"Μακάρι να είχαμε έναν Πούτιν", λένε όσοι δεν αγαπούν την ευθύνη...

Η δημοκρατία είναι κουραστικό πολίτευμα: απαιτεί πολίτες οι οποίοι θα συμμετέχουν ενεργά σε αυτό, που δεν θα φοβούνται να λαμβάνουν αποφάσεις κι ούτε θα αποφεύγουν να δέχονται κριτική γι' αυτές. Αντιθέτως, η δικτατορία ή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία είναι πολύ πιο χαλαρά πολιτεύματα: δεν έχουν ανάγκη πολιτών αλλά ενός λούμπεν προλεταριάτου, το οποίο έχει εξουσιοδοτήσει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μερικούς νοματαίους να καθορίζουν τη ζωή του την ώρα που εκείνο αυτοκαταδικάζεται να ασχολείται με τη μάχη τής επιβίωσης και να παρασύρεται στην πνευματική του αποχαύνωση. Αφήστε που και κάτι να πάει στραβά μπορούν οι ταξικώς απαίδευτοι κι ασυνείδητοι να πετούν ντομάτες και γιαούρτια σε άλλους κι όχι στους καθρέφτες τους. Αν, μάλιστα, ο εκλεγμένος ή μη τύραννος τυγχάνει να διαθέτει και στιβαρή προσωπικότητα ώστε να είναι σε θέση να παίζει άνετα το ρόλο τού "πατερούλη", κάτι ανάμεσα σε θεός και ημίθεος δηλαδή, το σενάριο είναι ιδανικό και η πώρωσή μας απόλυτη...

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλώς μετρήστε πόσοι γύρω μας αναφωνούν "μακάρι να είχαμε έναν Πούτιν ή έναν Ερντογάν" κάθε φορά ο πρόεδρος της Ρωσίας κι ο ομόλογός του πλέον της Τουρκίας ξεδιπλώνουν στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα επιθετικές διπλωματικές κινήσεις ούτε καν του 20ού αιώνα αλλά του 19ου. Δεν ισχυρίζομαι πως ο Βλ. Πούτιν έχει άδικο όταν προστατεύει τους ρωσόφωνους τής Ουκρανίας ή όταν ο Ρ. Τ. Ερντογάν επιτίθεται στο Ισραήλ για τη γενοκτονία των παλαιστίνιων. Κι ο Στάλιν δίκιο είχε όταν πρόβαλε αντίσταση στον Χίτλερ. Και φυσικά είναι προτιμότερο να υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα του λαού σου ακόμα και με επιθετικά μέσα από το να έχεις ανοίξεις τα πόδια και να περιμένεις πελάτες, όπως οι "δικοί μας" σαμαροβενιζέλοι... 

Ολα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν πως στην περίπτωσή τους δεν έχουμε να κάνουμε με δικτάτορες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους λαούς τους με αυταρχικότητα κι αλαζονεία. Στη Ρωσία τού Πούτιν, για παράδειγμα, είναι αδίκημα να είσαι ομοφυλόφιλος και στην Τουρκία τού Ερντογάν είναι λογικό να πέφτεις νεκρός από σφαίρες αστυνομικών στην κεντρικότερη πλατεία τής Κωνσταντινούπολης.   Θα μου πείτε, "μα, είναι εκλεγμένοι, και μάλιστα με συντριπτικά ποσοστά έναντι των αντιπάλων τους" και τότε είναι που θα με δικαιώσετε για την άποψή μου πως ο σαδομαζοχισμός δεν είναι βίτσιο κάποιων λίγων διεστραμμένων, αλλά καθημερινή συνήθεια των πολλών. Ολόκληρες κοινωνίες υποφέρουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, από μια αγάπη για τους βασανιστές τους κι έναν ιδρυματισμό που θέλει πολλή δουλειά για να καταπολεμηθεί...

Ας μην κρυβόμαστε άλλο από το υποσυνείδητό μας: γουστάρουμε αποφασιστικούς, φιλοπόλεμους δικτάτορες που θα μας παίρνουν από το χεράκι για να μας οδηγούν όπου εκείνοι επιθυμούν, ασελγώντας πάνω στο παραμελημένο κορμί τής δημοκρατίας. Λησμονούμε, ωστόσο, αυτό που τόσο εύστοχα είχε περιγράψει ο ιδιοφυής Τσάρλι Τσάπλιν στο "Μεγάλο Δικτάτορα": πως, δηλαδή, οι δικτάτορες απελευθερώνουν τους εαυτούς τους, αλλά υποδουλώνουν το λαό. Οι άνθρωποι που επιτρέπουν στους άλλους να σκέφτονται και να αποφασίζουν για λογαριασμό τους αργά ή γρήγορα βρίσκονται με αλυσίδες στα πόδια χωρίς καν να το καταλάβουν. Ακόμα και με τις αγνότερες προθέσεις για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο να ξεκινήσει κανείς την πολιτική του σταδιοδρομία, όταν δεν βρίσκει αντίσταση στο σαρωτικό πέρασμά του είναι λογικό επόμενο να διαφθαρεί από τη γλύκα τής απόλυτης εξουσίας...

Κανένας δεν παραμένει σοφός αν δεν έχει δίπλα του ανθρώπους που να του υπενθυμίζουν την θνητότητά του και, κυρίως, αν δεν νιώθει την ανάγκη να δικαιολογεί τις πράξεις του ενώπιον μιας οργανωμένης κοινωνίας κι όχι ενός αχταρμά μεμονωμένων συμφερόντων, τον οποίο δύναται πολύ εύκολα να ποδηγετεί. Είναι βολικότατο να ειρωνευόμαστε τους γερμανούς γιατί παρασύρθηκαν από έναν παράφρονα όπως ο Χίτλερ. Λες κι εμείς δεν έχουμε ακολουθήσει "χαρισματικούς" ηγέτες οι οποίοι ήταν το ίδιο σάπιοι, "απλώς" δεν είχαν εμμονές με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους θαλάμους αερίων. Προφανώς και θέλει ταλέντο να αποπλανείς τις μάζες, αλλά το έγκλημα που διαπράττεται σε μια τέτοια περίπτωση δεν είναι μικρότερης βαρύτητας από την ασέλγεια σε έναν ανήλικο. Γιατί αυτό είναι, εν τέλει, οι μάζες που αρνούνται να ενηλικιωθούν και να ξεγλιστρήσουν από τα χέρια των "πατερούληδών" τους: μωρά παιδιά...