"Μπαμπά, γιατί στο MEGA δεν μου λένε πια τί γίνεται στην Αργεντινή";...

Οταν η Αργεντινή επέλεξε το δρόμο τής επιλεκτικής χρεοκοπίας οι σαμαροβενιζέλοι και τα μιντιακά τους φερέφωνα την έκαναν παντιέρα αποτυχίας τού εναλλακτικού δρόμου. Είχαν σταθεί πάνω από την πεσμένη χώρα και γελούσαν χαιρέκακα μαζί της, όπως συνήθως κάνουν τα ανθρωπάκια όταν επιδιώκουν να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα, έστω και μακρινού στην περίπτωσή μας, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να ταΐσουν τη δική τους. Είχαν σπεύσει να σαρκάσουν την Αριστερά και το "μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή" οι νενέκοι που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προσφέρουν το σβέρκο τους για καρπαζιές. Ευτυχώς που το Μπουένος Αϊρες είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και οι αργεντινοί δεν γνωρίζουν και τη γλώσσα μας ώστε να μπουν στον πειρασμό να υποκύψουν στην ανελέητη προπαγάνδα των ημεδαπών σαλτιμπάγκων τής δήθεν ενημέρωσης.

Γι' αυτό και δεν υποχώρησαν, δεν βγήκαν στους δρόμους για να ανατρέψουν τη νομίμως εκλεγμένη κυβέρνησή τους και να φέρουν στην εξουσία τούς γύπες των επενδυτικών funds, που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ισχυρότεροι από την ανεξαρτησία των λαών. Μπορεί το προηγούμενο διάστημα να πραγματοποιούσαν μαζικά συλλαλητήρια κατά τής προέδρου Κριστίνα Κίρχνερ ζητώντας περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, και πολύ καλά έκαναν, όταν όμως τα αρπακτικά άρχισαν να πετούν και πάλι πάνω από τη χώρα τους οι αργεντινοί έπραξαν αυτό που απαιτεί από τους ελεύθερους ανθρώπους η ιστορία: πρόταξαν την ταξική τους συνείδηση και το πατριωτικό τους καθήκον απέναντι στη  ντροπή που είναι να γονατίζεις ενώπιον των σαρκοβόρων. Αυτοί οι "άτιμοι" οι αργεντινοί έκαναν τους έλληνες να αισθάνονται ακόμα περισσότερο μαλάκες που πίστεψαν ότι η οδός των μνημονίων ήταν μονόδρομος...

Από ό,τι φαίνεται οι κερδοσκόποι που το έπαιξαν ζόρικοι με την Αργεντινή θα αναγκαστούν να συμβιβαστούν. Θα ήμουν νεοφιλελεύθερος, ωστόσο, αν έδινα μεγαλύτερη σημασία στο αποτέλεσμα από την προσπάθεια. Θα θεωρούσα την Αργεντινή νικήτρια ακόμα κι αν έχανε στη μάχη της με τον καζινοκαπιταλισμό. Οποιος αγωνίζεται για τη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό ενδεχομένως να χάσει ένα παιχνίδι, είναι σχεδόν αδύνατο ωστόσο να μην κερδίσει τον πόλεμο. Μεγαλώνουμε, όμως, σε μια κοινωνία η οποία μας καθίζει με το ζόρι στα θρανία για να μας διδάσκει το ακριβώς αντίθετο: πως είμαστε καταδικασμένοι να υποκύπτουμε στους πιο αδίστακτους ανάμεσά μας, γι' αυτό και θα πρέπει να τους φερόμαστε σα να είναι ευεργέτες όταν μας πετούν μερικά παξιμάδια.

Τί λέει η επίσημη αφήγηση της επικαιρότητας; Πως οι σαμαροβενιζέλοι διανέμουν κοινωνικά μερίσματα, οικογενειακά επιδόματα, ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα και μερικές χιλιάδες ψευτοθέσεις εργασίας. Αρα θα είμαστε αγνώμονες αν δεν τους ξαναψηφίσουμε στις προσεχείς εκλογές κι επιλέξουμε τους "λαϊκιστές", που υπόσχονται κοινωνική δικαιοσύνη, αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, ίσες ευκαιρίες σε όλους. Οφείλουμε να νιώθουμε αυτάρκεις με τη φιλανθρωπία τους γιατί τόσο μας αναλογεί, ούτε καρβέλι παραπάνω. Κι αυτό το ονομάζουν ρεαλισμό, πραγματισμό, λογική, εγκαρτέρηση κι όπως αλλιώς έχουν επιλέξει οι υποκριτές να περιγράφουν αυτό που με τα φτωχά μου ελληνικά θα χαρακτήριζα μαζική εξαπάτηση του λούμπεν προλεταριάτου...

Ο λαός-ζητιάνος είναι πολύ εύκολα χειραγωγήσιμος κι αυτόν επιδιώκουν οι ελίτ. Αν το μπορούσαν, θα περνούσαν ένα νόμο με τον οποίο θα απαγορευόταν η δημοσίευση ειδήσεων από την Αργεντινή κι από οπουδήποτε αλλού ο νεοφιλελευθερισμός έχει αποτύχει να θέσει τους κανόνες τού παιχνιδιού. Τα μιντιακά παπαγαλάκια θα μας βομβαρδίσουν με ειδήσεις από χώρες όπως η Βενεζουέλα όταν ξεσπάσουν ταραχές, δεν θα μας πουν όμως πως εκείνοι που εξεγείρονται, όσοι δεν είναι τέλος πάντων προβοκάτορες, το κάνουν γιατί επιθυμούν περισσότερο σοσιαλισμό κι όχι επιστροφή στον άγριο καπιταλισμό. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι οι λαοί δεν ξεσηκώνονται για να έχουν το δικαίωμα οι πολυεθνικές να εισβάλλουν στις πατρίδες τους ή για να ανοίγουν εξωχώριες εταιρίες, αλλά για πιο πολύ ψωμί, παιδεία κι ελευθερία.

Δεν έχω δει ποτέ κανένα πλακάτ να γράφει "Δώστε τη δημόσια γη, τις παραλίες, το νερό και το ρεύμα στους ιδιώτες", "Λευτεριά στα χρηματιστήρια", "Επιστρέψτε τα μπόνους στα golden boys". Κι ούτε πρόκειται να δω ποτέ κάτι τέτοιο κι αυτό γιατί οι εξεγέρσεις δεν γίνονται για να ικανοποιούνται τα χυδαιότερα ένστικτά μας, όπως είναι αυτό της πλεονεξίας, αλλά για να τιθασεύονται όταν αυτά εκτραχύνονται, για να βροντοφωνάζουμε ένα ηχηρότατο "φτάνει πια", το οποίο μεταφράζεται με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις γλώσσες τού κόσμου: με μια υψωμένη γροθιά και μια αποφασιστικότητα που πρέπει να πάρει επιτέλους το πρώτο αεροπλάνο από τη χώρα τού τάνγκο και να προσγειωθεί στη μπανανία των ραγιάδων...