Δαγκώστε το...μήλο, δεν είναι αμαρτία!

Ας ξεκινήσω "ευχάριστα": Ο Σέξπιρ αναρωτιόταν "να ζει κανείς ή να μη ζει", ενώ ο Καμί είχε υποστηρίξει πως το μόνο πραγματικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τους ανθρώπους είναι γιατί δεν αυτοκτονούν ενώ ξέρουν το τέλος τους! Την ίδια ώρα, όλο κι αυξάνεται ο αριθμός των ελλήνων που δηλώνουν κατάθλιψη, αλλά και ροπή προς την αυτοκτονία, κι ας μην έχουν διαβάσει πολλοί από αυτούς ούτε τον άγγλο βάρδο ούτε τον αλγερινογάλλο νομπελίστα. Κι έρχεται ο Στιβ Τζομπς, ο ιδρυτής της "Απλ" ο οποίος έφυγε σήμερα από τη ζωή, για να τους βγάλει τη γλώσσα από το υπερπέραν. Αντιγράφω τα λόγια του: "το να θυμάσαι πως θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην πέσεις στην παγίδα να σκέφτεσαι πως έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός. Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθείς την καρδιά σου"...
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά δυσφορώ με τους συμπατριώτες μου που σκέφτονται την αυτοκτονία επειδή αντιμετωπίζουν έντονα οικονομικά προβλήματα. Ενδεχομένως αυτό να συμβαίνει γιατί δεν έχω ξεπεράσει (ακόμα!) το όριο της χρεοκοπίας ή γιατί βαθιά μέσα μου (αλλά πολύ βαθιά!) διακατέχομαι από το φόβο κάποιας θείας τιμωρίας. Οπως και να έχει, πάντως, θεωρώ την αυτοκτονία μια γενναία, δειλή πράξη. Πράγματι, θέλει θάρρος να πάρεις ένα πιστόλι και να το στρέψεις στον εαυτό σου, ωστόσο δείχνει λιποψυχία κι έλλειψη φαντασίας να εγκαταλείπεις τον αγώνα πριν σφυρίξει ο διαιτητής, μόνο και μόνο γιατί χάνεις με πέντε-μηδέν...
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι δώρο ή αν είναι ωραία, κατανοώ όμως πως είναι πόλεμος με πολλές μάχες, τις οποίες δεν έχουμε δικαίωμα αλλά υποχρέωση να δίνουμε, ακόμα κι αν θεωρούμε το "ματς" στημένο. Κι αυτό το παράδειγμα δίνουν άνθρωποι όπως ο Τζομπς, που δεν ακολούθησαν τους κανόνες των άλλων, αλλά έφτιαξαν τους δικούς τους πριν τους αλλάξουν για να φτιάξουν καινούριους. Ο πρωτοπόρος επιχειρηματίας δεν τα "έβαψε"μαύρα γιατί δεν είχε πανεπιστημιακό πτυχίο, γιατί δεν τον διόρισε κάπου το αμερικανικό Δημόσιο ή γιατί τον "χτύπησε" ο καρκίνος. Περισσότερο ακόμα κι από την ευφυία του, ήταν η θέλησή του που τον έκανε σπουδαίο. Τον κατηγόρησαν, επίσης, πως ήταν ιδιόρρυθμος, τελειομανής κι εγωιστής, μόνο που είναι άνθρωποι σαν αυτόν που λύνουν τα μυστήρια της ζωής κι όχι οι "κανονικοί", φιλήσυχοι νοικοκυραίοι...
Γι' αυτό κι όλοι οι έλληνες έχουμε υποχρέωση, ό,τι κι αν συμβεί σε αυτόν τον ταλαιπωρημένο τόπο, να παλέψουμε για ένα παρόν κι ένα μέλλον με λιγότερη μοιρολατρία και περισσότερο πείσμα, έστω για να δούμε ποιά θα είναι η κατάληξη αυτών που μας βασανίζουν. Φορώντας μαύρα και καθισμένοι στον καναπέ μας το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι...κανάλια στην τηλεόραση. Όπως, άλλωστε, είχε τονίσει, μιλώντας σε φοιτητές, ο Τζομπς: "Μην παγιδεύεστε από δόγματα, τα οποία οδηγούν στο να ζει κανείς βάσει των πεποιθήσεων κάποιων άλλων. Μην αφήσετε τον θόρυβο των απόψεων των άλλων να πνίξει τη δική σας εσωτερική φωνή"...