"Το φασισμό καλά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον"...

Η Χρυσή Αυγή είναι μια φασιστική, νεοναζιστική συμμορία, τα περισσότερα μέλη τής οποίας θα έπρεπε να σαπίζουν σήμερα στη φυλακή για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου αντί να προπαγανδίζουν το μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό από την κάθε γειτονιά μέχρι και τη Βουλή. Από την άλλη, όμως, είναι κι ο μόνος κομματικός σχηματισμός ο οποίος δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι οι πολιτικές μάχες τού μέλλοντος δεν θα κριθούν στα καφέ τής διανόησης, αλλά στο στίβο τής καθημερινότητας. Η Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να καλύπτει το χώρο που έχουν αφήσει κενό τόσο τα σαπισμένα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού και τα "εξαπτέρυγά" τους όσο, κι αυτό είναι το τραγικότερο, η Αριστερά. Οι γονείς, για παράδειγμα, δεν θα πήγαιναν τα παιδιά τους να διδαχθούν τη μισαλλοδοξία από τα πρώτα τους βήματα στα κέντρα κατήχησης της ακροδεξιάς, αν τα αριστερά κόμματα δεν περιορίζονταν στην καταγγελία για το στρεβλό εκπαιδευτικό σύστημα κι έστηναν σχολεία στα οποία οι μελλοντικοί πολίτες θα διδάσκονταν πόσο σωτήριο θα είναι για τους ίδιους αν γίνουν...πολίτες.
Η Αριστερά καλώς κάνει και καταγγέλλει κάθε προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να εκμεταλλευτεί με τον πιο χυδαίο τρόπο την απουσία τού κράτους και την απελπισία τού μέσου λούμπεν προλετάριου. Αυτό, όμως, κάθε άλλο παρά αρκεί σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό σκηνικό που κάθε νέα ημέρα έρχεται να ανατρέψει την προηγούμενη. Τα ιδρυτικά συνέδρια και οι συζητήσεις περί του μετασχηματισμού τής ελληνικής κοινωνίας σαφώς και είναι χρήσιμες. Μόνο που αν δεν πας πόρτα πόρτα στις συνοικίες τής μιζέριας για να ταΐσεις και, κυρίως, να αφυπνίσεις τους σύγχρονους "Αθλιους" δεν θα δεις ποτέ να πραγματοποιείται το όνειρό σου για μια καλύτερη κοινωνία. Αντιθέτως, θα παρακολουθείς από την εξορία ή κι από το ικρίωμα το φασισμό να παρευλάνει θριαμβευτής και να παιανίζει σκοταδιστικούς θούριους...  

Ποινικοποιούν την πραγματικότητα...

Η κυβέρνηση το έχει πάρει απόφαση να ποινικοποιεί την πραγματικότητα. Γι' αυτό και δε μου προξενεί καμιά εντύπωση η πρόθεση του υπουργείου Οικονομικών να διώξει ποινικώς όσους χρωστούν στο Δημόσιο ακόμα και 5.000 ευρώ. Για την τρόικα εσωτερικού κι εξωτερικού δεν υπάρχουν άνεργοι, εργαζόμενοι των 400 ευρώ, ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν μείνει χωρίς αντικείμενο εργασίας ούτε έμποροι που έβαλαν λουκέτο στα καταστήματά τους. Στο δικό τους κόσμο υπάρχει μόνο η με κάθε κόστος δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία συνεπάγεται τη φτωχοποίηση της πλειονότητας του ελληνικού λαού. Αν αυτό το "επίτευγμα" πατήσει πάνω σε πτώματα εκατομμυρίων ελλήνων είναι απλώς μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας για όσους συγχέουν τις ιδεοληψίες τους με τις πραγματικές ανάγκες τού λαού...
Την ίδια ώρα, βεβαίως, που η κυβέρνηση κυνηγά τον "απατεώνα" μεροκαματιάρη που ανάμεσα στο να ζήσει τον ίδιο και την οικογένειά του ή την Ανγ. Μέρκελ προτιμά το πρώτο, εξακολουθεί να αφήνει στο απυρόβλητο τους εφοπλιστές κι όλα τα υπόλοιπα "φτωχαδάκια" των βορείων προαστίων που πληρώνουν στην εφορία λιγότερα από έναν οικοδόμο στο Πέραμα. Κι όμως είναι η ίδια ελίτ που μέσα από τα μιντιακά παρακλάδια της και τρομοκρατεί το πόπολο να συναινέσει στην καταστροφή του και του επιρρίπτει τη μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτή. Αν δεν έχει καταλάβει, όμως, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ας μελετήσει τη δικαστική απόφαση για τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Β. Παπαγεωργόπουλο, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια για υπεξαίρεση. Στο τέλος τής ημέρας, άλλωστε, ακόμα κι ο πιο λούμπεν προλετάριος θα προτιμήσει να σώσει το τομάρι του από εκείνο των πρώην αφεντικών ή γητευτών του...

Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται γιατί δεν τον αφήσαμε να μας σκοτώσει 20 χρόνια νωρίτερα...

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Κ. Μητσοτάκη, όχι όμως και για λαϊκισμό. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του από άλλους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι είναι πολύ πιο δημοφιλείς στο πόπολο από τον "επίτιμο". Ο Κ. Μητσοτάκης ποτέ δεν έκρυψε τις πραγματικές του πεποιθήσεις και ποιά συμφέροντα τις υποκινούσαν. Ο ίδιος άνθρωπος που επί 70 χρόνια ζητά από τον ελληνικό λαό να σφίγγει το ζωνάρι, λαμβάνει σήμερα τρεις ή και περισσότερες συντάξεις και διαθέτει σημαντική προσωπική περιουσία η οποία έχει χτιστεί με αποστασίες, αρχαιοκαπηλίες, Καλτσεστρούτσι και λοιπά πιο αφανή σκάνδαλα τα οποία είναι λογική απόρροια του άμεσου και διαχρονικού συναγελασμού του με την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ αυτής της χώρας. Ο πρώτος νεοφιλελεύθερος που θα σεβαστώ θα είναι εκείνος που θα έχει κάνει κτήμα στη δική του ζωή την άγρια λιτότητα. Λυπάμαι, αλλά όσοι νεοφιλελεύθεροι έχουν σήμερα δημόσιο λόγο για να κατακεραυνώνουν το κακό Δημόσιο και τον άπληστο λαουτζίκο τα έχουν κονομήσει χοντρά κι από το μεν κι από τον δε...
Κατανοώ την αγωνία του Κ. Μητσοτάκη για την υστεροφημία του. Αυτή είναι, άλλωστε, μια πολύ μεγάλη έγνοια για όλους τους ανθρώπους που έχει κάνει η εξουσία σαν τα μούτρα της. Καλό, όμως, είναι να κρατάμε τουλάχιστον τα προσχήματα και να μην παρουσιάζουμε τα τρία χρόνια τής πρωθυπουργίας μας σαν το καλύτερο ανολοκλήρωτο δώρο που έλαβε ποτέ ο λαός. Τί μας λέει, στην ουσία, σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης, πιστός οπαδός τού θατσερισμού; Πως χάσαμε την ευκαιρία να αυτοκτονήσουμε 20 χρόνια νωρίτερα, ακολουθώντας πάνω κάτω τις ίδιες πολιτικές που μας επιβαλλονται τώρα από την τρόικα. Ο αιώνιος υπερασπιστής τού κεφαλαίου μάς κατηγορεί γιατί δεν τον αφήσαμε να μας σκοτώσει μια ώρα αρχύτερα...
Αυτό δε σημαίνει πως θεωρώ τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Ανδρ. Παπανδρέου μια ευλογία για τον τόπο. Προφανώς κι ο πλούτος πρέπει να αναδιανέμεται, όπως το επιχείρησε ο ιδρυτής τού ΠΑΣΟΚ, μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται δίκαια κι όχι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κομματικού κράτους που θα διοικείται από άχρηστους της κλαδικής. Ανάμεσα στο λαϊκισμό και στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει πολύς χώρος για να "φυτευτούν" και να "καλλιεργηθούν" η ταξική συνείδηση, η κοινωνική δικαιοσύνη και η εθνική ανεξαρτησία. Οι "δεινόσαυροι" του πάλαι ποτέ δικομματισμού, οι οποίοι ακόμα χαρακτηρίζονται χαρισματικοί από αρκετούς, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καταπνίξουν αυτον το χώρο, βαθιά βουτηγμένοι και οι ίδιοι στη σαπίλα που δημιουργείται από την ενός ανδρός αρχή που επέβαλαν στα κόμματά τους και στη χώρα. Γι' αυτό κι εύχομαι προσωπική μακροημέρευση στον Κ. Μητσοτάκη, αλλά τον άμεσο θάνατο των αντιλήψεών του, οι οποίες κινήθηκαν διαχρονικά από ιδιοτέλεια κι όχι από αισθημα ευθύνης απέναντι στον στα χαρτιά κυρίαρχο λαό...

Ο κύκλος των χαμένων τεχνοκρατών...

Αν η πολιτική και οι μύθοι ήταν ζευγάρι με σάρκα κι οστά, δεν θα προλάβαιναν να γιορτάζουν ιωβηλαία. Είναι, άλλωστε, μια επίσημη "σχέση" που κρατά αιώνες. Πριν από 20 χρόνια περίπου και με την εμφάνιση του Σ. Μπερλουσκόνι είχε δημιουργηθεί ο μύθος ότι την Ιταλία και, κατ' επέκταση, τον πλανήτη θα τους έσωζαν από τους αποτυχημένους πολιτικούς οι επιχειρηματίες. Πριν από ενάμιση χρόνο γεννήθηκε ένας νέος μύθος σε Ελλάδα και Ιταλία, σύμφωνα με τον οποίο η ευρωζώνη θα διασωζόταν από τους τεχνοκράτες, οι οποίοι ακριβώς επειδή δε λογοδοτούσαν στο λαό δεν θα υπέκυπταν στο λαϊκισμό και θα μπορούσαν να λάμβαναν επώδυνες αποφάσεις για το καλό όλων μας.

Είναι περιττό να αναφερθώ στα "επιτεύγματα" του Σ. Μπερλουσκόνι: από τον πιο ακραίο αριστεριστή μέχρι τον πιο συνεπή νεοφιλελεύθερο είναι δύσκολο να εντοπιστεί κάποιος εκτός Ιταλίας που να θεωρεί πως ο "Καβαλιέρε" είναι κάτι καλύτερο από έναν απατεώνα καραγκιόζη, ο οποίος είναι χωμένος στη διαφθορά από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Οσο για τον αποκαλούμενο "Σούπερ Μάριο" από τα φιλικά προς τις ελίτ μίντια, δεν θα σταθώ τόσο στην εκλογική αποδοκιμασία του από τον ιταλικό λαό, αλλά στο ότι η χώρα του βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια οικονομική κρίση από την οποία δεν κατάφερε να τη βγάλει με τις πολιτικές λιτότητας που ακολούθησε. Οπως ακριβώς, δηλαδή, κι ο Λ. Παπαδήμιος, για να μη λησμονούμε και το δικό μας τραπεζιτάρχη...
Δεν θα μας σώσουν οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι τεχνοκράτες και οι τραπεζίτες κι αυτό γιατί απλούστατα κάτι τέτοιο αντίκειται στα συμφέροντά τους. Ποιός από αυτούς θα ήθελε ένα λαό ανεξάρτητο και ταξικώς συνειδητοποιημένο κι όχι αποχαυνωμένο; Οι μάζες θα χρειάζονται ηγέτες όσο η παιδεία που λαμβάνουν θα κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση κι όσο δεν θα τους δίνονται τα εφόδια ώστε να απαλλάσσονται από τα πνευματικά βαρίδια στα οποία είναι αλυσοδεμένες. Το ίδιο ισχύει, βεβαίως, και στην Ελλάδα, όπου περισσεύουν οι υποψήφιοι εθνοσωτήρες και οι μοιρολάτρες φτωχοποιημένοι μικρομεσαίοι. Κι αυτός είναι ένας θανάσιμος συνδυασμός για τη δημοκρατία...

Το δράμα δεν τελειώνει πριν γίνουμε Βουλγαρία...

Οταν κάποτε οι υποψήφιοι γαμπροί δεν ήθελαν να νυμφευτούν κι έψαχναν για μια καλή δικαιολογία "έστριβαν" δια του αρραβώνος. Τα τελευταία τρία χρόνια οι εκάστοτε πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών όταν θέλουν να πείσουν τους πολίτες να υποβληθούν σε νέες θυσίες "στρίβουν" δια θολών υποσχέσεων περί ανάπτυξης από το τέλος τού έτους (του όποιου έτους) και για το ότι θα δούμε σύντομα το φως στην ακρη τού τούνελ. Γι' αυτό και δεν προκαλεί καμιά έκπληξη πως την ίδια τακτική ακολουθεί κι ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο οποίος έχει πιασει στασίδι και περιμένει τους επενδυτές να έρθουν στη χώρα από χίλιες μεριές τού πλανήτη. Για να μην είμαι άδικος, πάντως, ο πρωθυπουργός μας, κατ' εντολήν βεβαίως της τρόικας εξωτερικού, έχει σχέδιο κι όραμα: να γίνουμε Βουλγαρία μια ώρα αρχύτερα ώστε να έχει να καμαρώνει στη συνέχεια πως αύξησε το εισόδημα των ελλήνων από το 0 στα 200 ευρώ μηνιαίως...
Αν η τρόικα εσωτερικού αποφάσιζε να μιλήσει τη γλώσσα τής αλήθειας στον ελληνικό λαό, τότε θα φρόντιζε να τον προειδοποιήσει πως θα ληφθούν ακόμα όσα μέτρα χρειάζονται ώστε η ποιότητα ζωής του να φτάσει στον πάτο. Κι ο κατώτατος μισθός θα μειωθεί, αν δεν καταργηθεί, και με νόμο, και οι συντάξεις θα "ψαλιδιστούν" περαιτέρω και η ανεργία θα αυξηθεί και τα σχολεία και τα νοσοκομεία θα δουν πιο μαύρες ημέρες από τις σημερινές. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο για να επιμηκύνει τη δική του πολιτική επιβίωση, καθώς κι αυτή των επιχειρηματιών-τραπεζιτών αφεντικών του ψεύδεται ασύστολα. Δεν είναι με λίγα λόγια τίποτα άλλο από κοινός απατεώνας, που παίζει με την αγωνία δέκα εκατομμυρίων ψυχών...

Πολίτες χρειαζόμαστε, όχι μύθους...

Ζούμε σε κοινωνίες που διαχειρίζονται σύμβολα. Αυτή είναι η μέθοδος που ακολουθούμε για να καλύπτουμε τις δικές μας αδυναμίες ή για να θεοποιούμε τα προτερήματά μας. Γι' αυτό και δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους ως ολοκληρωμένες οντότητες, αλλά σαν καλούς ή κακούς, όμορφους ή άσχημους, πλούσιους ή φτωχούς, διάσημους ή άσημους. Αν δεν τους τοποθετήσουμε σε κουτάκια, πιστεύουμε ότι παύουμε αυτομάτως να έχουμε το δικαίωμα σε δικαιολογίες για τις δικές μας αβελτηρίες. Πρέπει οπωσδήποτε να ταυτοποιήσουμε άλλους με τον θεό ή το διάβολο γιατί αυτή είναι μια πολύ πιο εύκολη διαδικασία από την κοπιώδη προσπάθεια για ενδοσκόπηση κι αυτογνωσία...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν έχουμε κανένα ενδοιασμό να προσδώσουμε την ιδιότητα του θεού και του διαβόλου στο ίδιο πρόσωπο, αναλόγως με τις περιστάσεις. Ούτε που μας περνά από το μυαλό πως αυτός που άλλοτε εξυμνούμε κι άλλοτε ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερον διαθέτει τα ίδια ανθρώπινα χαρακτηριστικά με τα δικά μας, οπότε δεν θα έπρεπε να τον κρίνουμε χρησιμοποιώντας κάποια μεταφυσικά κριτήρια, αλλά με βάση τη συγκρότησης της ίδιας μας της φύσης. Γι' αυτό κι ο Οσκαρ Πιστόριους, ο οποίος το καλοκαίρι ήταν ίνδαλμα και σήμερα-μετά από το φόνο τής συζύγου του- είναι πρότυπο προς αποφυγή, είναι στην ουσία θύτης και θύμα ταυτοχρόνως ενός συστήματος που διατηρείται στον αφρό στήνοντας και γκρεμίζοντας είδωλα κατά πώς το συμφέρει: οφείλουμε από τη μια να αισθανόμαστε ανθρωπάκια που δεν είμαστε ικανά για τίποτα σπουδαίο στη ζωή κι από την άλλη να έχουμε έτοιμες στα χέρια μας πέτρες ώστε να τις ρίξουμε όχι σε εκείνους που μας καταστρέφουν στην ουσία, αλλά σε αναλώσιμα προϊόντα μέσω των οποίων ξεπλένουν τις δικές τους αμαρτίες...
Δε χρειαζόμαστε πρότυπα, μύθους, σύμβολα. Αυτό που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις κι ότι κανένας Πιστόριους σε αυτόν τον κόσμο δε γεννήθηκε με κάποιο υπέρτερο χάρισμα από το δικό μας παρά μόνο ίσως με αυτό της θέλησης. Οι γονείς, ωστόσο, και το σχολείο δε φροντίζουν να αναπτύξουν τις δεξιότητες των παιδιών, να τους δώσουν αυτοπεποιθηση και γνώσεις ανεξαρτησίας, αλλά να τα στοιχίσουν σε γραμμές και να τους διδάξουν ευαγγέλια ώστε να τρέμουν μπροστά στην θέα τής όποιας εξουσίας. Με λίγα λόγια, μεγαλώνουν υπηκόους κι όχι πολίτες. Κι εκεί ακριβώς είναι η ρίζα τού κακού κι όχι στα βίαια παιχνίδια στο "Playstation" ή στην αποκαθήλωση ενός αθλητικού ινδάλματος...

Κανένας αστός δεν τρόμαξε με μόνο μια ημέρα απεργίας...

Οταν ο οδηγός ενός αυτοκινήτου το κατευθύνει προς το γκρεμό, πόσο ικανοποιημένος μπορεί να είσαι από την οδήγησή του επειδή, κατά τα άλλα, "φροντίζει" να σου δέσει τη ζώνη; Αντιστοίχως, πόσο ικανοποιημένοι μπορούμε να είμαστε από μια κυβέρνηση που οδηγεί την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας στην ανθρωπιστική καταστροφή, αλλά δείχνει επικοινωνιακή σπουδή μόνο για να δημιουργήσει μερικές ψευτοθέσεις εργασίας και κάποιες παροχές τής πλάκας προκειμένου να ξεγελάσει παροδικά την πείνα τού λαού; Την ίδια ώρα, άλλωστε, που η ανεργία και η φτώχεια θερίζουν ζωές, όπως ομολογούν απροκάλυπτα πλέον και πρώην πολιτικοί αστέρες όπως ο βραβευμένος από το FBI, M. Χρυσοχοΐδης, για το μόνο που διαμαρτύρεται η τρόικα εσωτερικού είναι για το ότι απεργούν σήμερα οι δημοσιογράφοι κι έτσι το πόπολο δεν θα μπορέσει να απολαύσει από τους τηλεοπτικούς του δέκτες- όσοι τέλος πάντων διαθέτουν την "πολυτέλεια" του ηλεκτρικού ρεύματος- την επίσκεψη στην Αθήνα τού προέδρου τής Γαλλίας, Φ. Ολαντρέου...
Η συμμετοχή στην αυριανή γενική απεργία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε πως θα αλλάξει η πολιτική τής κυβέρνησης αν μαζευόμαστε μια φορά στους τρεις μήνες στο κέντρο τής Αθήνας με πλακάτ και σημαίες. Η επανάσταση δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας. Κατανοώ ότι ύστερα κι από το κίνημα των "αγανακτισμένων", το οποίο δεν κατάφερε να αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος τον Ιούνιο του 2011, υπάρχει ένα μούδιασμα στον κόσμο. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο κόσμος είχε εθιστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια σε μια σχετικώς καλή ζωή, την οποία αντάλλαζε με τη σιωπή του για όσα βρομερά συνέβαιναν στα υψηλότερα πατώματα. Αν εξαιρέσουμε ίσως μόνο τα παιδιά που γεννήθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια, όλες οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν ή έζησαν κάποια στιγμή σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που θεοποιούσε το ευτελές κι απαξίωνε κάθε αντίσταση στη σήψη. Γι' αυτό και είναι λογικό η επανάσταση να ξεκινήσει όταν κι ο τελευταίος μικροαστός φάει και το τελευταίο παξιμάδι που είχε κρύψει στο χώμα κι όχι νωρίτερα, υποκινούμενος από πλήρη ταξική συνείδηση κι όχι από απόλυτη ανάγκη επιβίωσης...
Πώς να ξυπνήσει, όμως, νωρίτερα το λούμπεν προλεταριάτο όταν οι υποτιθέμενοι προστάτες του, οι εργατοπατέρες δηλαδή, είναι πιο πουλημένοι κι από διαιτητή τού ελληνικού πρωταθλήματος; Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν επιστρέψει στο 19ο αιώνα, αλλά ο αρχιεργατοπατέρας Γ. Παναγόπουλος είναι εξαφανισμένος, χωμένος κάπου ανάμεσα στο λόφο που σχηματίζουν τα λεφτά τα οποία εισπράττει από χίλιες μεριές για να κρατά τους εργαζόμενους σφιχτά δεμένους σε λάιτ κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν ενοχλούν την εξουσία. Τη στιγμή που πρέπει όλοι μαζί- εργαζόμενοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, γέροι και νέοι- να παραλύσουμε τα πάντα, αποδεικνύοντας στην ελίτ ποιός έχει την πραγματική δύναμη, οι νταβατζήδες μας δε μας πολυσκοτίζουν, μας αφήνουν να λουφάζουμε στους καναπέδες και να σηκωνόμαστε από αυτούς μόνο για να βρίσουμε τους άλλους που δεν κάνουν τίποτα και λουφάζουν στους δικούς τους καναπέδες, όπου μαζί με τα κορμιά τους, όπου μαζί με τα κορμιά μας αποκοιμιέται και η ευθύνη τους, και η ευθύνη μας για τις επόμενες γενιές...
   

Νεοφιλελεύθερα σκουπίδια!

Οι νεοφιλελεύθεροι διακατέχονται από μια sui generis αίσθηση δικαιοσύνης. Για παράδειγμα, είναι νομιμότατο και ηθικότατο να "χαστουκίζουν" λίγοι τους πολλούς, φτωχοποιώντας τους, αλλά όταν οι πολλοί αποφασίσουν να μην παραστήσουν τον Jesus Christ Superstar ή τον Γκάντι και να ανταποδώσουν τα χτυπήματα, αυτό δεν λέγεται νόμιμη άμυνα αλλά παρανομία. Χαρακτηριστικότατο δείγμα νεοφιλελεύθερου αποτελεί ο Θ. Τζήμερος, τον οποίο βλέπουμε να φιλοξενείται στα κυρίαρχα μίντια πολύ περισσότερο από εκπροσώπους αριστερών εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων, μολονότι η εκλογική του επιρροή κυμαίνεται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Για τον "πολύ" κ. Τζήμερο οι επενδυτές δεν έρχονται στην Ελλάδα γιατί οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι προβαίνουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις και το πρόβλημα δεν είναι η μείωση του κατώτατου μισθού, αλλά τα λουκέτα στην αγορά και το κλείσιμο επιχειρήσεων.
Ο Θ. Τζήμερος, όμως, κι ο κάθε Τζήμερος "λησμονούν" να απαντούν σε ορισμένα καίρια ερωτήματα, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Υπάρχει σήμερα πλούτος στη χώρα ή είναι όλοι οι κάτοικοί της φτωχοί; H πλειονότητα των επιχειρηματιών που φαλίρισαν τις επιχειρήσεις τους και οι οποίοι στο παρελθόν μάς παρουσιάζονταν ως πρότυπα σε σύγκριση με τον αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα μένουν τώρα σε τρώγλες ή μήπως συνεχίζουν τον πολυτελή τους βίο, με τη διαφορά ότι έχουν αφήσει στους πέντε δρόμους τους πρώην εργαζόμενούς τους την ίδια ώρα που εμφανίζονται ασυνεπείς στις φορολογικές και λοιπές υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο; Επίσης, αναρωτιέμαι: η Ελλάδα είναι τόσο "στεγνή" από φυσικούς πόρους ώστε θα πρέπει να εξαρτάται από τον κάθε "λεφτά" επενδυτή για να ορθοποδήσει; Δεν διαθέτει δυνατότητες για πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή παραγωγή και η νεολαία της είναι ένα κράμα ηλιθίων δίχως ταλέντο και μόρφωση για να γυρίσουν τον τροχό;..

Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την αποθέωση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού, της δολοφονίας τής ταξικής συνείδησης και του γενικότερου υπνωτισμού των κατώτερων οικονομικώς στρωμάτων προκειμένου να μην θέτουν το σπουδαιότερο των ζητημάτων, αυτό δηλαδή της άνισης κατανομής τού παραγόμενου πλούτου. Πού κοιμάται η δικαιοσύνη όταν οι Βαρδινογιάννηδες, για παράδειγμα, βγάζουν μέσα σε ένα κλάσμα τού δευτερολέπτου όσα χρήματα ένας μέσος εργαζόμενος θα βγάλει σε ένα χρόνο; Τί είναι αυτό που κάνει τους Βαρδινογιάννηδες και τους κάθε Βαρδινογιάννηδες του κόσμου τούτου τόσο ξεχωριστούς; Είναι άνθρωποι με υπερφυσικές ικανότητες, οι εκλεκτοί τού θεού, είναι πιο έξυπνοι ή δουλεύουν περισσότερο από το μέσο εργαζόμενο, ο οποίος τρέχει μέρα νύχτα για να ζήσει την οικογένειά του; Τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που κάνει τους περισσότερους κεφαλαιοκράτες να ξεχωρίζουν από τους "κοινούς θνητούς" είναι η ακόρεστη δίψα τους για χρήμα, για όλο και περισσότερο χρήμα με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία."Το να γίνεις πλούσιος είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, αν αυτός είναι ο μοναδικός σου στόχος στη ζωή", αναφέρεται στον "Πολίτη Κέιν" του Ορσον Ουέλς και είναι ευστοχότατο...
Δεν θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θα πρέπει να παίρνουν τα ίδια λεφτά. Αλίμονο αν δεν επιβραβεύαμε τους πιο ευφυείς, τους πιο αθλητικούς, τους πιο καινοτόμους ή τους πιο εργατικούς. Ωστόσο, τίποτα μα τίποτα δε μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι σε οποιαδήποτε κοινωνία την ίδια ώρα που κάποιος ξοδεύει ακόμα και χιλιάδες ευρώ για ένα γεύμα κάποιος άλλος δεν έχει χρήματα για να αγοράσει ούτε ένα κουλούρι. Μπορεί ο Μαρξ να μην έδωσε τις καλύτερες απαντήσεις για τους λαούς, ωστόσο απέχει έτη φωτός από το νεοφιλελευθερισμό γιατί έστω έθεσε τα καλύτερα ερωτήματα...  

Η χειρότερη μορφή δωσιλογισμού είναι η ταξική...

Κανένα κόμμα δε δημιουργήθηκε ποτέ με την υπόσχεση πως δεν θα φέρει την ανατροπή, αλλά πως θα συνεχίσει τις πολιτικές που ακολουθούνταν μέχρι την ίδρυσή του. Ακόμα και τα πλέον συντηρητικά αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να πλασάρουν τη μονολιθικότητά τους με υλικά που δεν θα τρομάζουν το πόπολο. Αλίμονο στο μπακάλη που θα προσπαθήσει να προωθήσει την πραμάτειά του ισχυριζόμενος πως αποτελείται από σάπια προϊόντα. Γι' αυτό και δεν εξεπλάγην όταν ο Φ. Κουρέλης ίδρυε τη ΜΝΗΜΑΡ και υποσχόταν πως θα είναι η Αριστερά τής ευθύνης. Μερικά χρόνια αργότερα, κι αφού έχει μεσολαβήσει μια συγκυβέρνηση με τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι πως η ΜΝΗΜΑΡ θα μείνει στην ιστορία αυτού του τόπου ως η χειρότερη μορφή δωσιλογισμού, η ταξική...
Ακόμα κι αν υιοθετήσω την πιο ήπια εκδοχή για να δικαιολογήσω την τακτική Κουρέλη και δεχθώ ως ειλικρινή την τοποθέτησή του πως συμμετέχει σε αυτήν την παρωδία κυβέρνησης για το καλό τής χώρας και για να μπορεί να μπαίνει ανάχωμα σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τα μαθηματικά δε μου βγαίνουν. Ας μας πει ο μπάρμπα Φώτης για ποιό από τα μέτρα που έχει λάβει η τρόικα εσωτερικού θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες. Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην του κλέβουν άλλοι τη δόξα. Για τις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων; Για το ότι η Ελλάδα είναι κι επισήμως πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ανεργία; Για το ότι η απεργία θεωρείται ποινικό αδίκημα χρήζον επιστράτευσης; Για το ότι η χώρα εισέρχεται σε μια αφρικανικού τύπου ανθρωπιστική κρίση χωρίς ένα αξιοπρεπές σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και με υγεία και παιδεία υπό διάλυση; Ας μας πει ο διάδοχος του Λ. Κύρκου στην προστασία των "νοικοκυρούληδων" Φ. Κουρέλης για ποιό λόγο θα πρέπει να του στήσουμε ανδριάντα και να μην αναζητήσουμε μια ημέρα τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες του για την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού...
Αν παρακολουθεί κανείς τα μίντια της διαπλοκής και τις δημοσκοπήσεις τους, μπορεί πολύ εύκολα να πιστέψει ότι οι πολίτες δε συζητούν τίποτα άλλο στην καθημερινότητά τους παρά για το μέλλον τής κεντροαριστεράς. Στους δρόμους, στα γραφεία, στα μπαρ και στα οικογενειακά τραπέζια τις κουβέντες μονοπωλεί το ερώτημα για το αν ΠΑΣΟΚ και ΜΝΗΜΑΡ θα ενωθούν εις σάρκα μία κι όχι για το αν θα υπάρχουν λεφτά την επομένη για να εξασφαλιστεί η επιβίωση. Στο διαπλεκόμενο κόσμο το τελευταίο είναι μια λεπτομέρεια που δε μπορεί να σκιάσει το πραγματικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από το πώς θα γίνει εφικτό να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά αυτόν τον τόπο. Οπως στην τελευταία σκηνή μιας θεατρικής παράστασης εμφανίζονται στο παλκοσένικο όλοι οι ηθοποιοί, έτσι και σε αυτό το καθόλου διασκεδαστικό φινάλε τής μεταπολίτευσης προσπαθεί ο κάθε ξεχασμένος κι αποτυχημένος πολιτικάντης της να κάνει το κομμάτι του μήπως και σώσει τους διαχρονικούς νταβατζήδες του κι εκείνοι τον ανταμείψουν με μια καλή θεσούλα στη βασιλεία των καρχαριών.

"Ο Γρηγορόπουλος θα λήστευε τράπεζες και θα έβαζε βόμβες", κατά το Γ. Καρατζαφίρερ, ο οποίος αν ήταν τόσο καλός στις εκτιμήσεις όσο θα ήθελε ο ίδιος να πιστεύει, σήμερα δεν θα ήταν συνταξιούχος μπόντι μπίλντερ. "Οι χρυσαυγίτες είναι ακτιβιστές", σύμφωνα με με τον Ανδρ. Λοβέρδο, του οποίου η εκλογική απήχηση είναι τόσο μεγάλη όσο η δημοφιλία ενός λύκου σε ένα κοπάδι πρόβατα. Κι όμως, γι' αυτούς τους αποτυχημένους εξακολουθούμε να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Είπαμε, βρισκόμαστε στην τελευταία σκηνή τής παράστασης κι όλα επιτρέπονται, μόνο που δεν προβλέπω χειροκροτήματα όταν πέσει η αυλαία...

Το ζήτημα δεν είναι ο κατώτατος μισθός, αλλά ο ανώτατος...

Από τη στιγμή που δεν θέτεις τα σωστά ερωτήματα, είναι αδύνατο να λάβεις τις σωστές απαντήσεις. Όταν, για παράδειγμα, αντιμετωπίζεις την οικονομική κρίση σα δημοσιονομική κι όχι ως συστημική είναι λογικό να θέτεις ζήτημα περαιτέρω μείωσης του κατώτατου μισθού, ο οποίος σε λίγο θα έχει γίνει ένα με το πάτωμα. Ποιός είναι τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι ο γενικός γραμματέας τού υπουργείου Εργασίας, που έκανε σχετική δήλωση, δεν είχε την έγκριση των ανωτέρων του; Όπως ακριβώς συνέβη με τη διαρροή για την αυστηροποίηση της κήρυξης απεργίας, έτσι και με τον κατώτατο μισθό η τρόικα εσωτερικού δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στρώσει το έδαφος στις νέες διαταγές τής τρόικας εξωτερικού. Θέλετε να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη; Αν αυτή η κυβέρνηση μείνει στην εξουσία μέχρι το τέλος του έτους και τις απεργίες θα καταστήσει ουσιαστικώς ανέφικτες και τους μισθούς θα τους καταντήσει ισχνότερους κι από αντίδωρο. Το πολύ πολύ να βγει ο Φ. Κουρέλης ασθμαίνων και να δηλώσει στο πόπολο πως έδωσε μάχη μέχρις εσχάτων στα μαρμαρένια αλώνια, αλλά δεν κατάφερε τίποτα άλλο παρά να γελοιοποιηθεί ακόμα περισσότερο στα μάτια τής κοινής γνώμης…

Η κρίση που διέρχεται η χώρα δεν είναι τεχνητή, όπως αρέσκονται να δηλώνουν οι λογής λογής συνωμοσιολόγοι. Είναι πραγματικότατη, αλλά πηγαίνει πολύ πιο πίσω από το 2009. Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, δεν ήταν ποτέ τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος, αλλά η άδικη διανομή τού παραγόμενου πλούτου, η οποία επιβλήθηκε μέσω μιας εκπαιδευτικής πολιτικής και μιντιακής προπαγάνδας η οποία ωθούσε στον ατομικισμό και στον καταναλωτισμό κι αδιαφορούσε για το πλάσιμο πολιτών με ταξική συνείδηση κι ελευθερία σκέψης. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν θέλει ανεξάρτητες προσωπικότητες, αλλά φοβισμένα υποζύγια. Γι’ αυτό κι όσα πρωτογενή πλεονάσματα κι αν καταφέρει η κυβέρνηση να παρουσιάσει στην τρομοκρατημένη μάζα σαν την ύψιστη επιτυχία τού έθνους, τα προβλήματα θα παραμένουν ανοιχτά όσο, για παράδειγμα, τη δημόσια συζήτηση την απασχολεί μια νέα μείωση του κατώτατου μισθού κι όχι η θέσπιση ορίου ανώτατου μισθού…

Αλέξη, γιατί στρέφεις το καράβι δεξιά όταν το κύμα σε πάει αριστερά;

Οσο βαθύτερη θα γίνεται η φτωχοποίηση της κοινωνίας, τόσο περισσότερο θα στρέφεται στην Αριστερά. Ακόμα κι όσοι δεν ζουν στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια, ακόμα και οι νοικοκυραίοι το συνειδητοποιούν. Τότε γιατί ο Αλέξης Τσίπρας στρέφει το καράβι προς τα δεξιά; Ποιά δύναμη αυτοκαταστροφής τον ωθεί να μαλακώνει το λόγο του προκειμένου να μην απομακρύνει ένα κοινό το οποίο κατευθύνεται προς το μέρος του; Τί νόημα έχει να μην κάνεις λόγο γι' απευθείας σύγκρουση με την τρόικα, να αποσύρεις τη δήλωσή σου πως το ευρώ δεν είναι φετίχ και να ταξιδεύεις στις ΗΠΑ για να αποθεώσεις τον Μ. Ομπάμα όταν ο λαός είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί εναντίον όλων όσων συμβαίνουν σε βάρος του;
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έγινε κεντρώος ή δεξιός. Κατανοώ ότι χρησιμοποιεί μια γλώσσα που δεν τρομοκρατεί τους λούμπεν μικροαστούς, οι οποίοι μπορεί να μείνουν γυμνοί στο δρόμο, αλλά ακόμα θα φοβούνται μήπως τους κλέψουν τα ρούχα. Η Ελλάδα, όμως, περνά σταδιακώς στο επόμενο στάδιο της ανθρωπιστικής καταστροφής της, το οποίο σημαίνει πως χαλαρώνουν όλο και περισσότερο τα συντηρητικά αντανακλαστικά τής χειμαζόμενης κοινωνίας. Υπάρχει μια αυτονόητη προϋπόθεση για να ακολουθήσεις την πολιτική τού μεσαίου χώρου κι αυτή δεν είναι άλλη από το να υπάρχει μεσαίος χώρος. Αν αυτός δεν υφίσταται, είναι τουλάχιστον άσκοπο να λειαίνεις το λόγο σου για να θωπεύσεις ένα ακροατήριο το οποίο δε βρίσκεται εκεί για να σε ακούσει, αλλά απαιτεί ριζοσπαστικότερες λύσεις...

Ο κίνδυνος από μια διαφαινόμενη μετατόπιση του Αλέξη Τσίπρα δεν αφορά μόνο την Αριστερά, αλλά την πεμπτουσία τού δημοκρατικού πολιτεύματος. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το μεγάλο λάθος να παραστήσει την κεντροαριστερά, αφήνει ένα τεράστιο περιθώριο δράσης στην ακροδεξιά, η οποία από την πλευρά της λειτουργεί πολύ πιο επιτυχημένα στην προσέλκυση του λούμπεν προλεταριάτου. Κι αυτό μολονότι οι σκελετοί στο ντουλάπι της είναι πολύ πιο τρομακτικοί από όποιους πιθανόν να έχει και η  Αριστερά. Οταν η εποχή απαιτεί δυναμισμό, είναι αφελές να είσαι μετριοπαθής...

Δε βλέπετε το μαχαίρι, όταν σας χτυπούν "φιλικά" στην πλάτη;...

Οσο η κοινωνική πραγματικότητα θα σκληραίνει και η προπαγάνδα θα αγγίζει τα όριά της, τόσο θα δυναμώνει η πρωτογενής δύναμη κάθε εξουσίας, δηλαδή η καταστολή. Είναι σε θέση, άλλωστε, να χρησιμοποιεί γι' αυτόν το σκοπό τη νομιμότητα, την οποία η ίδια ορίζει κατά το δοκούν. Κι όταν ακόμα οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί καθ' υπόδειξη των διαφόρων ελίτ θέτουν ακούσια εμπόδια στους σκοπούς των εξουσιαστών, κανένα πρόβλημα. Διαθέτουν ένα τόσο καλά οργανωμένο σύστημα παράπλευρών θεσμών, από τη δικαιοσύνη μέχρι τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μπορούν να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα στο όνομα ενός θολού εθνικού συμφέροντος που φαίνεται πως μόνο λίγοι κι εκλεκτοί μπορούν να βλέπουν καθαρά...
Η κυβέρνηση σχεδιάζει να αυστηροποιήσει το πλαίσιο για την κήρυξη απεργίας. Λογικό μου φαίνεται, από τη στιγμή που η τρόικα εσωτερικού έχει αντιληφθεί ότι ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί λίγο παραπάνω στην εξουσία δεν είναι η διάσωση του ελληνικού λαού, αλλά η απαγόρευση της δυνατότητάς του να διαμαρτύρεται γι' αυτήν τη "διάσωση". Το μήνυμα δόθηκε και την προηγούμενη εβδομάδα, με τον ξυλοδαρμό των συλληφθέντων για τη ληστεία στην Κοζάνη. Συγχωρήστε μου τα "γαλλικά", αλλά το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι Δένδιες ήταν σαφές: "έχουμε την ισχύ, γι' αυτό γαμάμε και δέρνουμε και σε όποιον αρέσει". "Τρομάξτε, πανικοβληθείτε νοικοκυραίοι και μη διανοηθείτε καν να διαμαρτυρηθείτε", είναι το μήνυμα...ελπίδας που πλασάρει η κυβέρνηση στο πόπολο. Σε αυτό το πλαίσιο, καλό είναι και οι απεργίες να κηρυχθούν μια ώρα αρχύτερα παράνομες γιατί χαλούν τη "σούπα" τής ταξικής αποχαύνωσης και του κοινωνικού ραγιαδισμού...

Το σύστημα απαιτεί από εμάς την πλήρη υποταγή μας, ανεξαρτήτως του τί συμβαίνει και τί θα συμβεί στις ζωές μας. Ήδη προετοιμάζεται το έδαφος για νέο κύκλο μέτρων, τα οποία φυσικά δεν θα πληρώσουν οι εθνικοί μας νταβατζήδες (πέθανε και η σπουδαία ρεπόρτερ Αριστέα Μπουγάτσου που τους ξεμπρόστιαζε), αλλά εγώ,εσύ κι ο διπλανός μας μοιραίε μου νοικοκυραίε. Τί κι αν κοπούν περαιτέρω οι μισθοί και οι συντάξεις, αν αυξηθούν οι φόροι και τα χαράτσια ή αν εκποιηθεί ακόμα κι ο αέρας που αναπνέουμε; Εμείς θα απαγορεύεται να απεργούμε, κι αν "τολμήσουμε" να το κάνουμε, θα είμαστε κάτι ανάμεσα σε προδότες και λαϊκιστές. Εσείς ακόμα δεν βαρεθήκατε τα "φιλικά" χτυπήματα" του συστήματος στην πλάτη και τα λόγια υποστήριξής του για τις θυσίες σας, την ίδια ώρα που σας καρφώνει το μαχαίρι στο λαιμό; Γι' αυτό και η απάντηση στην ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο από τη γενική απεργία διαρκείας. Το ανθρώπινο δικαίωμα,, άλλωστε, στην αξιοπρεπή ζωή δεν παραχωρήθηκε χάρη στη μεγαλοθυμία των δήθεν ισχυρών, αλλά χάρη στους αγώνες των δήθεν αδυνάμων... 

Η Χρυσή Αυγή κυβερνά ήδη αυτόν τον τόπο...

Αυτός που κυβερνά μια χώρα δεν είναι απαραιτήτως εκείνος που διαθέτει την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά αυτός που καθορίζει τη δημόσια ατζέντα. Γι' αυτό και στην Ελλάδα σήμερα η κυβέρνηση δεν είναι στην ουσία οι Αντ. Σαχλαμαράς, Β. Βενιζέλος και Φ. Κουρέλης, αλλά η Ανγ. Μέρκελ και η...Χρυσή Αυγή. Στο οικονομικό πεδίο η πολιτική καθορίζεται κατά το δοκούν από το Βερολίνο, το οποίο σέρνει στο βυθό και τους υπόλοιπους ευρωπαίους κι όχι μόνο. Στο κοινωνικό πεδίο, πάλι, η πολιτική που ακολουθείται, διαθέτει τη σφραγίδα τής νεοναζιστικής ακροδεξιάς, το πρόγραμμα της οποίας ακολουθεί και η τρόικα εσωτερικού, με στόχο να παρατείνει όσο μπορεί την παραμονή της στην εξουσία...
Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς για να το αποδείξει; Από τη μηδενική ανοχή σε οποιαδήποτε λαϊκή πρωτοβουλία δεν πηγάζει από το κατεστημένο, η οποία φέρνει την εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους με πρόσχημα το νόμο και την τάξη; Από το ανελέητο κυνήγι σε μειονότητες, με βάση την ιδεολογική ή φυλετική διαφοροποίησή τους από την πλειονότητα; Ή ακόμα κι από την κατάργηση ενός από τους λίγους νόμους τής κυβέρνησης Παπανδρέου για τον οποίο θα έπρεπε να χαιρόμαστε, δηλαδή του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια; Με την θεώρησή του ως αντισυνταγματικό από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο κατά τα άλλα είχε βρει όλα τα μνημόνια συνταγματικότατα, η Ελλάδα επιστρέφει σε ένα μεσαιωνικό καθεστώς από το οποίο αποκλείονται όσοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, αλλά είχαν την...ατυχία οι γονείς τους να έρθουν από κάπου αλλού.
Είναι λογικό όταν έρχεται ο οικονομικός ολοκληρωτισμός να τον ακολουθεί ο κοινωνικός. Η ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων γι' αυτό είναι τόσο μα τόσο απαραίτητη η αλλαγή πορείας, όχι σήμερα ούτε αύριο, αλλά χθες. Ακόμα και οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού οφείλουν να κατανοήσουν ότι όσο πιο απηνείς διώκτες των λαϊκών στρωμάτων γίνονται τόσο περισσότερο τα σπρώχνουν προς το φασισμό, με πιθανή συνέπεια στο τέλος να μην κερδίσει μεν η Αριστερά, αλλά να έχει ηττηθεί και η αστική δημοκρατία τους. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως οι ελίτ θα προτιμήσουν να πιουν το κώνειο με το οποίο ποτίζουν σήμερα το λαό παρά να τον δουν ελεύθερο να επιλέγει μόνος του πώς θέλει να ζήσει... 

Η Ελλάδα τής πλατείας Βάθη υπάρχει από παλιά...

Τη φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα την έχετε δει παντού. Εχει κάνει, άλλωστε, ήδη το γύρο τού κόσμου. Γιατί είναι τόσο πετυχημένη; Γιατί συμβολίζει ακριβώς το στόχο των πολιτικών που ακολουθούνται στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια και οι οποίες αποτελούν πρότυπο και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο λαός πρέπει να είναι ο ραγιάς που παρακαλεί για μια ντομάτα κι ένα αγγούρι και σε αντάλλαγμα είναι διατεθειμένος να ποδοπατήσει το διπλανό του και να απωλέσει οποιοδήποτε ίχνος αξιοπρέπειας τού έχουν αφήσει...
Είναι πολύ πιθανό αυτές οι εικόνες να είχαν καταγραφεί και σε καλύτερους καιρούς. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς "όχι" στο τζάμπα. Αν ισχύει, όμως, αυτή η παρατήρηση, την οποία προβάλλουν επιδεικτικώς οι κάθε λογής εκπρόσωποι του οικονομικού ολοκληρωτισμού, τότε δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του προβλήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από το ίδιο το σύστημα. Αλήθεια, επαίτες δεν ήμασταν πάντοτε; Κάποτε ικετεύαμε για μια θεσούλα στο δημόσιο, μια Κοινοτική επιδότηση ή ένα επιδοματάκι και σε αντάλλαγμα ήμασταν πρόθυμοι να διατηρούμε στην εξουσία κάθε φαύλο που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Το σύστημα καλλιεργεί τη ζητιανιά, ώστε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι όταν μας πετά κανένα ξεροκόμματο, ενώ ταυτοχρόνως οι άνθρωποι που το υπηρετούν καλύτερα κάνουν το πάρτι τής ζωής τους...
Δε χάσαμε, επομένως, τώρα την αξιοπρέπειά μας, κυνηγώντας οπωροκηπευτικά σε μια πλατεία. Την είχαμε χάσει από τη στιγμή που αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τις προσωπικότητές μας για να λατρέψουμε "χαρισματικους" ηγέτες, από την ώρα που αρχίσαμε να κυνηγούμε αποδιοπομπαίους τράγους, αρνούμενοι να κοιτούμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη, από το χρονικό σημείο που βυθίσαμε την ουσία για να κολυμπήσουμε στην επιφάνεια. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα τής πλατείας Βάθη υπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο που τότε κρυβόταν μέσα στον άγονο καταναλωτισμό μιας χώρας στην οποία το καρναβάλι δε διαρκούσε μόνο ένα μήνα το χρόνο... 

Την τρόικα πότε θα την επιστρατεύσετε;...

Είναι ενδιαφέρον το πώς προσδιορίζει την πυγμή του ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Κάποιοι, για παράδειγμα, προτιμούν να τα βάζουν με κάποιους που διαθέτουν την ίδια δύναμη με εκείνους, ενώ οι πιο γενναίοι ανάμεσά τους και με ισχυρότερους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, αρέσκονται να δείχνουν τον κουτσαβακισμό τους επιτιθέμενοι σε πιο αδύναμους από τους ίδιους και κάνοντας την πάπια στους ισχυρότερους. Με αυτόν τον τρόπο πολιτεύεται από την αρχή τού σχηματισμού της η τρόικα εσωτερικού, η οποία εκδηλώνει την "αποφασιστικότητά" της επιστρατεύοντας εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς και ναυτεργάτες, αλλά όταν είναι να απαιτήσει τη διαπραγμάτευση του μνημονίου, για πρώτη φορά, ή ακόμα και να στείλει στα διεθνη δικαστήρια το ΔΝΤ και την Ε.Ε. σφυρίζει αδιάφορα, όταν δε σιγοντάρει τους δανειστές. Πώς, επομένως, μετά από όλα αυτά να μη βγαίνει περιχαρής ο γκαουλάιτερ Χ. Ράιχενμπαχ να δηλώνει πως δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής τού προγράμματος άγριας λιτότητας το οποίο εφαρμόζεται στα εν Ελλάδι πειραματόζωα;
Το 2013 αναμένεται να ξεκινήσει η συζήτηση και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτή είναι χρυσή ευκαιρία για τους κυβερνώντες μας να νομιμοποιήσουν κάθε συνταγματική καταστρατήγηση, και δεν είναι μία ή δύο, στην οποία έχουν προχωρήσει μέχρι σήμερα προκειμένου να διαιωνίσουν με τον αυταρχισμό και το "διαίρει και βασίλευε" την ηγεμονία τους. Ας καταργηθεί, για παράδειγμα, το...απαρχαιωμένο δικαίωμα στην απεργία και οι εργαζόμενοι να υποχρεούνται να δουλεύουν κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ώστε να μη μπαίνει στον κόπο η κυβέρνηση να στέλνει εκατοντάδες ή και χιλιάδες φύλλα επιστράτευσης, τα οποία στο κάτω κάτω τής γραφής επιβαρύνουν το περιβάλλον. Ας καταργηθεί και η Βουλή και να θεσπιστεί κι επισήμως ως πολίτευμα του κράτους η ελέω τρόικας συνταγματική ολιγαρχία...
Η εξουσία μπορεί να επιβάλλει τις πολιτικές της με τη βία, αν όμως δεν κατορθώσει να τις κάνει κτήμα στη συνείδηση της πλειονότητας τότε θα πρέπει να ξέρει ότι δεν πρόκειται να πάει μακριά. Η προπαγάνδα αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά κι αυτή αποδεικνύεται λίγη όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα. Είναι δυνατό οι μπάτσοι να δείρουν τους οδηγούς, τους αγρότες, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία κ.λ.π. κλ.π. κατόπιν άνωθεν εντολών, όταν όμως όλες οι επαγγελματικές κατηγορίες θα γυρίζουν σπίτια τους και δεν θα έχουν ούτε ψωμί και γάλα, τότε ούτε οι σφαίρες δεν θα μπορέσουν να λυγίσουν την οργή ενός εξαθλιωμένου και ταπεινωμένου λαού, ο οποίος θα είναι ενωμένος στη δυστυχία του, ακόμα κι αν δεν είναι από πεποίθηση...

Να αφήσουμε το σόου και να "πιάσουμε" τη διαπραγμάτευση;

Μήπως, ύστερα από όλο αυτό το σόου τής βίας το οποίο προωθεί η τρόικα εσωτερικού, ήρθε η ώρα να δοθεί μια απάντηση στο πραγματικό ερώτημα, το οποίο δεν είναι άλλο από το αν θα προχωρήσει στη διαπραγμάτευση του μνημονίου, για το οποίο η τρόικα εξωτερικού ομολόγησε ότι έκανε λάθος; Εκτός αν η παραδοχή τού σφάλματος δεν έχει κανένα άλλο νόημα από το να λέμε και μια κουβέντα παρηγοριάς στο πόπολο, το οποίο υποφέρει από τα μέτρα, αλλά ηδονίζεται με το να βλέπει 20χρονους να σαπίζονται στο ξύλο από το καθεστώς μας, το οποίο προσβάλλεται σαν αρσακειάδα όταν κάποιος το χαρακτηρίσει με το όνομά του, δηλαδή νεοναζιστικό...
Η κυβερνητική προπαγάνδα εστιάζει στη μείωση του ελλείμματος, στην πτώση των "σπρεντ" και στην απελευθέρωση των δόσεων, παρουσιάζοντάς τις σαν τις μεγάλες εθνικές επιτυχίες για τις οποίες όλοι μας θα πρέπει να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη που τις ζήσαμε. Υπάρχει, όμως, κι ένας αποτελεσματικότερος τρόπος για να εξαφανιστεί το έλλειμμα, να μηδενιστεί το "σπρεντ" και για να δίνει η τρόικα εξωτερικού αφειδώς τις δόσεις κάθε φορά που σηκώνει το τηλέφωνο ο Γ. Στουρνάρας για να επικοινωνήσει μαζί της: να καταργήσει το δημόσιο τομέα ή να τον ιδιωτικοποιήσει πλήρως κι έτσι οι πολίτες, που δεν έχουν ήδη μία στην τσέπη τους, να πληρώνουν για τα πάντα και, μάλιστα, σε υψηλές τιμές, μέχρι να έρθει η ώρα τους να πεθάνουν από την πείνα. Είναι πολύ εύκολο να ευημερούν οι αριθμοί, όταν αυτός είναι ο μοναδικός σου στόχος στη ζωή. Το δύσκολο είναι να ενδιαφέρεσαι για την ευημερία των ανθρώπων...
Μέχρι τώρα οι ψοφοδεείς κυβερνώντες μας επικαλούνταν τη δυστροπία των δανειστών μας προκειμένου να επιβάλλουν τις πολιτικές τους άγριας λιτότητας. Από τη στιγμή, ωστόσο, που οι ξένοι παραδέχονται πλέον τα λάθη τους είναι ανόητο η τρόικα εσωτερικού να ασχολείται αποκλειστικώς με το πώς θα αφοπλίσει νεαρούς και θα τρομοκρατήσει τους νοικοκυραίους, αντί να θέσει στο τραπέζι το βασικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από την άμεση αλλαγή τής πολιτικής που μας οδηγεί στο γκρεμό. Εκτός αν τα μέτρα που ψηφίζονται κι εφαρμόζονται σε βάρος μας δεν επιβάλλονται από τα μνημόνια, αλλά από τη βούληση του εγχώριου συστήματος να μη χάσει τη βολή του...

Αφού δεν έχετε λεφτά για τους νοικοκυραίους, "ταΐστε" τους με βία...

Κάποτε οι...ζαρντινιέρες που βιαιοπραγούσαν σε βάρος φοιτητών ή οι δολοφονημένοι μετανάστες ήταν η εξαίρεση στον κανόνα. Ηταν οι εποχές που οι νοικοκυραίοι εξαγοράζονταν με μια θεσούλα στο Δημόσιο ή με μια Κοινοτική επιδότηση και δεν γύρευαν να κορέσουν την πείνα τους με αίμα στην αρένα. Οι καιροί, όμως, άλλαξαν για να παραμείνουν στην ουσία οι ίδιοι. Τώρα που η εξουσία δεν έχει τόσα χρήματα στο κρατικό ταμείο ώστε να μπορεί να δωροδοκεί τους μικρομεσαίους προκειμένου να κάνουν τα στραβά μάτια στο όργιο κατασώτευσης του δημόσιου πλούτου από λίγους, πρέπει με κάποιο τρόπο να απαλύνει τον πόνο στο λούμπεν προλεταριάτο, το οποίο όσο λούμπεν κι αν είναι, αν δε γίνει κάτι για να ξεγελαστεί κάποια στιγμή θα πάρει τα φραγγέλια και θα μαστιγώσει δίκαιους κι άδικους στο πέρασμά του. Κι αυτός ο τρόπος βρέθηκε, κι όσο οι δημοσκοπήσεις τον σιγοντάρουν τόσο θα κλιμακώνεται, αφήνοντας τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη νεκρές στο πέρασμά του. Λέγεται νόμος και τάξη, νόμος όπως τον διαμορφώνει το κατεστημένο και τάξη όπως την πλασάρουν τα διαπλεκόμενα μίντια...

Ποιός, αλήθεια, μπορεί να πιστέψει την αστυνομία όταν για πολλοστή φορά επιρρίπτει την ευθύνη αλλού για το γεγονός ότι συλληφθέντες της εμφανίζονται σε φωτογραφίες να μοιάζουν περισσότερο με βασανισμένους κρατούμενους του Αμπου Γκράιμπ ή του Γκουαντάναμο παρά με κατηγορούμενους οι οποίοι σε μια ευνομούμενη κοινωνία διατηρούν το τεκμήριο της αθωότητας; Πάλι φταίνε οι εξτρεμιστές αριστεροί και τα ξένα μέσα ενημέρωσης, που θέλουν να σπιλώσουν τη χώρα μας, για τις εικόνες φρίκης που παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μας κι αυτό το Σαββατοκύριακο; Ας υποθέσουμε πως οι νεαροί τής Κοζάνης είναι οι πιο επικίνδυνοι κακοποιοί τού κόσμου, ας πούμε για παράδειγμα πως είχαν ιδρύσει τράπεζα, κερδοσκοπούσαν πουλώντας κι αγοράζοντας αέρα κοπανιστό, διέθεταν οφσόρ εταιρείες ή ψήφιζαν νόμους που βόλευαν τους νταβατζήδες τους. Και πάλι κανένας μπάτσος δεν έχει το δικαίωμα ούτε καν να τους γρατσουνίσει, παρά μόνο σε ύψιστη ανάγκη. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτή ήταν η περίπτωση της Κοζάνης. Γνωρίζοντας, όμως, το εγκληματικό παρελθόν τής ελληνικής αστυνομίας και τις θατσερικού τύπου εντολές που έχει λάβει από την πολιτική της ηγεσία, έχω πολλές αμφιβολίες για το αν δε γίναμε ξανά μάρτυρες κατάχρησης εξουσίας, για να αναφερθώ με τη μέγιστη δυνατή ευγένεια στην κτηνωδία...
Ελλείψει πραγματικής τροφής το μενού θα έχει πολλή βία από εδώ και πέρα. Οι νοικοκυραίοι πρέπει να τρομοκρατηθούν ακόμα περισσότερο, γι' αυτό και η καταστολή ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, καθώς και η δαιμονοποίηση της αλήθειας θα σερβίρονται σε όλο και ισχυρότερες δόσεις. Με το ένα χέρι θα μας αρπάζουν ό,τι έχει απομείνει στα πορτοφόλια μας και με το άλλο θα μας δέρνουν για να καθόμαστε φρόνιμοι μπροστά στη σφαγή μας. Με το στόμα τους θα μας μιλούν για καλύτερες ημέρες, την ώρα που θα κλείνουν τα μάτια και τα αφτιά τους για να μη βλέπουν και να μην ακούν τις κραυγές των απελπισμένων. Κι όλα αυτά σε ένα σκηνικό που θα θυμίζει όλο και περισσότερο δικτατορία κι όλο και λιγότερο δημοκρατία...

Αν η αλήθεια δεν μας βολεύει, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια...

Να δείτε πως, αν δεν αντισταθούμε, δεν θα αργήσει η ημέρα κατά την οποία το μνημόνιο θα διδάσκεται στα σχολεία μας ως η επίσημη θρησκεία τής χώρας! Οπως σήμερα τα χριστιανόπουλα διδάσκονται τα θαύματα του Χριστούλη και δεν τρώνε κρέας κάποιες ημέρες τού χρόνου, προσδοκώντας πως όλα αυτά θα τους βγουν σε καλό σε κάποια μετά θάνατον ζωή, έτσι και οι έλληνες υπερασπιστές των πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα θα ζητούν εις τον αιώνα τον άπαντα την πιστή τήρηση του σύγχρονου ευαγγελίου τού νεοφιλελευθερισμού, όχι γιατί έχει να κερδίσει ο πληθυσμός κάτι από αυτό στη ζωή του, αλλά γιατί "έτσι πρέπει", "αυτό είναι σωστό" κι άλλες ηχηρές παρόμοιες μπαρούφες, τις οποίες αρνούνται πλέον και οι ξένοι εμπνευστές τους...
Την ίδια ώρα που η τρόικα παραδέχεται ότι έχει κάνει λάθη στους υπολογισμούς της, η κυβέρνηση εξακολουθεί να πυροβολεί με φρενήρη ρυθμό τον ελληνικό λαό με μέτρα τα οποία αν εφαρμοστούν στην ολότητά τους θα έχουν αφήσει πίσω τους ένα τοπίο που θα θυμίζει Χιροσίμα και Ναγκασάκι μετά από το πέρασμα της ατομικής βόμβας. Είναι φανερό ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Β. Βενιζέλος κι ο Φ. Κουρέλης δεν διαθέτουν το πολιτικό μεγαλείο για να ομολογήσουν στον ελληνικό λαό πως παρασύρθηκαν, για να χρησιμοποιήσω την πιο ευνοϊκή για τους ίδιους εκδοχή, σε αδιέξοδες πολιτικές. Αισθάνονται επικοινωνιακώς παγιδευμένοι να δώσουν στους πολίτες να πιουν το κώνειο μέχρι το τέλος γιατί σε διαφορετική περίπτωση επισπεύδεται το δικό τους. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα φυλάξει τις χειρότερες βρισιές του για τους τρεις αυτούς πολιτικούς, οι οποίοι προτίμησαν να κρατηθούν λίγο παραπάνω στην εξουσία από το να διαπραγματευτούν προς όφελος της πλειονότητας του ελληνικού λαού καλύτερους όρους επιβίωσής του, σε συνθήκες αξιοπρέπειας κι αναγέννησης.

Ακόμα και οι ξένοι παραδέχονται πλέον ότι το μνημόνιο δεν βγαίνει, όχι γιατί οι κακές ελληνικές κυβερνήσεις δεν το εφάρμοσαν σωστά, αλλά γιατί δεν έβγαινε από την αρχή. Δε μπορείς να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να τον σώσεις...Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει. Είναι φανερό ότι σάπισε το μοντέλο που κυριάρχησε μετά από τη μεταπολίτευση. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως οποιαδήποτε αλλαγή είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, πόσω μάλλον όταν υλοποιείται από τους ίδιους ανθρώπους που ευθύνονται για τη σύγχρονη καταστροφή. Μέχρι τώρα η προπαγάνδα, η τρομοκράτηση και τα ψέματα μπόρεσαν να κρατήσουν το κατεστημένο στην εξουσία. Το 2013, ωστόσο, είναι η χρονιά που εξαντλείται και το "λίπος" που είχαν αποθηκευμένο οι περισσότεροι στις τράπεζες ή στα σεντούκια τους. Είναι, με λίγα λόγια, η χρονιά κατά την οποία κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του...