Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ υφίσταται τις συνέπειες της εθελοδουλίας, του παρελθόντος και της αναποτελεσματικότητάς του. Σύμφωνοι, η Ν.Δ. κυμαίνεται κι αυτή σε χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά γιατί έχουν περάσει μόλις δυο χρόνια από το τέλος της προηγούμενης διακυβέρνησής της, που όχι μόνο δε συμμάζεψε τα δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά τα γιγάντωσε κι από πάνω. Η Αριστερά, όμως, σε αυτούς τους καιρούς που ο κρατούν νεοφιλελευθερισμός δείχνει το άσχημο πρόσωπό του γιατί δε μπορεί να πάρει κεφάλι; Φταίει μόνο η πολυδιάσπασή της ή το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο και δεν αφορά μόνο τα πρόσωπα που βρίσκονται σήμερα επικεφαλής της, αλλά και μια εμμονική κουλτούρα που έχει καλλιεργηθεί στα αριστερά τού πολιτικού φάσματος εδώ και δεκαετίες και είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει γιατί όσοι τη φέρουν την θεωρούν τη μόνη επαναστατική οπτική κι όλα τα υπόλοιπα συμβιβασμούς των οπορτουνιστών;...
Γι' αυτό και σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να περάσουν ακόμα και σχεδόν σαράντα χρόνια για να ζητήσουν κάποιοι δημοσίως συγγνώμη για συμπεριφορές που κατάστρεψαν, στην κυριολεξία, ανθρώπινες ζωές. Και για να μη μιλώ στον αέρα, δείτε τί συνέβη με το ΚΚΕ και την "αποκατάσταση" του, επί πολλά χρόνια, γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη, τον οποίο είχε εξορίσει στη Σιβηρία, όπου και βρέθηκε κρεμασμένος, ενώ εκείνος δεν είχε κάνει τίποτα άλλο από ό,τι έκαναν οι προγενέστερες και μεταγενέστερες ηγεσίες του Κόμματος: δηλαδή να ακολουθεί τις εντολές τού σοβιετικού κέντρου και να εξολοθρεύει τους κομματικούς του αντιπάλους...
Θα μου πείτε πως αυτά είναι "περσινά, ξινά σταφύλια". Μπορεί, αλλά αυτή η συμπεριφορά καπήλευσης της επαναστατικότητας, που πολλές φορές δεν είναι τίποτα άλλο από στείρα αντίδραση, αποδεικνύεται διαχρονική τόσο στην κομμουνιστική όσο και στη βαυκαλιζόμενη την ανανεωτική Αριστερά. Λυπάμαι, αλλά όσο αποκρουστική είναι η θεοποίηση της επιχειρηματικότητας, των αγορών και των ελλήνων από τη δεξιά, τόσο ανυπόφορη μου είναι η αγιοποίηση όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων, αλλά και του κράτους από την επίσημη αριστερη ρητορική. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η Αριστερά έπρεπε να βάζει ως προμετωπίδα των αγώνων της την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία και τη συμμετοχή των εργαζομένων στον έλεγχο των επιχειρήσεων στις οποίες απασχολούνται, είτε είναι ιδιωτικές είτε είναι δημόσιες. Κι αυτό γιατί μόνο αν έχουν συμμετοχή στα κέρδη και στις ζημιές τους ισότιμα δικαιούνται να έχουν και λόγο στις αποφάσεις που λαμβάνονται για το μέλλον τους. Μόνο έτσι, άλλωστε, θα αποκτήσει κι αυτή χώρα ένα παραγωγικό Δημόσιο, το οποίο θα εξυπηρετεί τον πολίτη και δεν θα τον βασανίζει. Δυστυχώς, όμως, έχουμε μπλέξει με αριστερούς τύπου Παπαρήγα (δογματικούς), Τσίπρα (νέους με "σκουριασμένα" μυαλά), Κουβέλη (αναχώματα του δικομματισμού) και Δημαρά (λαϊκιστές), που δεν τολμούν ούτε καν να ενώσουν τα ελαττώματά τους μήπως και βγει κάποιο προτέρημα από αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου