μόνο του λέει πολλά. Όπως και το ότι στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη πανεπιστήμια καταλαμβάνονται στο όνομα της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας. Το φως πάντα βρίσκει τρόπο να νικά το σκοτάδι...