Εχω μια ιδέα! Λέω να κοιταχτούμε και μια φορά στον καθρέφτη χωρίς να ευλογούμε τα γένια μας και τότε θα διαπιστώσουμε γιατί η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είτε ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είτε αρκείται με εισοδήματα που της εξασφαλίζουν την επιβίωση ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια σχετικώς άνετη διαβίωση: γιατί, φίλοι μου, δε μας ενδιαφέρει η κοινωνική δικαιοσύνη, δηλαδή η ισοκατανομή του πλούτου, αλλά να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ο πλούτος τον οποίο τάχα κατακρίνουμε, αλλά τόσο πολύ εποφθαλμιούμε για τον εαυτό μας. Γι' αυτό κι ενώ θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η επανάσταση των πολλών σε βάρος των λίγων που τους καταδυναστεύουν τη ζωή, αυτή η επανάσταση είναι ακόμα ζητούμενο. Και γι' αυτό ακριβώς κάθε, μα κάθε επανάσταση που έχει βιώσει αυτός ο πλανήτης κατάντησε να μοιάζει με χειρότερη εκδοχή του καθεστώτος που ανάτρεψε...
Πράγματι, μόνο που αν μαρξισμός λάθεψε γιατί υποτίμησε την ανθρώπινη φιλοδοξία, ο καπιταλισμός την "πάτησε" γιατί ακριβώς την υπερτίμησε. Κι αυτό πληρώνει τώρα ένα σύστημα που για τρεις και πλέον δεκαετίες κατάφερε, με τους επικοινωνιακούς του μηχανισμούς, να πλασάρει στις μάζες πως η ευτυχία ισοδυναμεί με την ψευδαίσθηση πως ακόμα κι ο πιο φτωχός μπορεί να γίνει πάμπλουτος αν "παροπλίσει" τις αναστολές του κι "εξοπλίσει" το θράσος του. Αυτό το συνειδητοποιούν ακόμα και στις ΗΠΑ, έστω σε μικρούς αριθμούς, τα εγγόνια των "παιδιών των λουλουδιών", που συγκεντρώνονται έξω από το "ναό" του καπιταλισμού, τη Γουόλ Στριτ, αλλά κι άλλες αμερικανικές μεγαλουπόλεις για να φωνάξουν εναντίον ενός συστήματος που τους πρόσφερε μια αξιοπρεπή ανατροφή, αλλά που τους "υπόσχεται" τώρα ένα σκοτεινό μέλλον...
"Ε, και λοιπόν; Αφού το τέλος τής ιστορίας έχει φτάσει κι ο καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει. Ποιός ο λόγος να ανησυχούμε εμείς που γίναμε σπουδαίοι και τρανοί χάρη σε αυτόν;", μπορεί να αναρωτιούνται ορισμένοι. Ενδεχομένως, ξεχνούν όμως πως κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο: μέσα στην οίησή τους λησμόνησαν, για παράδειγμα, πως δημιουργώντας στρατιές ανέργων ναι μεν τους αφήνουν εξαρτημένους, αλλά τους δίνουν, άθελά τους, και πολύ χρόνο για να μελετήσουν όσα δε διδάσκονται σε σχολικά βιβλία, να σκεφτούν όσα δεν τους υπαγορεύουν τα μέσα ενημέρωσης και, προπάντων, να δράσουν πέρα από το ασφυκτικό πλαίσιο άδικων νόμων κι εξωνημένων νομοθετών. Με λίγα λόγια, η ανεργία είναι το τέρας που δημιούργησαν για να διατηρήσουν τα υπερκέρδη τους, αλλά είναι κι αυτό που στο τέλος θα τους φάει. Δεν είναι αστείο;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου