Χαμένοι στον πολιτικό τους αυτισμό...

Το "Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο" ναι μεν έχει χιλιοπαιχτεί στην ελληνική τηλεόραση, αλλά πιθανότατα δεν έχει προβληθεί ποτέ στη γερμανική! Αυτή είναι και η μοναδική δικαιολογία, μαζί με το ότι πιθανότατα δεν έχει διαβάσει ποτέ βιβλίο ψυχολογίας, που έχει ο Β. Σόιμπλε για να πιστεύει ότι η πολιτική τού "μαστιγίου" που επιβάλλεται στην Ελλάδα είναι η ορθότερη για να παραδειγματιστούν και οι υπόλοιπες "άτακτες" χώρες. Οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν ότι στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία η προτεσταντική τους ηθική έχει τόση αξία όση η επιχειρηματολογία του σπάρου περί του δικαιώματος στη ζωή σε υποθετική συζήτησή του με καρχαρία! Πόσω μάλλον όταν το λίθο έχουν δικαίωμα να πετούν μόνον οι αναμάρτητοι κι όχι όσοι κονομούσαν και οι ίδιοι από την απληστία των άλλων. Είναι τόσο ανόητοι, άλλωστε, που τους έχουν πάρει "στο ψιλό" ακόμα και μεγαλοκερδοσκόποι, όπως ο Τ. Σόρος, που τους κοροϊδεύουν κατάματουτρα όταν τους υπενθυμίζουν πως οι πολιτικοί οφείλουν να είναι εκείνοι που επιβάλλουν τους κανόνες στην αγορά κι όχι το αντίστροφο. Αυτόν τον πολιτικό αυτισμό των μεγαλοσχήμονων ευρωπαίων αξιωματούχων πληρώνει τώρα και η Ιταλία, που δανείζεται πλέον με επιτόκιο υψηλότερο από εκείνο που θα έπρεπε να καταβάλει η Ελλάδα πριν μπει στο μνημόνιο, κι όχι μόνο τον επικίνδυνο Σ. Μπερλουσκόνι. Κι όμως, ύστερα από όλα αυτά η Γερμανία εξακολουθεί να πιστεύει ότι αν απλώσει μια κουρτίνα ανάμεσα σε εκείνη και στα "μολυσμένα" κράτη η "χολέρα" δεν πρόκειται να τη χτυπήσει. Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός τής Πορτογαλίας, την οποία οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών υμνούν για την πιστή εφαρμογή του δικού της μνημονίου, δήλωσε πως αυτό δε "βγαίνει" και πως θα πρέπει να υπάρξουν τροποποιήσεις του. Και να σκεφτεί κανείς πως η Πορτογαλία δεν έχει ανάγκη τις ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες χρειάζεται η ακόμα δομημένη στα οθωμανικά πρότυπα χώρα μας...

Κι αφού μίλησα για πολιτικό αυτισμό, φυσικά και δεν θα μπορούσα να εξαιρέσω το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο κατάληξε στο δημόσιο συμπέρασμα για όσα έλαβαν χώρα στις παρελάσεις ότι ήταν ενέργειες μειονοτήτων, οι οποίες απλώς φωνάζουν δυνατότερα από τη σιωπηρή υποτίθεται πλειονότητα των ελλήνων, η οποία είναι ενθουσιασμένη με την προοπτική της ανά τρίμηνο σωτηρίας της Ελλάδας. Αφού είναι τόσο σίγουροι ότι οι έλληνες συντάσσονται με τις επιλογές τους γιατί δεν προκηρύσσουν εκλογές ή ένα δημοψήφισμα; Ας κάνουν κάτι από τα παραπάνω και ύστερα ας έλθουν να βγάλουν κηρύγματα περί δημοκρατίας εκείνοι που δεν ξέρουν τί σημαίνει, παρά μόνο την τιμή της μονάχα, για να παραφράσω και Μπρεχτ. Αλλά τί λέω ο χαζός; Ηδη βρέθηκε ο ένοχος για τα δεινά της πατρίδας, ο μαθητής που μούντζωσε τους επισήμους στη Λάρισα! Ευτυχώς που υπάρχει κι ο πολιτικός ορθολογισμός για να ξεχνιέται η απώλεια της εθνικής και, κυρίως, της λαϊκής κυριαρχίας...

Μια υπέροχη ημέρα για να είσαι έλληνας!

Το ομολογώ πως δεν αισθάνομαι πάντοτε υπερήφανος που είμαι έλληνας, παρότι δεν παραχωρώ το μονοπώλιο για την αγάπη της πατρίδας στους ακροδεξιούς εντός κι εκτός Βουλής. Ωστόσο, η σημερινή είναι μια εντελώς διαφορετική ημέρα, είναι ημέρα εθνικής υπερηφάνειας, μια ημέρα που μπορείς να καχιέσαι σε όποιον ρωτά για την καταγωγή σου πως είσαι έλληνας! Κι αυτό γιατί σήμερα οι έλληνες είπαν ένα βροντερό "ΟΧΙ" στο πολιτικό κι επιχειρηματικό σύστημα και στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης που τα στηρίζουν και τα οποία θριαμβολογούν αυτές τις ημέρες για μια απόφαση των Βρυξελλών που δένει χειροπόδαρα την Ελλάδα στο λημέρι του νεοφιλελευθερισμού για τουλάχιστον μια δεκαετία...
Βεβαίως οι πολιτικοί μας, προεξάρχοντος του θλιβερού Προέδρου της...Ολιγαρχίας, πιστεύουν ακόμα ότι δεν τους φτύνουν, αλλά βρέχει! Δεν εξηγείται αλλιώς το θράσος του...δανειστή τού Ανδρέα Παπανδρέου για να χτίσει τη βίλα του στην Εκάλη, του ανθρώπου που πάντοτε είχε έτοιμα μόνο τα "ναι" για τους προϊσταμένους του, να καθυβρίζει εκείνους που δεν τον άφησαν να παρακολουθήσει άλλη μια στρατιωτική παρέλαση από το βάθρο του. Εχει, μάλιστα, την απαίτηση να του φερόμαστε σαν ιερή αγελάδα επειδή στα νιάτα του ήταν αντάρτης. Λες κι αυτό του δίνει συγχωροχάρτι για όλη την υπόλοιπη διαδρομή του ή λες και τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα...
Τα ίδια ανδρείκελα, εξάλλου, που όταν πηγαίνουν στην Ευρώπη ή όταν μιλούν με τα εγχώρια αφεντικά τους δεν ξέρουν παρά να σκύβουν το κεφάλι και να λένε "μάλιστα", έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους το "ΟΧΙ" των ελλήνων πριν από εβδομήντα ένα χρόνια και να μιλούν για αμαύρωση της εθνικής επετείου και των θεσμών. Μα, σήμερα οι έλληνες τίμησαν αυτήν την επέτειο περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά! Γιατί η ουσία των εθνικών γιορτών δε βρίσκεται στις παράτες και στα πολεμικά εμβατήρια, αλλά στον ξεσηκωμό εναντίον εκείνων που απειλούν τη λαϊκή κι εθνική κυριαρχία...
Ομνύουν στη δημοκρατία εκείνοι που δε ρώτησαν ποτέ τον ελληνικό λαό αν θέλει το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμό ή το "κούρεμα" των μισθών και των συντάξεών του. Οχι μόνο του υποσχέθηκαν άλλα πράγματα προεκλογικώς, αλλά θέλουν να τον δεσμεύσουν και για διάστημα πολύ μεγαλύτερο της τετραετίας για την οποία εκλέχτηκαν στηριζόμενοι στο ψέμα και στην εξαπάτηση. Ε, λοιπόν, "κύριοι", αφού δε δίνετε στον "εχθρό" λαό βήμα να μιλήσει στις κάλπες, αυτός θα επιμένει να μιλά στις παρελάσεις και στις πλατείες σας. Κι αυτό γιατί του είναι αδύνατο να πιστέψει ότι μια πολιτική άγριας λιτότητας εν μέσω ύφεσης θα τον βγάλει από το αδιέξοδο. Οσο η ανάπτυξη απουσιάζει, το μόνο που είναι βέβαιο είναι η αύξηση της ανεργίας, αρα και η μείωση των τραπεζικών καταθέσεων εν τοις πράγμασι αφού όλο και περισσότεροι έλληνες θα τρώνε από τα έτοιμα. Κι όσο για τις συντάξεις, με το "κούρεμα" που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία σε μερικά χρόνια θα πανηγυρίζουμε αν το ανώτατο όριό τους θα είναι τα πεντακόσια ευρώ. Μετά από όλα αυτά είμαι λαϊκιστής όταν αναρωτιέμαι αν είναι ανόητοι ή προδότες όσοι θριαμβολογούν για τη...νιοστή "σωτηρία" μας;

Φαλακρός πράκτωρ...Γου Που!

Θυμάστε την ταινία κατά την οποία ο "φαλακρός πράκτωρ Θου Βου" ξεκινά από την Αθήνα με κατεύθυνση την Θεσσαλονίκη μόνο που εξαιτίας της ατζαμοσύνης του δε φτάνει ποτέ στη συμπρωτεύουσα, αλλά μένει στην πρωτεύουσα; Αν ναι, τότε θα θυμάστε και την ατάκα "έχει και η Θεσσαλονίκη Ακρόπολη"; Δεν τα λέω αυτά για να τιμήσω τη μνήμη τού Θανάση Βέγγου, αλλά για να εντοπίσω τον παραλληλισμό με τον πρωθυπουργό Γου Που. Για τους πιο κουλτουριάρηδες ίσως θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μύθο του Σίσσυφου...

Η κυβέρνηση θριαμβολογεί γι' άλλη μια...σωτηρία της χώρας, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από μια θεωρητική επιστροφή στα επίπεδα του προ διετίας χρέους όταν οι ίδιοι άνθρωποι μας έλεγαν γι' αυτό πως είναι δυσβάσταχτο και πως η χώρα μοιάζει με τον Τιτανικό. Μακάρι, όμως, έστω να επιστρέφαμε στα επίπεδα της προ "εποποιίας" Παπανδρέου εποχής. Κι αυτό όχι γιατί λησμονώ τον τεμπέλη της Ραφήνας, αλλά γιατί στο μεσοδιάστημα έχει μεσολαβήσει η επιβολή μιας άγριας λιτότητας έναντι δικαίων κι αδίκων, η οποία δεν έχει πλήξει μόνο τα εισοδήματα των ελλήνων, αλλά και το εθνικό ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει, επομένως, πως και το ποσοστό του χρέους αυξάνεται αλματωδώς, ειδικώς αν ακολουθήσει, όπως είναι και το πιθανότερο, ένα νέο πακέτο μέτρων το οποίο δεν θα αφορά, "βεβαίως", την ανάπτυξη, αλλά την περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού...

Εχω, επίσης, μια απορία: γιατί δε μας ενημερώνουν για το ακριβές ύψος του "κουρέματος" παρά αναφέρονται μόνο σε ένα ποσοστό πενήντα τοις εκατό, το οποίο όμως δεν υπολογίζεται πάνω στο σύνολο του χρέους; Και γιατί δε μας εξηγούν πώς ακριβώς θα διασφαλιστούν οι συντάξεις των ελλήνων; Μήπως, λέω μήπως, θα "κουρευτούν" και οι συντάξεις σε τέτοιο βαθμό που θα μοιάζουν με το...κεφάλι του Γιουλ Μπρίνερ; Ωστόσο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ακούω απαντήσεις παρά μόνο τα "παφ" από τις σαμπάνιες που ανοίγονται για τη...νιοστή σωτηρία τής χώρας. Ελάχιστα λέγονται, για παράδειγμα, για τη λιτότητα δεκαετίας, το λιγότερο, που μας περιμένει, τις μειώσεις των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, την ανεργία αλλά και για τη διαβόητη διεθνή επιτροπεία. Λες κι ο γκάουλαϊτερ Ράιχενμπαχ ήρθε για να σώσει τον ελληνικό λαό κι όχι την καγκελαρία της Ανγκ. Μέρκελ...

Κάποιοι βιάζονται να γίνουν γερμανοτσολιάδες...

Τα αισθήματά μου απέναντι σε όσους λατρεύουν να είναι ραγιάδες εξαρτώνται από την ψυχική μου διάθεση της στιγμής: όταν είμαι πιο χαλαρός, απλώς γελώ. Οταν, όμως, είμαι "φορτωμένος" από τα υπόλοιπα βάρη της καθημερινότητας, εξοργίζομαι! Αυτό παθαίνω και με όλους εκείνους που αδημονούν να γίνουμε κι επισήμως...ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο, όπως ισχυρίζονται τυφλωμένοι από την εθελοδουλία τους, θα μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει. Λυπάμαι, αλλά όσο γελοία μου ακούγεται η αντίληψη πως στο γενετικό υλικό των ελλήνων βρίσκεται το μεγαλείο τόσο αστεία είναι και η θεωρία πως οι έλληνες δε μπορούν να είναι τίποτα άλλο από τεμπέλικα λαμόγια, τα οποία δεν ξέρουν παρά να κοιτούν την πάρτη τους, γι' αυτό και δε μπορούν να οικοδομήσουν ένα αξιόπιστο κράτος. Οι λαοί, όμως, είναι όπως τα παιδιά: όπως τους μάθεις θα συμπεριφέρονται...

Αυτό χρειάζεται τώρα η χώρα, δηλαδή αλλαγή νοοτροπίας, που έτσι κι αλλιώς επέρχεται με βίαιο τρόπο, κι όχι κάποιους ξένους δήθεν σωτήρες, οι οποίοι το τελευταίο για το οποίο νοιάζονται είναι η ευημερία τού ελληνικού λαού. Αυτοί καλά κάνουν από την πλευρά τους να πιέζουν καταστάσεις ώστε η χώρα να τους πουληθεί "κοψοχρονιά". Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί εμείς θα πρέπει να ανοίγουμε σαμπάνιες ακόμα και στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης...

Προφανώς και η αλλαγή νοοτροπίας δεν προκύπτει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ούτως ή άλλως, όμως, εδώ που φτάσαμε μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο στη λαϊκιστική φαντασία του Αντ. Σαμαρά. Ας εκμεταλλευτούμε, επομένως, τη σημερινή δυστυχία μας για να οικοδομήσουμε τη μελλοντική μας ευτυχία, η οποία θα πρέπει να στηρίζεται σε αποφάσεις που λαμβάνονται από όσους κατοικούν αυτήν τη χώρα, ανεξαρτήτως αν διαθέτουν την ελληνική υπηκοότητα ή όχι, κι όχι από αλλοδαπούς κυβερνήτες που θα επισκέπτονται κάθε τόσο την Ελλάδα για να διαπιστώνουν αν οι επενδύσεις τους "πιάνουν τόπο"...

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν είμαι εναντίον των ξένων επενδύσεων στη χώρα, ούτε ακόμα στην παροχή τεχνικής βοήθειας για την επίλυση προβλημάτων όπως η φοροδιαφυγή. Αυτά είναι καλοδεχούμενα, ωστόσο το σημαντικότερο είναι να υπάρξει η πολιτική βούληση για την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων κι αυτή είναι "είδος" υπό εξαφάνιση μεταξύ του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Γι' αυτό και δεν περιμένω η Ελλάδα να σωθεί από τα "ρετιρέ" της, αλλά από τα "υπόγειά" της. Η αλληλεγγύη που θα προκύψει, θέλοντας και μη, μεταξύ των πληττόμενων από την κρίση είναι μια καλή αρχή για να χτίσουμε μια πολιτεία που δεν θα βασίζεται στο ρουσφέτι κι άλλα οθωμανικά κατάλοιπα ούτε στην ξενομανία, αλλά στις δικές μας δυνάμεις. Κι αυτές υπάρχουν όσο κι αν κάποιοι βιάζονται να γίνουν γερμανοτσολιάδες...

Κλάψε για εμάς Αργεντινή!

Κάθε σύστημα έχει τις ρωγμές του κι από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να γλιτώσει ούτε η παγκοσμιοποίηση. Μια από τις κερκόπορτές της, για παράδειγμα, λέγεται "πληροφόρηση". Όσο κι αν επιδιώκουν ορισμένοι να μας την παρέχουν σε υπερβολικό βαθμό, ώστε στο τέλος να μένουμε ανενημέρωτοι στην ουσία, πάντα υπάρχουν χαραμάδες για ειδήσεις που αν το μπορούσαν θα τις είχανφιμώσει εδώ και καιρό όσοι συνεδριάζουν αύριο στις Βρυξέλλες. Όπως αυτή, ας πούμε, για τον εκλογικό θρίαμβο της Κριστίνας Φερνάντεζ στην Αργεντινή, την οποία οι τεχνοκράτες του νεοφιλελευθερισμούθα ήθελαν να έχουν εξαλείψει από το χάρτη, όμως αυτή αντιστέκεται με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης και, φυσικά, χωρίς ούτε τη δική τους "βοήθεια" ούτε των "φιλεύσπλαχνων" αγορών. Πώς τα κατάφερε; Είναι απλό, έκανε τα ακριβώς αντίθετα από όσα επιβάλλει στην Ελλάδα η τρόικα: προστάτευσε την παραγωγή της επιβάλλοντας περιορισμούς στις εισαγωγές, δεκαπλασίασε τον κατώτατο μισθό, δημιούργησε θέσεις εργασίας, αύξησε τις δημόσιες δαπάνες (όχι, βεβαίως, για τη μισθοδοσία ανίκανων δημοσίων υπαλλήλων) μέσω επιδοτήσεων σε αναπτυξιακούς κλάδους όπως αυτός της ενέργειας, ενώ κρατά το νόμισμά της υποτιμημένο ώστε να διευκολύνονται οι εξαγωγές τηςκι αύξησε τα κοινωνικά επιδόματα και τις συντάξεις. Ολα αυτά σημαίνουν, βεβαίως, κι αύξηση του πληθωρισμού, αλλά το "χαλινάρι" πρέπει να μπαίνει μόνο όταν ο πλούτος μιας χώρας έχει πρώτα κατανεμηθεί δικαίως. Αλλωστε, η Αργεντινή αυτήν τη στιγμή κινδυνεύει περισσότερο από το ότι είναι μια σοσιαλιστική όαση μέσα σε μια παγκόσμια νεοφιλελεύθερη έρημο. Κι αν μου πείτε πως όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα γιατί ανήκει σε μια ζώνη ελεύθερης αγοράς, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, και μοιράζεται ένα νόμισμα με άλλες δεκαέξι χώρες, θα σας πω "μπράβο" γιατί εντοπίσατε ακριβώς το πρόβλημα! Κι αυτό γιατί όσοι κινδυνολογούν για την επιστροφή στη δραχμή δε μπορούν με τίποτα να μας πείσουν πως μέσα στην επόμενη δεκαετία οι έλληνες με το ευρώ θα έχουμε τραπεζικές καταθέσεις, μισθούς και συντάξεις. Αντιθέτως, μια πολιτική τόνωσης της εγχώριας παραγωγής θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πολύ πιο ωφέλιμη από την ξένη επιτροπεία και το ξεπούλημα των "ασημικών" τής χώρας. Ετσι κι αλλιώς, βραχυπρόθεσμα ο πόνος είναι πλέον αναπόφευκτος...

Πώς να πουν τα μεγάλα "όχι" όσοι κληρονόμησαν την εξουσία;...

Μακριά από εμένα οι χρυσαυγίτικοι ή καρατζαφέρειοι εθνικισμοί, αλλά αν αυτή η πατρίδα έχει να καμαρώνει μέσα στο πέρασμα των αιώνων για κάποια πράγματα, ακόμα περισσότερο κι από τη δημοκρατία ή τη φιλοσοφία, είναι για τα μεγάλα "όχι" που είπε όταν τα μικρά "ναι" ήταν η πιο "συνετή" λύση. Σκεφτείτε πόσο εύκολο θα ήταν για το Λεωνίδα να έλεγε στον Ξέρξη, αντί για "μολών λαβέ", ένα σκέτο "λαβέ" ή, ημέρες που είναι, αν η απάντηση που λάμβανε ο Ντούτσε πριν από εβδομήντα ένα χρόνια δεν ήταν ένα παλλαϊκό "όχι", αλλά ένα εξευτελιστικό..."μάθε μας ιταλικά τώρα"! Έτσι θα έπρατταν οι "σώφρονες" για το καλό της πατρίδας φυσικά κι όχι γιατί δε χρειάστηκε να παλέψουν για τίποτα στη ζωή τους. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας τη δεδομένη στιγμή: διοικείται, τρόπον τινά, από έναν άνθρωπο που η εξουσία τού παραδόθηκε τόσο φυσιολογικά όσο ένα συμβολαιογραφικό γραφείο στο βλαστάρι ενός συμβολαιογράφου. Πώς περιμένετε, επομένως, από το ρεζίλη των Παπανδρέου να ορθώσει το ανάστημά του στην Ανγκ. Μέρκελ ή στο Ν. Σαρκοζί, αφού κι αυτό το κληρονόμησε και δεν το κέρδισε;...
Βρισκόμαστε σε ένα πολύ επικίνδυνο σταυροδρόμι κι αυτό γιατί μας ετοιμάζουν ένα "κούρεμα" χρέους από το οποίο θα βγουν χαμένες μόνο οι ελληνικές τράπεζες και, κυρίως, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία. Λες και οι γαλλικές ή γερμανικές τράπεζες ήταν αθώες του αίματος τον καιρό που χρηματοδοτούσαν αφειδώς μια χώρα όχι για να παράγει αλλά για να καταναλώνει τα γαλλικά και γερμανικά προϊόντα. Και είναι τουλάχιστον ντροπή να μας παραδίδουν μαθήματα ηθικής εκείνοι που την ώρα που ο ελληνικός λαός υφίσταται μια πρωτοφανή για χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επίθεση στα εισοδήματά του, λειτουργούν ως πλασιέ οπλικών συστημάτων και φρεγατών...
Βρίσκουν, όμως, και τα κάνουν μια εθελόδουλη ελληνική κυβέρνηση, η οποία ξεδιάντροπα επιχειρηματολογεί στο εσωτερικό υπέρ της αδυναμίας της να διαπραγματευτεί με τους δανειστές της. Κι αυτό παρότι έχει περισσότερα "όπλα" στη διάθεσή της από ό,τι ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ή οι έλληνες φαντάροι στην Πίνδο: οι γερμανοί και οι γάλλοι μπορούν να μας εξαναγκάσουν να επιστρέψουμε στη δραχμή, μόνο που αυτή η "βόμβα" δεν θα σκάσει μόνο στα δικά μας χέρια, αλλά και στα δικά τους. Ναι μεν το βιοτικό επίπεδο των ελλήνων θα υποστεί μια τρομερή καθίζηση, αλλά ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία θα είναι αυτές που ξέρουμε σήμερα. Και για να ανοίξω την εικόνα, σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη οικονομία ούτε η Κίνα θα μπορεί να αναπτύσσεται εσαεί όταν δεν θα υπάρχουν εύρωστες αγορές για να διαθέτει τα προϊόντα της...
Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι η φτωχοποίηση της Ελλάδας και η επιβολή άγριας λιτότητας στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς είναι τόσο διορατική τακτική όσο κι εκείνη του καπετάνιου του Τιτανικού! Γιατί αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία είναι πως καμιά μα καμιά αυτοκρατορία ή υπερδύναμη δεν άντεξε για πάντα. Και τις περισσότερες φορές τουλάχιστον κατάρρευσε ακριβώς τη στιγμή που πίστεψε στα σοβαρά ότι δεν πρόκειται να καταρρεύσει ποτέ.Πριν, επομένως, η Γερμανία και η Γαλλία αποφασίσουν να θυσιάσουν ένα λαό για να γλιτώσουν τους δικούς τους, θα πρέπει να διαβάσουν τους αρχαίους τραγικούς του. Τότε ίσως κατανοήσουν ότι για κάθε Ιφιγένεια που θυσιάζεται, για κάθε Τροία που κατακτάται, υπάρχει κι ένας Αγαμέμνονας που στο τέλος δε γλιτώνει από το "μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης"...

Είστε σκέτο παρακράτος!

Πάει κι αυτό! Με ένα νέο ωμό εκβιασμό (δε μπορώ να θυμηθώ πόσοι ακριβώς έχουν προηγηθεί!) κυβέρνηση και τρόικα κατάφεραν να περάσουν το πολυνομοσχέδιο. Αν μου επιτρέπετε, όμως, μια πρόβλεψη, δεν θα υπάρξει κι άλλος, όπως δεν θα υπάρξει κι έβδομη δόση, τουλάχιστον έτσι όπως την ξέρουμε σήμερα. Οι εξελίξεις, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, θα είναι τόσο ραγδαίες ώστε αν το ΠΑΣΟΚ δεν προκηρύξει αμέσως εκλογές θα είναι πολύ πιθανό όταν στηθούν οι κάλπες να διαγκωνίζεται με τους Οικολόγους Πράσινους για μια θέση στο επόμενο Κοινοβούλιο! Υπερβολικός; Ενδεχομένως, αλλά πείτε μου πόσα από αυτά που ζουμε τα δύο τελευταία χρόνια δεν ξεπερνούν την "κανονικότητα"; Η Ελλάδα είναι πλέον φανερό ότι βρίσκεται σε μια προεπαναστατική περίοδο, από την οποία μπορεί να προκύψουν τα πάντα, είτε τα καλύτερα είτε τα χειρότερα. Κι όσο υπάρχει αυτό το ιστορικό κενό που βιώνουμε σήμερα τόσο θα θεριεύει το παρακράτος, είτε αυτό φορά κουκούλες και σκοτώνει ανθρώπους έχοντας στις τσέπες του...αστυνομικές ταυτότητες, είτε ντύνεται με ακριβά κοστούμια, έχει σπουδάσει από τα μικράτα του το νεοφιλελευθερισμό και πιστεύει ότι δεν θα έρθει ποτέ η στιγμή που τα δισεκατομμύρια θα διεκδικήσουν το κομμάτι της πίτας που τους αναλογεί από το 1% του πλανήτη το οποίο αδυνατεί να θέσει μόνο του φραγμό στην απληστία του...

Τα ερωτήματα πολλά: γιατί ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας απουσίασε από τη συζήτηση ενός νομοσχεδίου τόσο κομβικής σημασίας ώστε να αναγκάζεται νωρίτερα να παρακαλά σχεδόν γονυπετής ορισμένους βουλευτές του να το ψηφίσουν; Είναι αυτή εικόνα ηγέτη που μπορεί να οδηγήσει το λαό του σε νίκη; Γιατί ο αντιβασιλέας Βενιζέλος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του βγάζει τόσο μίσος για όσους δεν αποδέχονται με τίποτα ότι η αυτοκτονία είναι ο μόνος δρόμος για να σώσει κανείς τη ζωή του; Γιατί η Β. Παπανδρέου και οι υπόλοιποι τζάμπα μάγκες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν κάνουν, επιτέλους, πραγματικότητα την απειλή τους να καταψηφίσουν την άγρια λιτότητα σε βάρος δικαίων κι αδίκων και πάντοτε πείθονται από υποσχέσεις που ποτέ, όμως, δεν τηρούνται; Γιατί η αστυνομία είτε θα "ποτίζει" το ειρηνικό πλήθος με εκατοντάδες χιλιάδες χημικά, είτε δεν θα κάνει απολύτως τίποτα για να καταστείλει τους διακόσιους μπαχαλάκηδες που τους ξέρει καλύτερα κι από τη γεμάτη αίμα αθώων παλάμη τού "χεριού" της; Γιατί Μέρκελ-Σαρκοζί επιμένουν να πετούν τη "μπάλα" στην εξέδρα, όταν η καθυστέρησή τους να λάβουν μια γενναία απόφαση θα οδηγήσει και τις οικονομίες τους στο "γκρεμό";...

Παρακολουθούσα τη χθεσινή συζήτηση στο Κοινοβούλιο και νόμιζα πως έβλεπα παράσταση νεκρών! Ενιωθα θλίψη, αλλά και οίκτο γι' αυτό το φρικτό πολιτικό προσωπικό που σκυλοκαβγαδίζει για τη λέξη "ομερτά" την ώρα που το καράβι βουλιάζει και σκεφτόμουν μήπως ήρθε η ώρα, πριν η Ελλάδα παραδοθεί σε ένα νέο εμφύλιο, να ληφθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις, με ορίζοντα τουλάχιστον δεκαετίας, όχι όμως από τους "εθνοπατέρες", αλλά από το εκλογικό σώμα. Γιατί αρχίζω κι αναρωτιέμαι πόσο χειρότερη μπορεί να είναι η Ελλάδα της δραχμής από τη σημερινή Ελλάδα του ευρώ, όπου είναι πλέον περισσότεροι οι άνεργοι από όσους εργάζονται και οι οποίοι σε λίγο θα πρέπει και να...πληρώνουν τους εργοδότες τους για μια θέση εργασίας!

Της δικαιοσύνης ήλιε...ανόητε

Αλήθεια, βρισκόμαστε σε οικονομική κατοχή κύριοι δικαστές, όπως ισχυρίζεστε σε ανακοίνωσή σας; Και τότε γιατί αποδεχθήκατε ως νόμιμα και συνταγματικά τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα; Μήπως γιατί μέχρι πρότινος η κυβέρνηση είχε φροντίσει να μην πειράξει τις απολαβές σας, τις οποίες εσείς, με δικές αποφάσεις, είχατε εκτινάξει στα ύψη; Λυπάμαι, αλλά αν συμβαίνει αυτό αγαπητοί δικαστές σήμερα εσείς είστε οι τελευταίοι που δικαιούστε να μιλάτε για απώλεια εθνικής κυριαρχίας και για φτωχοποίηση του λαού. Γιατί εσείς ήσασταν εκείνοι που τους φορέσατε το "μανδύα" της νομιμότητας...

Οι περισσότεροι κατηγορούμε τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους και τους συνδικαλιστές για την κατάντια της χώρας. Από όλο αυτό το σκηνικό, όμως, είχε μείνει απέξω η δικαστική εξουσία λες κι αυτή δεν έχει καμιά ευθύνη για την ασυδοσία που γιγαντώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Λες και τα δικαστήρια απένεμαν δικαιοσύνη χωρίς να λογαριάζουν αν ο κατηγορούμενος που έχουν απέναντί τους έχει εξουσία και χρήματα ή όχι. Ή λες και απένεμαν δικαιοσύνη στην ώρα της κι όχι με...χρονοκαθυστέρηση. Ή λες κι έχουν αποκαλυφθεί, κατά καιρούς, λίγα παραδικαστικά κυκλώματα με τη συμμετοχή τους. Τώρα, επομένως, γιατί διαμαρτύρονται, για να παραφράσω κι Ελύτη, επειδή "τη γλώσσα μάς έδωσαν γερμανική στις αμμουδιές του μνημονίου";...

Γι' αυτό και τα δάκρυα που χύνει η...Στέλλα μπορεί να είναι πρώιμα, για να θυμηθώ και το παλιό λαϊκό τραγούδι, αλλά αυτά των δικαστών έσταξαν πολύ αργά από τα μάτια τους ώστε να τους λυπηθούν εκείνοι που όλα αυτά τα χρόνια ζητούσαν το δίκιο τους για να λαμβάνουν ως απάντηση, στην καλύτερη περίπτωση, ένοχη σιωπή και στη χειρότερη καταδίκες! Αποκομμένοι, όμως, καθώς ζουν πολλοί από αυτούς από την πραγματική ζωή ίσως και να μην έχουν την οικειότητα που απαιτείται με τη λαϊκή σοφία ώστε να αντιλαμβάνονται πως ο καθείς όπως στρώνει κοιμάται...

Τα γερμανικά κρατίδια έχουν περισσότερη αυτονομία!

Οταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου μιλά για πατριωτισμό, όπως έκανε χθες στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, πώς να μη μου έρχεται αμέσως στο μυαλό η περίφημη ρήση του ποιητή Σάμιουελ Τζόνσον; Τί είχε πει; Πως ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων...
Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο ρεζίλης είναι, στην ουσία, πρωθυπουργός του 17ου γερμανικού κρατιδίου. Προφανώς όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν διαβάσει το γερμανικό Σύνταγμα, το οποίο δίνει στα κρατίδια σημαντικό βαθμό αυτονομίας, ακόμα και νομοθετική εξουσία. Αντιθέτως, η Ελλάδα έχει τόση αυτονομία από τη Γερμανία όση τα Γιάννενα από την Αθήνα...
Λυπάμαι, αλλά ο άνθρωπος που άνοιξε την Κερκόπορτα δε δικαιούται να μιλά για πατριωτισμό, όπως δε μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε παραχωρεί εθνική κυριαρχία χωρίς, έστω, να αποκομίσει κάποια σημαντικά οφέλη για το λαό τον οποίο υποτίθεται πως κυβερνά. Η χώρα μας προφανώς και δεν ήταν κάποιος παράδεισος επί γης πριν την έλεση του ρεζίλη: είχε κι έχει ανάγκη σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες όμως θα έθιγαν κυρίως όσους έκαναν τον αρχηγό Γιωργάκη πρωθυπουργό. Γι' αυτό και προτιμήθηκε η εύκολη λύση, μόνο που μέσα στην αλαζονεία που δημιούργησε η εκλογική νίκη με περισσότερες από δέκα μονάδες διαφορά η σημερινή κυβέρνηση παρατράβηξε το σκοινί: έσπευσε να βγάλει τα "οικογενειακά άπλυτα" στη φόρα με προθυμία που χαρακτηρίζει είτε ανόητους είτε προδότες...
Πιστέψτε με, δεν είμαι από εκείνους που αποδέχονται ότι ο ρεζίλης έκανε ό,τι έκανε προκειμένου να πατήσουν "πόδι" στην Ευρώπη οι αμερικανοί ή γιατί δεν αγαπά την Ελλάδα. Είμαι διατεθειμένος ακόμα και να δεχθώ ότι κινήθηκε όπως κινήθηκε πριν από δύο χρόνια γιατί ήθελε τη στήριξη των ευρωπαίων στην προώθηση αλλαγών που θα...αποπασοκοποιούσαν τη χώρα. Μόνο που όλοι μας κρινόμαστε από το αποτέλεσμα. Και δύο χρόνια αργότερα, οι πολιτικές Παπανδρέου και η ατολμία των ευρωπαίων να δώσουν μια σοβαρή λύση κινδυνεύουν να τινάξουν την παγκόσμια οικονομία "στον αέρα"! Δε μπορώ, άλλωστε, ούτε να τους αναγνωρίσω το ελαφρυντικό της έμπρακτης μεταμέλειας. Κι αυτό γιατί στο δημόσιο λόγο τους πρωθυπουργός, υπουργοί, Ε.Ε., ΕΚΤ και ΔΝΤ επιμένουν ότι ο μονόδρομος που οδηγεί στον τοίχο θα μας βγάλει από το τούνελ. Γι' αυτό και στο τέλος, όταν συνθλιβεί το "αυτοκίνητο" στο οποίο είναι επιβάτες ακόμα κι όσοι παριστάνουν πως ταξιδεύουν με λεωφορείο, δεν θα φταίει ότι αγορές το άφησαν χωρίς βενζίνη αλλά το ότι οι οδηγοί του δεν πάτησαν φρένο και δεν άλλαξαν πορεία...

Από το ναρκισσισμό στο μαζοχισμό ένα τσιγάρο δρόμος!

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ δε γνώρισε ποτέ την Ελλάδα της ψεύτικης ευδαιμονίας, πρόλαβε όμως να γράψει γι' αυτή στο βιβλίο του "Ναρκισσισμός, Μαζοχισμός, Φετιχισμός"! Γιατί, τί άλλο από ναρκισσισμός ήταν αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, όταν πιστεύαμε ότι τα λεφτά που άρχισαν να έρχονται καταπάνω μας "ξαφνικά" δεν θα τέλειωναν ποτέ, γι' αυτό και τα ξοδεύαμε σα να μην υπήρχε αύριο; Τί άλλο από μαζοχισμός είναι να υπομένουμε, κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι, μέτρα τα οποία είναι άδικα γιατί επιβάλλονται επί δικαίων κι αδίκων; Και τί άλλο από φετιχισμός είναι να πιστεύουμε ότι με εκλογές ή στοιχιζόμενοι πίσω από φαύλους ή ανίκανους πολιτικούς κι εργατοπατέρες θα εξέλθουμε της κρίσης;...

Ας υποθέσουμε ότι σήμερα προκηρύσσει εκλογές ο ρεζίλης των Παπανδρέου και σε ένα μήνα έρχεται πρώτο κόμμα η Ν.Δ. χωρίς αυτοδυναμία και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης ενισχύουν κατά τι τα ποσοστά τους. Ο Α. Σαμαράς έχει, ήδη, ανακοινώσει πως δεν θα συνεργαστεί με κανέναν, το οποίο σημαίνει κάλπες ξανά και ξανά μέχρι να καταλάβει ο ελληνικός λαός ότι το πεπρωμένο του ήταν να υποφέρει μέχρι ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα να πάρει την εκδίκησή του από τον Κ. Μητσοτάκη! Οχι, βεβαίως, ότι περιμένω πολύ περισσότερα από μια διασπασμένη Αριστερά, η οποία συντάσσεται με όποιον βρει μπροστά της, μόνο και μόνο γιατί δηλώνει αντιμνημονιακός...

Την ίδια ώρα, δεν περιμένω η σωτηρία της χώρας να έρθει από φαλακροβαψομαλλιάδες φεουδάρχες των ταξί ή από οδοκαθαριστές που δεν έχουν σηκώσει ούτε ένα κάδο στη ζωή τους. Κι αυτό γιατί είναι κι εκείνοι, όπως και οι άνθρωποι που εκπροσωπούν, μέρος του προβληματος κι όχι της λύσης, όπως άλλωστε όλοι όσοι αποτάσσονται την τρόικα σαν το σατανά όχι γιατί θεωρούν ατελέσφορη τη λιτότητα διαρκείας, αλλά επειδή οι ίδιοι χάνουν προνόμια τα οποία αδίκως είχαν καρπωθεί τα προηγούμενα χρόνια...

Αν, επομένως, δε δημιουργηθεί ένα λαϊκό κίνημα από τους πολίτες, κυρίως από τους νέους ανθρώπους, που δε συμμετείχαν στο πάρτι των τελευταίων δεκαετιών παρά μόνο επιβίωναν από τα ψίχουλα που τους πετούσαν οι ελληναράδες, τότε η μόνη λύση είναι ο...μαζοχισμός της κατάρρευσης! Λυπάμαι, αλλά όταν το πλειοψηφούν κοινωνικό ρεύμα, είτε ανοιχτά είτε σιωπηρά, συντάσσεται με τη λογική τού "να μείνουμε όπως είμαστε", τότε μόνο η "ατομική βόμβα" μπορεί να φέρει την κάθαρση και την ανασυγκρότηση. Και την ευθύνη γι' αυτην την εξέλιξη δεν θα την έχουν μόνο "τα λαμόγια οι πολιτικοί", αλλά κι όσοι θεωρούν πως η ατομική τους επιβίωση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου δεν θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούν...

Οι "αγελάδες" στη Δύση φορούν ακριβά κοστούμια...

Στην υποτίθεται πολιτισμένη Δύση μάς αρέσει να κοροϊδεύουμε τους ινδούς γιατί λατρεύουν τις αγελάδες σαν κάτι ιερό. Τουλάχιστον εκείνοι σέβονται και προστατεύουν ένα είδος του ζωικού βασιλείου, σε αντίθεση με εμάς που προσκυνούμε οτιδήποτε πλαστικό. Μη με παρεξηγείτε, δε σας κάνω προσηλυτισμό στον ινδουισμό, αλλά κριτική σε ένα σύστημα το οποίο τρέμει ακόμα και στην ιδέα να χάσουν έστω κι ένα ευρώ οι τράπεζές του...

Κατανοώ ότι αν καταρρεύσουν οι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι, η κατάρρευση θα απλωθεί σύντομα και στα νοικοκυριά. Ωστόσο, θυμάμαι ότι πριν από τρία χρόνια, όταν η πτώχευση της "Λίμαν Μπράδερς" είχε πυροδοτήσει παγκόσμια κρίση, οι τότε κυβερνώντες υπόσχονταν πως θα μπουν φραγμοί στην ασυδοσία των τραπεζών, θα φορολογηθούν οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και θα άνοιγε ο δρόμος για την περιβόητη παγκόσμια διακυβέρνηση, η οποία θα έβαζε κάποιους κανόνες στην άναρχη παγκοσμιοποίηση. Από τότε, όμως, δεν έγινε απολύτως τίποτα, πέρα από ευχολόγια. Κι έρχονται τώρα οι ίδιες τράπεζες, οι οποίες δάνειζαν ιδιώτες και κράτη ασύστολα και χωρίς κανένα προηγούμενο έλεγχο, να απαιτούν από τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν το πλήρες κόστος γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, θα τινάξουν τους πάντες στον αέρα. Κι όμως, οι τράπεζες δεν αποκαλούνται ούτε εκβιαστές, όπως θα χαρακτήριζαν την ελληνική κυβέρνηση εκείνοι οι οποίοι απορρίπτουν τα "πιστόλια" στα τραπέζια, ούτε τρομοκράτες παρότι είναι πρόθυμες να σκοτώσουν κι άμαχο πληθυσμό προκειμένου να μην απολέσουν κάτι από τα υπερκέρδη τους...

Με αυτά και με τα άλλα, φτάσαμε στο σημείο το ένα τρίτο των ελλήνων να ζει σήμερα με λιγότερα από τετρακόσια εβδομήντα ευρώ το μήνα και τα υπόλοιπα δύο τρίτα να φοβούνται πως θα φτάσουν σύντομα σε αυτό το σημείο. Κι αυτό γιατί είναι, πλέον, φανερό ότι η παγκόσμια κοινότητα, η οποία φέρθηκε με το "γάντι" στις τράπεζες με λεφτά των φορολογουμένων, ετοιμάζεται να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα διεθνές παράδειγμα προς αποφυγή, αδιαφορώντας για το κόστος που θα έχει αυτό σε ανθρώπινες ζωές κι όχι απλώς σε ισολογισμούς. Απορώ όμως: αν είναι να τιμωρηθούν και οι αθώοι, γιατί να μη γίνει το ίδιο και με τους μεγαλύτερους ενόχους; Ωστόσο, η παγκοσμιοποίηση έχει και γι' αυτό την απάντησή της: ένα περίεργο μείγμα σοσιαλισμού για λίγους και καπιταλισμού για τους πολλούς...

Ο χρεοκοπημένος τη χρεοκοπία δεν τη φοβάται!

Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά της χρεοκοπίας από αυτό που ζούμε σήμερα; Όση κι αυτή μεταξύ της διατήρησης στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη και της ζωής αυτής καθεαυτής! Ετσι κι αλλιώς η χώρα έχει χρεοκοπήσει όταν, για παράδειγμα, οι δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν λεφτά για να αγοράσουν μελάνι για τα φωτοτυπικά μηχανήματα ή για να βάλουν βενζίνη στα υπηρεσιακά αυτοκίνητα οι ελεγκτές του ΣΔΟΕ. Κι ακόμα χειρότερα, όταν παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία μας από ασιτία. Σε όσα λειτουργούν, τέλος πάντων, και δεν είναι υπό κατάληψη...
Δε χρειαζόταν να ανακοινώσει ο Ευάγγ. Βενιζέλος έκτακτες εισφορές για εισοδήματα που...είχαμε ή την αναστολή των κλαδικών συμβάσεων για να αντιληφθούμε το αυτονόητο: ότι αυτή η χώρα είναι νεκρή και τη σκότωσαν εκείνοι που έκαναν πολύ λίγα, πολύ αργά. Πείτε μου εσείς, άλλωστε, ένα κράτος, ακόμα και της Αφρικής, που οι πολίτες του φορολογούνται περισσότερο από όσο αμείβονται! Κι όμως αυτό συμβαίνει πλέον με μια κυβέρνηση για την οποία μπορεί να διαφωνήσουμε στο αν είναι φαύλη, προδοτική, εθελόδουλη ή ανίκανη, αλλά μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό: στο ότι είναι επικίνδυνη...
Την ίδια ώρα, βεβαίως, διαθέτουμε έναν πρωθυπουργό-ρεπόρτερ, ο οποίος "τρέχει" στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον μήπως και καταφέρει να μάθει μέσω "διαρροών" από υψηλόβαθμους λακέδες της Αν. Μέρκελ το τί μέλλει γενέσθαι με τη χώρα την οποία υποτίθεται πως κυβερνά! Μέχρι σήμερα, όμως, ο ρεζίλης των Παπανδρέου ήταν τυχερός κι αυτό γιατί μπορούσε να αποδώσει, εν μέρει δικαιολογημένως, τις αντιδράσεις εναντίον των πολιτικών του σε ανεύθυνες, λαϊκίστικες κορώνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς και τις ύβρεις και προπηλακισμούς που δέχονταν ο ίδιος και οι υπουργοί του σε συντεχνιακά συμφέροντα, τα οποία δεν ήθελαν να ξεβολευτούν. Μόνο που πλέον τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί τώρα θα ακουστεί σιγά σιγά και η κραυγή των "πεταλούδων", των ανθρώπων δηλαδή που πορεύτηκαν στη ζωή τους με αξιοπρέπεια, μακριά από κομματικά καπελώματα και σχέσεις διαφθοράς, και οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν με τον αφανισμό τους τακτικές φαύλων: αυτών που εξακολουθούν να στηρίζουν στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ, που από κόμμα εξουσίας κινδυνεύει να ευτελιστεί σε κόμμα των βιομηχάνων και των ξένων πρεσβειών...

Οπου στερεύουν τα επιχειρήματα, φυτρώνουν οι απειλές...

Αν ο Πινόκιο έβγαινε στο μπαλκόνι κι έβγαζε ένα δεκάρικο υπέρ της σπουδαιότητας της...αλήθειας, θα τον χειροκροτούσατε; Αν ο Βαγγέλης Ρωχάμης σας ζητούσε τα κλειδιά του σπιτιού σας για να πιει ένα ποτήρι νερό, θα του τα δίνατε; Αν ο Β. Βενιζέλος κρατούσε στήλη σε περιοδικό με συμβουλές αδυνατίσματος, θα τη διαβάζατε; Τί υπονοώ με όλες αυτές τις εξυπνάδες; Πως σημασία δεν έχει μόνο τί λέει κανείς, αλλά και ποιός το λέει. Γι' αυτό κι όταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου, οι υπουργοί του και τα μιντιακά "παπαγαλάκια" τους κλαίνε κι οδύρονται γιατί καταλύεται η νομιμότητα με την κατάληψη στο κέντρο έκδοσης του χαρατσιού στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, την ώρα που οι ίδιοι έχουν καταλύσει αυτό που είναι υπεράνω των νόμων, δηλαδή το Σύνταγμα, τότε η υποκρισία έχει πάρει τα ηνία...
Εχουν δίκιο όσοι ισχυρίζονται πως η ΔΕΗ δεν ανήκει στους Φωτόπουλους. Δεν ανήκει, όμως, ούτε στους Παπακωνσταντίνου, Μυτιληναίους και Κοπελούζους, αλλά στον ελληνικό λαό. Τον ίδιο λαό που τα τελευταία δύο χρόνια κανένας δεν είχε το φιλότιμο να τον ρωτήσει αν συμφωνεί με το πλαίσιο δέσμευσης της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες και τώρα οι "υπεύθυνοι" που τον οδήγησαν ως εδώ έχουν το θράσος να τον αποκαλούν ανεύθυνο και να τον τρομοκρατούν κάθε τρεις και λίγο με το φάσμα της χρεοκοπίας. Και για το μόνο που σκέφτονται να τον ρωτήσουν με δημοψήφισμα είναι για το αν θέλει οι βουλευτές να είναι διακόσιοι ή τριακόσιοι...
Η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε ουσιαστικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα θίγουν πολλά κατεστημένα συμφέροντα. Καμιά αντίρρηση! Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να το κατορθώσει ποτέ η κυβέρνηση όσο εξακολουθεί να στοχεύει αποκλειστικώς και μόνο τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους κι όσο το επιχειρεί όχι με τη δύναμη της σοβαρής επιχειρηματολογίας, αλλά με την τρομοκράτηση και με προτεταμένο το "πιστόλι"...
Ψάχνει για χρήματα ο Β. Βενιζέλος κι απειλεί πως αν δεν τα δώσουν αυτοί που...δεν τα έχουν θα γυρίσουμε στο μεσαίωνα; Γιατί δεν τα αναζητά τότε από εκείνους που τα έχουν; Γιατί δε ρωτά τους εκατοντάδες υπαλλήλους που προσέλαβε ο ίδιος και οι συνάδελφοί του υπουργοι να προσφέρουν κάτι από τις παχυλές τους αμοιβές για τη σωτηρία των ελλήνων φορολογουμένων που τους ταΐζουν; Γιατί δεν απάντησε στη Β. Παπανδρέου, η οποία ισχυρίστηκε πως με το πολυνομοσχέδιο τα φορολογικά βάρη δεν κατανέμονται ισομερώς, αλλά εκτόξευσε την απειλή "αν δε μας θέλετε, ρίξτε μας"; Απλούστατα γιατί εκεί που στερεύουν τα επιχειρήματα, "φυτρώνουν" οι ύβρεις και οι απειλές...

Οι ληστές με τα καλάσνικοφ δεν είναι μόνο πέντε...

Λήστευαν, βίαζαν και με τα κλοπιμαία έκαναν πολυτελή ζωή, την οποία δεν κρατούσαν κρυφή. Δεν αναφέρομαι "φυσικά" στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στα κομματόσκυλα, στους τριακόσιους επιχειρηματίες και στο μιντιακό σύστημα που τους στηρίζει, αλλά στους ληστές με τα καλάσνικοφ, οι οποίοι είναι "βεβαίως" τα μόνα ανθρωπόμορφα κτήνη που κυκλοφορούν στη χώρα. Γιατί όλοι οι υπόλοιποι που κυκλοφορούμε ελεύθεροι στους δρόμους είμαστε άγγελοι που από κάποιο λάθο πέσαμε στη Γη και γι' αυτό δικαιούμαστε να θεωρούμε ζώα όλους όσοι δεν έχουν την ίδια φάτσα με εμάς...

"Μα, είσαι σοβαρός; Υπερασπίζεσαι εγκληματίες, οι οποίοι μάλιστα είναι κι αλβανοί;", μπορεί να αναρωτηθείτε όσοι ανάμεσά σας κυκλοφορείτε με λυμένο το ζωνάρι. Οχι, είναι πολύ βολικό, ωστόσο, να ρίχνουμε το ανάθεμα σε πέντε ληστές ξένης καταγωγής, λησμονώντας πως αυτοί δεν ξύπνησαν μια ημέρα κι αποφάσισαν να στραφούν στο έγκλημα, αλλά μεγάλωσαν σε οικογένειες και, κυρίως, σε μια κοινωνία η οποία είχε θεοποιήσει το γρήγορο κέρδος και τα υλικά αγαθά τα οποία μπορείς να αποκτάς εν αφθονία αν το "φυσάς" το παραδάκι. Κι αυτή η κοινωνία δεν ήταν η αλβανική, αλλά η ελληνική...

Δε χωρά συζήτηση πως ο τρόπος που διάλεξαν οι πέντε ληστές να ζήσουν το "ελληνικό όνειρο" ήταν ακραίος. Προφανώς και δεν ήταν όλοι όσοι υπέκυψαν στις "Σειρήνες" του καταναλωτισμού άνθρωποι οι οποίοι θα έμπαιναν σε ξένα σπίτια με καλάσνικοφ και θα βίαζαν τις ιδιοκτήτριές τους. Μόνο που αν μελετήσουμε τις ψυχές μας με περισσότερη αυτοκριτική διάθεση, θα διαπιστώσουμε ότι κι εκεί κρύβονται "σκελετοί" που αν μια ημέρα αναδυθούν στην επιφάνεια θα τρομάξουμε πρώτοι από όλους εμείς οι ίδιοι. Γι' αυτό, άλλωστε, δεν εξεγειρόμαστε ακόμα κι όταν η αδικία χτυπά την πόρτα μας, ακόμα κι όταν μας βασανίζουν: γιατί μια ημέρα ελπίζουμε πως θα είμαστε εμείς στην θέση των βασανιστών και οι άλλοι θα είναι οι βασανιζόμενοι...

Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται κι ορισμένοι εργαζόμενοι στους δήμους, οι οποίοι έχουν καταλάβει τους ΧΥΤΑ, αλλά εξακολουθούν να αμείβονται γιατί η κατάληψη δεν είναι απεργία! Κανένας από όλους εκείνους που αμείβονταν όλα τα προηγούμενα χρόνια πλουσιοπάροχα για να "καθαρίζουν" τις πόλεις από την άνεση των γραφείων τους, αλλά παρόλα αυτά έπαιρναν το επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών δεν θα το παραδεχθεί δημοσίως, ωστόσο ενδομύχως αυτό σκέφτεται: "Τώρα που μπορώ να βασανίσω για να διατηρήσω τα κεκτημένα μου, θα βασανίσω. Κι ας επιστρέψει η ελονοσία στη χώρα λόγω των λόφων των σκουπιδιών"! Από όσο γνωρίζω, όμως, οι πραγματικοί αγωνιστές είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για το δίκιο τους. Κάποιοι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ δε μπορούν να θυσιάσουν ούτε ένα μεροκάματο...

Συγγνώμη, λάθος!

Είναι πραγματικό κατόρθωμα να αποδεικνύεσαι χειρότερος από έναν κακό δήμαρχο, τον οποίο διαδέχθηκες με τον "αέρα" του άφθαρτου και του αποτελεσματικού στο προηγούμενο πόστο σου. Κι όμως, αυτό "κατόρθωσε" ο Γ. Καμίνης, από τον οποίο περίμενα πολύ περισσότερα από το να εμφανίζεται σα συνήγορος υπεράσπισης της κυβέρνησης και της τρόικας στο δήμο Αθηναίων...

Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς με τα...μη έργα και ημέραι Καμίνη; Από το επίκαιρο θέμα των σκουπιδιών, που σχηματίζουν λόφους στην πρωτεύουσα γιατί ο δήμαρχος είναι περισσότερο απασχολημένος με το να στέλνει εργαζομένους στα δικαστήρια από το να φροντίζει την καθαριότητα της πόλης; Από το κλείσιμο των δημοτικών βρεφονηπιακών σταθμών ή από τα γκέτο που ολοένα κι αυξάνονται; Από τη δημοτική αστυνομία που κάνει παρελάσεις παρά "χτυπά" το παραεμπόριο και την εγκληματικότητα κι ας δηλώνει ικανοποιημένος ο κ. Καμίνης επειδή από το τίποτα περάσαμε στο...τίποτα και κάτι; Επιπλέον, πόσους δημόσιους χώρους δημιούργησε ο δήμαρχος και σε τί αναπλάσεις προχώρησε; Για να μη μιλήσω για τα κονδύλια για την κοινωνική πολιτική, τις πολιτιστικές κι αθλητικές δραστηριότητες, τα οποία περικόπτονται συνεχώς. Ξέρετε ποιά είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία; Οτι εκείνος που εκλέχθηκε με το "φωτοστέφανο" του Συνηγόρου του Πολίτη δεν έχει διορίσει ακόμα Συνήγορο του Δημότη!

Ο κ. Καμίνης, εξάλλου, δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το επιχείρημα των μειωμένων πιστώσεων. Οχι γιατί αυτό δεν ισχύει, αλλά γιατί ο δήμαρχος δεν έχει εναντιωθεί σε καμία μα καμία κυβερνητική πολιτική η οποία προκαλεί ακόμα και λειτουργικά προβλήματα στο δήμο. Αντιθέτως, πράττει περισσότερο σα να είναι ο χωροφύλακας του ρεζίλη των Παπανδρέου και της τρόικας στην Αθήνα. Μόνο που αυτή η τακτική έχει κοντά "ποδάρια" και το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος, αν έχουν δόση αληθείας τα σενάρια που τον θέλουν να παραιτείται...

Δυστυχώς, ο Γ. Καμίνης φαίνεται πως χαραμίζει μια μοναδική ευκαιρία που δόθηκε στις προοδευτικές δυνάμεις να αναλάβουν τα ηνία της πρωτεύουσας και να εφαρμόσουν πολιτικές οι οποίες δε χαρακτηρίζονται από τον καθωσπρεπισμό, τη μισαλλοδοξία και τη διαχειριστική λογική. Αυτήν την ευκαιρία δείχνει ο Γ. Καμίνης να τη σκορπά πολύ εύκολα, ανοίγοντας, πολύ φοβάμαι, το δρόμο για δημοτικά συμβούλια όπου η Χρυσή Αυγή θα εκπροσωπείται με πολύ περισσότερους από έναν συμβούλους. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη εγκληματική παρακαταθήκη του σημερινού δημάρχου...

Η ανεργία, το μοιραίο λάθος τού καπιταλισμού...

Εχω μια ιδέα! Λέω να κοιταχτούμε και μια φορά στον καθρέφτη χωρίς να ευλογούμε τα γένια μας και τότε θα διαπιστώσουμε γιατί η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είτε ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είτε αρκείται με εισοδήματα που της εξασφαλίζουν την επιβίωση ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια σχετικώς άνετη διαβίωση: γιατί, φίλοι μου, δε μας ενδιαφέρει η κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή η ισοκατανομή του πλούτου, αλλά να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ο πλούτος τον οποίο τάχα κατακρίνουμε, αλλά τόσο πολύ εποφθαλμιούμε για τον εαυτό μας. Γι' αυτό κι ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η επανάσταση των πολλών σε βάρος των λίγων που τους καταδυναστεύουν τη ζωή, αυτή η επανάσταση είναι ακόμα ζητούμενο. Και γι' αυτό ακριβώς κάθε, μα κάθε επανάσταση που έχει βιώσει αυτός ο πλανήτης κατάντησε να μοιάζει με χειρότερη εκδοχή του καθεστώτος που ανάτρεψε...
Πράγματι, μόνο που αν μαρξισμός λάθεψε γιατί υποτίμησε την ανθρώπινη φιλοδοξία, ο καπιταλισμός την "πάτησε" γιατί ακριβώς την υπερτίμησε. Κι αυτό πληρώνει τώρα ένα σύστημα που για τρεις και πλέον δεκαετίες κατάφερε, με τους επικοινωνιακούς του μηχανισμούς, να πλασάρει στις μάζες πως η ευτυχία ισοδυναμεί με την ψευδαίσθηση πως ακόμα κι ο πιο φτωχός μπορεί να γίνει πάμπλουτος αν "παροπλίσει" τις αναστολές του κι "εξοπλίσει" το θράσος του. Αυτό το συνειδητοποιούν ακόμα και στις ΗΠΑ, έστω σε μικρούς αριθμούς, τα εγγόνια των "παιδιών των λουλουδιών", που συγκεντρώνονται έξω από το "ναό" του καπιταλισμού, τη Γουόλ Στριτ, αλλά κι άλλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις για να φωνάξουν εναντίον ενός συστήματος που τους πρόσφερε μια αξιοπρεπή ανατροφή, αλλά που τους "υπόσχεται" τώρα ένα σκοτεινό μέλλον...
"Ε, και λοιπόν; Αφού το τέλος τής ιστορίας έχει φτάσει κι ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει. Ποιός ο λόγος να ανησυχούμε εμείς που γίναμε σπουδαίοι και τρανοί χάρη σε αυτόν;", μπορεί να αναρωτιούνται ορισμένοι. Ενδεχομένως, ξεχνούν όμως πως κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο: μέσα στην οίησή τους λησμόνησαν, για παράδειγμα, πως δημιουργώντας στρατιές ανέργων ναι μεν τους αφήνουν εξαρτημένους, αλλά τους δίνουν, άθελά τους, και πολύ χρόνο για να μελετήσουν όσα δε διδάσκονται σε σχολικά βιβλία, να σκεφτούν όσα δεν τους υπαγορεύουν τα μέσα ενημέρωσης και, προπάντων, να δράσουν πέρα από το ασφυκτικό πλαίσιο άδικων νόμων κι εξωνημένων νομοθετών. Με λίγα λόγια, η ανεργία είναι το τέρας που δημιούργησαν για να διατηρήσουν τα υπερκέρδη τους, αλλά είναι κι αυτό που στο τέλος θα τους φάει. Δεν είναι αστείο;...

Οι "καλοί" και "κακοί" μπάτσοι...

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει δίκιο: πρέπει να αλλάξουμε! Μόνο που αυτό που πρέπει να αλλάξει πρώτο είναι το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό της χώρας και, πρώτος από όλους, εκείνος. Δείτε, για παράδειγμα, τί συνέβη με το βουλευτή Δ. Κουσελά, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν υφυπουργός Οικονομικών. Κατάγγειλε μόλις χθες στον Ευάγγ. Βενιζέλο πως τον "έφαγαν" τα συμφέροντα γιατί όταν ήταν στο υπουργείο είχε παραδώσει μια λίστα με τρεις χιλιάδες οκτακόσιους μεγαλοοφειλέτες (ο καθένας τους χρωστούσε άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ), χωρίς όμως να γίνει τίποτα. Γιατί, όμως, ο κ. Κουσελάς έπρεπε να εκπέσει του αξιώματός του για να ανοίξει το στόμα του; Σκεφτείτε πόσο πιο αξιόπιστη θα ήταν η καταγγελία του,αν την είχε κάνει ενόσω ήταν ακόμα υφυπουργός. Κάνοντάς την, όμως, τώρα δίνει "πάτημα" στα κυβερνητικά "παπαγαλάκια" να αμφισβητούν την ειλικρίνειά του...

Την ίδια ώρα, εξάλλου, διάφοροι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κατανοώντας τη δυσχερέστατη θέση στην οποία βρίσκονται αναγκαζόμενοι να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, αναπτύσσουν στο δημόσιο λόγο τους μια πολύ επιθετική ρητορική τού στιλ "λαέ βγάλε το σκασμό γιατί τώρα σε σώζουμε"! Ακούγοντάς τους κάποιος που επισκέπτεται την Ελλάδα μόνο για τουρισμό, θα τους δώσει δίκιο και θα επιτεθεί κι αυτός με τη σειρά του στον απλό λαό, από τον οποίο ζητούν νέες θυσίες γιατί υποτίθεται πως φέρεται ανεύθυνα. Έπρεπε, όμως, να έρθει ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας στην Αθήνα για να ακούσουμε στη χώρα μας και κάποια σκληρά λόγια για το μεγάλαιο κεφάλαιο. Τί είπε, μέσες άκρες, ο Φ. Ρέσλερ; "Ας επενδύσουν πρώτα οι έλληνες βιομήχανοι στην Ελλάδα και ύστερα θα επενδύσουν και οι γερμανοί". Μόνο που αυτή η κυβέρνηση ξέρει να απλώνει το χέρι μόνο στις τσέπες των συνήθων υποζυγίων, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους...χορηγούς της, οι οποίοι κατά τα άλλα παριστάνουν τους ευεργέτες κατόπιν φοροέκπτωσης. Μα, αν κρατούσαν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα, αν δε φοροδιέφευγαν, φοροαπόφευγαν, εισφοροδιέφευγαν, αν δεν πλήρωναν μισθούς πείνας, αν δεν απέλυαν προσωπικό μόνο και μόνο γιατί έπεσαν λίγο τα κέρδη τους, το κράτος δεν θα είχε ανάγκη των φιλανθρωπιών τους για να ασκεί κοινωνική πολιτική. Μόνο που το σημερινό πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει ευεργετηθεί δεκαετίες τώρα από το επιχειρηματικό κατεστημένο, είναι πολύ αδύναμο για να τα βάλει με το "χέρι" που το ταΐζει. Γι' αυτό και οι Κουσελάδες και οι Βενιζέλοι δεν είναι οι...Βροντάκηδες και οι Φορτουνάκηδες, απλώς ερμηνεύουν τους "καλούς" και τους "κακούς" μπάτσους!

Δαγκώστε το...μήλο, δεν είναι αμαρτία!

Ας ξεκινήσω "ευχάριστα": Ο Σέξπιρ αναρωτιόταν "να ζει κανείς ή να μη ζει", ενώ ο Καμί είχε υποστηρίξει πως το μόνο πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους ανθρώπους είναι γιατί δεν αυτοκτονούν ενώ ξέρουν το τέλος τους! Την ίδια ώρα, όλο κι αυξάνεται ο αριθμός των ελλήνων που δηλώνουν κατάθλιψη, αλλά και ροπή προς την αυτοκτονία, κι ας μην έχουν διαβάσει πολλοί από αυτούς ούτε τον άγγλο βάρδο ούτε τον αλγερινογάλλο νομπελίστα. Κι έρχεται ο Στιβ Τζομπς, ο ιδρυτής της "Απλ" ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, για να τους βγάλει τη γλώσσα από το υπερπέραν. Αντιγράφω τα λόγια του: "το να θυμάσαι πως θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην πέσεις στην παγίδα να σκέφτεσαι πως έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός. Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθείς την καρδιά σου"...
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά δυσφορώ με τους συμπατριώτες μου που σκέφτονται την αυτοκτονία επειδή αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά προβλήματα. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει γιατί δεν έχω ξεπεράσει (ακόμα!) το όριο της χρεοκοπίας ή γιατί βαθιά μέσα μου (αλλά πολύ βαθιά!) διακατέχομαι από το φόβο κάποιας θείας τιμωρίας. Οπως και να έχει, πάντως, θεωρώ την αυτοκτονία μια γενναία, δειλή πράξη. Πράγματι, θέλει θάρρος να πάρεις ένα πιστόλι και να το στρέψεις στον εαυτό σου, ωστόσο δείχνει λιποψυχία κι έλλειψη φαντασίας να εγκαταλείπεις τον αγώνα πριν σφυρίξει ο διαιτητής, μόνο και μόνο γιατί χάνεις με πέντε-μηδέν...
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι δώρο ή αν είναι ωραία, κατανοώ όμως πως είναι πόλεμος με πολλές μάχες, τις οποίες δεν έχουμε δικαίωμα αλλά υποχρέωση να δίνουμε, ακόμα κι αν θεωρούμε το "ματς" στημένο. Κι αυτό το παράδειγμα δίνουν άνθρωποι όπως ο Τζομπς, που δεν ακολούθησαν τους κανόνες των άλλων, αλλά έφτιαξαν τους δικούς τους πριν τους αλλάξουν για να φτιάξουν καινούριους. Ο πρωτοπόρος επιχειρηματίας δεν τα "έβαψε"μαύρα γιατί δεν είχε πανεπιστημιακό πτυχίο, γιατί δεν τον διόρισε κάπου το αμερικανικό Δημόσιο ή γιατί τον "χτύπησε" ο καρκίνος. Περισσότερο ακόμα κι από την ευφυία του, ήταν η θέλησή του που τον έκανε σπουδαίο. Τον κατηγόρησαν, επίσης, πως ήταν ιδιόρρυθμος, τελειομανής κι εγωιστής, μόνο που είναι άνθρωποι σαν αυτόν που λύνουν τα μυστήρια της ζωής κι όχι οι "κανονικοί", φιλήσυχοι νοικοκυραίοι...
Γι' αυτό κι όλοι οι έλληνες έχουμε υποχρέωση, ό,τι κι αν συμβεί σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο, να παλέψουμε για ένα παρόν κι ένα μέλλον με λιγότερη μοιρολατρία και περισσότερο πείσμα, έστω για να δούμε ποιά θα είναι η κατάληξη αυτών που μας βασανίζουν. Φορώντας μαύρα και καθισμένοι στον καναπέ μας το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι...κανάλια στην τηλεόραση. Όπως, άλλωστε, είχε τονίσει, μιλώντας σε φοιτητές, ο Τζομπς: "Μην παγιδεύεστε από δόγματα, τα οποία οδηγούν στο να ζει κανείς βάσει των πεποιθήσεων κάποιων άλλων. Μην αφήσετε τον θόρυβο των απόψεων των άλλων να πνίξει τη δική σας εσωτερική φωνή"...

Η Αριστερά πότε θα...αποκαταστήσει την ιδεολογία της;

Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ υφίσταται τις συνέπειες της εθελοδουλίας, του παρελθόντος και της αναποτελεσματικότητάς του. Σύμφωνοι, η Ν.Δ. κυμαίνεται κι αυτή σε χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά γιατί έχουν περάσει μόλις δυο χρόνια από το τέλος της προηγούμενης διακυβέρνησής της, που όχι μόνο δε συμμάζεψε τα δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά τα γιγάντωσε κι από πάνω. Η Αριστερά, όμως, σε αυτούς τους καιρούς που ο κρατούν νεοφιλελευθερισμός δείχνει το άσχημο πρόσωπό του γιατί δε μπορεί να πάρει κεφάλι; Φταίει μόνο η πολυδιάσπασή της ή το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο και δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα που βρίσκονται σήμερα επικεφαλής της, αλλά και μια εμμονική κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί στα αριστερά τού πολιτικού φάσματος εδώ και δεκαετίες και είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει γιατί όσοι τη φέρουν την θεωρούν τη μόνη επαναστατική οπτική κι όλα τα υπόλοιπα συμβιβασμούς των οπορτουνιστών;...

Γι' αυτό και σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να περάσουν ακόμα και σχεδόν σαράντα χρόνια για να ζητήσουν κάποιοι δημοσίως συγγνώμη για συμπεριφορές που κατάστρεψαν, στην κυριολεξία, ανθρώπινες ζωές. Και για να μη μιλώ στον αέρα, δείτε τί συνέβη με το ΚΚΕ και την "αποκατάσταση" του, επί πολλά χρόνια, γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη, τον οποίο είχε εξορίσει στη Σιβηρία, όπου και βρέθηκε κρεμασμένος, ενώ εκείνος δεν είχε κάνει τίποτα άλλο από ό,τι έκαναν οι προγενέστερες και μεταγενέστερες ηγεσίες του Κόμματος: δηλαδή να ακολουθεί τις εντολές τού σοβιετικού κέντρου και να εξολοθρεύει τους κομματικούς του αντιπάλους...

Θα μου πείτε πως αυτά είναι "περσινά, ξινά σταφύλια". Μπορεί, αλλά αυτή η συμπεριφορά καπήλευσης της επαναστατικότητας, που πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο από στείρα αντίδραση, αποδεικνύεται διαχρονική τόσο στην κομμουνιστική όσο και στη βαυκαλιζόμενη την ανανεωτική Αριστερά. Λυπάμαι, αλλά όσο αποκρουστική είναι η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας, των αγορών και των ελλήνων από τη δεξιά, τόσο ανυπόφορη μου είναι η αγιοποίηση όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων, αλλά και του κράτους από την επίσημη αριστερη ρητορική. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η Αριστερά έπρεπε να βάζει ως προμετωπίδα των αγώνων της την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και τη συμμετοχή των εργαζομένων στον έλεγχο των επιχειρήσεων στις οποίες απασχολούνται, είτε είναι ιδιωτικές είτε είναι δημόσιες. Κι αυτό γιατί μόνο αν έχουν συμμετοχή στα κέρδη και στις ζημιές τους ισότιμα δικαιούνται να έχουν και λόγο στις αποφάσεις που λαμβάνονται για το μέλλον τους. Μόνο έτσι, άλλωστε, θα αποκτήσει κι αυτή χώρα ένα παραγωγικό Δημόσιο, το οποίο θα εξυπηρετεί τον πολίτη και δεν θα τον βασανίζει. Δυστυχώς, όμως, έχουμε μπλέξει με αριστερούς τύπου Παπαρήγα (δογματικούς), Τσίπρα (νέους με "σκουριασμένα" μυαλά), Κουβέλη (αναχώματα του δικομματισμού) και Δημαρά (λαϊκιστές), που δεν τολμούν ούτε καν να ενώσουν τα ελαττώματά τους μήπως και βγει κάποιο προτέρημα από αυτά...

Εχουμε γίνει ήδη Ινδία "αρχηγέ" μου...

Πώς θα σας φαινόταν αν έβαζα φωτιά στο σπίτι σας και ύστερα ερχόμουν να σας υποσχεθώ πως δεν θα επιτρέψω να καεί η περιουσία σας; Οι πιο επιεικείς θα με θεωρούσατε ασόβαρο, ενώ οι πιο αυστηροί θα με παίρνατε, και με το δίκιο σας, με τις πέτρες! Κι όμως, κάτι παρόμοιο ισχυρίστηκε ο ρεζίλης των Παπανδρέου όταν άφησε να διαρρεύσει πως δεν πρόκειται να γίνει Ινδία η Ελλάδα, με αφορμή και την απαίτηση της τρόικας να καταργηθούν οι, ήδη καταργημένες στην πράξη πάντως, συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Όταν ανοίγεις την κερκόπορτα, η ευχή για αποφυγή της...άλωσης στη νομική επιστήμη ονομάζεται, στην καλύτερη περίπτωση, ενσυνείδητη αμέλεια γι' αυτό και οι όποιοι λεονταρισμοί από την πλευρά τής κυβέρνησης ακούγονται σα μια ακόμα επικοινωνιακή σπονδή στο βωμό του τόσο προσφιλούς στο ΠΑΣΟΚ λαϊκισμού...

Μόνο οι αδαείς και οι...δολεροί δεν το έβλεπαν από την αρχή πού πηγαίνει το παιχνίδι στην Ευρώπη, δηλαδή στην πληρη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο όνομα του ανταγωνισμού. Λες και οι κινέζοι ή οι προσφιλείς στον πρωθυπουργό μας ινδοί δεν θα απαιτήσουν μια καλύτερη ζωή όσο βλέπουν το βιοτικό επίπεδο των αφεντικών τους να αυξάνεται. Ετσι κι αλλιώς, όμως, αυτή η κυβέρνηση είναι τόσο παραζαλισμένη από τις συνεχείς αποτυχίες της, ώστε δε μπορεί να σκεφτεί με καθαρό μυαλό, ακόμα κι αν διέθετε την πολιτική βούληση να το κάνει. Γι' αυτό κι ανακοινώνει σχεδόν σε καθημερινή βάση νέα μέτρα για να καλύπτει τα κενά προηγούμενων μέτρων, τα οποία, επειδή ακριβώς λήφθηκαν στο πόδι, φανερώθηκαν κι αναποτελεσματικά, πέρα από άδικα...

Υ.Γ. Σήμερα ο ρεζίλης των Παπανδρέου επισκέφθηκε τα κεντρικά της Αστυνομίας. Αυτήν τη φορά πήγε χωρίς να φορά χειροπέδες! Την επόμενη όμως;...

Αύριο γιορτάζει ο "σοσιαλισμός"!

Οταν περνάς καλά ο χρόνος μοιάζει να έχει βγάλει φτερά και να πετά μακριά. Οταν, πάλι, περνάς χάλια ο χρόνος μοιάζει με ανεπιθύμητο μουσαφίρη που δε λέει να ξεκουμπιστεί! Αύριο συμπληρώνονται δυο χρόνια από την επιστροφή του "σοσιαλισμού" στη γλυκιά μας πατρίδα, αλλά όποιον και να ρωτήσεις θα σου απαντήσει πως δείχνει σα να έχουν περάσει τουλάχιστον εκατό, δεδομένων των αλλαγών που έχουν συμβεί στις ζωές μας. Σε θεωρητικό επίπεδο αυτό δεν θα ήταν απαραίτήτως κακό. Η Ελλάδα δεν ήταν κάποιος παράδεισος επί γης πριν τις τελευταίες εκλογές, δεν ήταν μια χώρα που "βασίλευε" η κοινωνική δικαιοσύνη ούτε ένα αξιοκρατικό, παραγωγικό κράτος, το οποίο δούλευε ρολόι μέχρι να έρθει το ΠΑΣΟΚ να το διαλύσει. Αυτό το γράφω κυρίως για εκείνους που ονειρεύονται πως μια επιστροφή Καραμανλή στα πράγματα είναι ό,τι έχει ανάγκη ο τόπος αυτήν τη στιγμή...
Από την άλλη, όμως, οι ζωές μας άλλαξαν και θα αλλάξουν και στο προσεχές μέλλον, αλλά προς το χειρότερο. Γι' αυτό κι εκνευρίζομαι με όλους εκείνους που έχουν τα κλισέ για ψωμοτύρι και ισχυρίζονται, δίκην σοφών, πως το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν από την αυγή. Είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται πως πρέπει να κάνουμε υπομονή καμιά...δεκαριά χρόνια και μετά όλα θα γίνουν καλύτερα. Μα, φυσικά, αν σε δυο χρόνια οι περισσότεροι αμειβόμαστε με πεντακόσια ευρώ χωρίς ασφάλιση, όταν πάρουμε πεντακόσια πενήντα θα θεωρηθεί από τους σωτήρες μας επίτευγμα και θα μας ζητούν να τους ξαναψηφίσουμε για "ακόμα καλύτερες ημέρες", για να θυμηθώ κι ένα παλιότερο σύνθημα του ΠΑΣΟΚ. Αλίμονο, όμως, αν ύστερα από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια που το είδος μας κατοικεί αυτόν τον πλανήτη, οι άνθρωποι εξακολουθούμε να ζούμε για ένα κομμάτι ψωμί και λίγο νερό, λες κι έχουμε μόνο τις βιολογικές ανάγκες που έχουν τα υπόλοιπα ζώα...
Δεν κατακρίνω τόσο αυτήν την κυβέρνηση για τη λαϊκίστικη προεκλογική της ρητορεία. Η εκλογή της, με τη μέθοδο της σχετικής πλειοψηφίας επί των ψηφισάντων, είναι και δείγμα της πολιτικής ανωριμότητας μιας μερίδας του ελληνικού λαού που εξακολουθεί να θαμπώνεται και μόνο με την υπόσχεση πως θα του μοιράσουν "καθρεφτάκια". Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι που δεν έχουν βγει να πουν έστω μια τυπική, για τα μάτια του κόσμου συγγνώμη για το "λεφτά υπάρχουν" ή για το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" δε μπορούν να σώσουν τη χώρα. Και δεν το λέω διακατεχόμενος από μια ηθικιστική αντίληψη της πολιτικής, αλλά από μια αποτίμηση των πρακτικών τους από τη στιγμή που έκλεψαν την εξουσία. Κάθε, μα κάθε ημέρα παίρνουν κι από μια απόφαση που αποδεικνύει ότι τα γέρικα σκυλιά δε μπορούν να μάθουν νέα κόλπα. Πώς αλλιώς, άλλωστε, να εξηγήσω την απόφαση για την εργασιακή εφεδρεία, η οποία στην ουσία είναι πρόωρη συνταξιοδότηση; Πώς αλλιώς τα νέα μέτρα τού προϋπολογισμού του επόμενου έτους, τα οποία είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα φοροεισπρακτικά κι ελάχιστα αφορούν την περικοπή αχρείαστων δαπανών; Μετά από όλα αυτά, εύχομαι να μη χρειαστεί να κάνω μια αποτίμηση των...τριών χρόνων της κυβέρνησης Παπανδρέου!