Η βία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά καλό είναι να υπάρχει στο τσεπάκι μας...

Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Σωκράτη! Μου είναι ξένη η λογική τού ανθρώπου που καταπίνει την αδικία γιατί αυτό επιτάσσει η τήρηση της νομιμότητας. Ομολογώ πως υπάρχει μια ευγένεια ψυχής σε εκείνους που ναι μεν αντιλαμβάνονται ότι οι νόμοι δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με την απονομή δικαιοσύνης, ωστόσο τους τηρούν γιατί "έτσι πρέπει προκειμένου η οργανωμένη κοινωνία μας να μην εκφυλιστεί σε αναρχία". Για εκείνους, πάντως, δεν έχει σημασία το ότι αυτό που αποκαλούν ευνομούμενη πολιτεία δεν είναι τίποτα άλλο στην ουσία από την θεσμοθέτηση της αδικίας ή την επιβράβευσή της από διάφορους μηχανισμούς ακόμα κι όταν κατά λάθος έχουν αφεθεί ανοιχτά κάποια παραθυράκια κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι λίγο δύσκολο για την ελίτ να νομιμοποιήσει την απειλή με όπλο και τους πυροβολισμούς εργοδότη και των μπράβων του σε βάρος εργαζόμενων που ζητούν τα δεδουλευμένα τους. Ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει βρει ακόμα τα κατάλληλα, λογικοφανή επιχειρήματα για να δικαιολογήσει κι αυτό το αίσχος, όπως το έχει κάνει για παράδειγμα για τους κερδοσκόπους "γύπες" που απειλούν ολόκληρους λαούς με χρεοκοπία για να μη χάσουν μερικά επιπλέον εκατομμύρια ευρώ, δολάρια κι όποιο άλλο κωλόχαρτο ορίζει την επιτυχία τους. Δεν πειράζει όμως, όταν ο νόμος υστερεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έρχεται η "καλή" μας δικαιοσύνη για να αθωώνει όσους χρησιμοποιούν μαφιόζικες πρακτικές προκειμένου να εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους. Οπως ακριβώς, δηλαδή, συνέβη και στη Νέα, αλλά τόσο παλιά στη νοοτροπία, Μανωλάδα...

Το μήνυμα είναι σαφές προς την εργατική τάξη και τους μικρομεσαίους: "Αν κινηθείτε, θα πυροβοληθείτε...κυριολεκτικώς". Οποιος δεν κυβερνά με το δίκιο εξουσιάζει με τον τρόμο κι αυτό συμβαίνει σε αυτήν τη μπανανία, ειδικώς τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Γκάνγκστερ με ακριβά κοστούμια, βουλευτικές έδρες, υπουργικούς θώκους, εξωχώριες εταιρίες, τηλεοπτικούς σταθμούς και ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν κινητοποιήσει έναν απίστευτο μηχανισμό παραγωγής φόβου με τον οποίο τροφοδοτούν την αγορά για λαϊκή κατανάλωση. Σήμερα είναι η Μανωλάδα και η Αργεντινή, χθες οι αντάρτες πόλης και η εκταμίευση των δόσεων, αντιπροχθές η έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πάντοτε στήνεται ένα "τέρας" εκεί έξω για να κρύβει το πραγματικό, απτό, ορατό έκτρωμα της αγριότητας με την οποία ο καπιταλισμός εφαρμόζει το νόμο τής ζούγκλας. Οι εξουσιαστές μας πλάθουν φανταστικούς εχθρούς και μας οδηγούν σε ταξικό εμφύλιο ώστε οι ίδιοι να κυβερνούν στον αιώνα τον άπαντα. Κι εμείς πέφτουμε μονίμως στην ίδια παγίδα με το που βλέπουμε λίγο τυράκι, κι ας έχουμε πιαστεί στη φάκα ένα εκατομμύριο φορές Υπό αυτήν την έννοια τα ποντίκια είναι πολύ πιο έξυπνα από εμάς...

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, επομένως, είναι λογικό η ανυπακοή να χαρακτηρίζεται αλητεία και η πλήρης υποταγή σύνεση και ρεαλισμός. Κι ας ισχύει ακριβώς το αντίστροφο. Ορισμένοι επιτήδειοι, μάλιστα, ταυτίζουν την άρνηση πειθάρχησης σε άδικους νόμους με τη βία. Δεν είναι, όμως, απαραίτητο να χρησιμοποιούμε βόμβες για να αγωνιζόμαστε ενάντια στους καταπιεστές μας. Μια απεργία διαρκείας, για παράδειγμα, με την παράλληλη συγκέντρωση στους δρόμους εκατομμυρίων ψυχών σε καθημερινή βάση δεν προϋποθέτει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εφοδιασμένοι με πέτρες, μάρμαρα και καδρόνια για να τα εκτοξεύουν κατά τού συστήματος. Αν τώρα το σύστημα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει για άλλη μια φορά τις ένοπλες δυνάμεις καταστολής του, κανένας δεν θα έχε το δικαίωμα να μας ζητήσει να παραστήσουμε τον Μαχάτμα Γκάντι. Η βία είναι αυτοσκοπός μόνο τού λούμπεν προλεταριάτου κι όχι των ανθρώπων με ταξική συνείδηση, οι οποίοι διακρίνουν χίλιους δυο άλλους, αναίμακτους τρόπους για να γκρεμίσουν τη σαπίλα. Αλίμονο, όμως, αν δεν έχουμε και τη βία στις τσέπες μας, έτοιμοι να τη χρησιμοποιήσουμε όταν παραστεί ανάγκη. Κι ας είναι παράνομη σε ένα καθεστώς στο οποίο η νομιμότητά του βρομά και ζέχνει...