Στα κρυφά τούς αρέσει ο Μητροπάνος, στα φανερά προσκυνούν τα κόμπλεξ τους...

Αυτός ο τόπος έχει γεμίσει από ελιτιστές οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι χειρότεροι κι από το θλιβερότερο λαϊκιστή. Θα μιλήσουν με τα βρομερότερα λόγια για τις συνήθειες του πόπολου, αλλά είναι οι ίδιοι που πρώτοι από όλους τις ακολουθούν, λιγάκι πιο εξευγενισμένες. Ποιοί παρουσιάζονται, για παράδειγμα, σήμερα οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του γραφειοκρατικού, διεφθαρμένου, κομματοκρατούμενου δημόσιου τομέα; Οι ίδιοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, καναλάρχες που αν δεν έρρεε άφθονο χρήμα η δημόσια κάνουλα τα προηγούμενα χρόνια σήμερα θα έτρεχαν στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία για να ρυθμίσουν τις οφειλές τους. Δεν είναι ειρωνικό να παρουσιάζεται εξυγιαντής τού κράτους ο Κ. Μητσοτάκης, η οικογένεια του οποίου οφείλει τα πλούτη της ακριβώς στην πρόσβασή της στο δημόσιο κορβανά; Αλήθεια, ο πατέρας του πόσες από τις πολλές συντάξεις του λαμβάνει ακόμα την ίδια ώρα που ζητά από το λαουτζίκο να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι και να ζήσει με 200 ευρώ το μήνα; Και με ποιό θράσος επιτίθενται στη Χαρούλα Αλεξίου όλοι οι βολεμένοι κρατικοδίαιτοι κουλτουριάρηδες, η μόνη ουσιαστική έμπνευση την οποία είχαν στη ζωή τους ήταν κάποια στιγμή να γίνουν τσιμπούρια τής ολιγαρχίας;...

Φυσικά όλοι αυτοί οι ελιτιστές τής συμφοράς θεωρούν όλους τους υπόλοιπους χυδαίους λαϊκιστές. Γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ειρωνικά σχόλια για τα δημοσιεύματα που περιστρέφονται γύρω από τον κώλο τής Ελ. Μενεγάκη, τα πάρτι τα οποία στήνονται στη Μύκονο ή για την επιμονή τής Αριστεράς ότι ένας άλλος κόσμος είναι διαφορετικός. Την ίδια στιγμή, όμως, θα επιλέξουν να διαβάσουν για την αποχώρηση της Ολ. Τρέμη από το "MEGA" κι όχι για το ότι το Ισραήλ χτύπησε για τρίτη φορά μέσα σε λίγες ημέρες σχολείο τού ΟΗΕ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα κατηγορήσουν και για αντισημιτισμό όποιον ισχυρίζεται πως "όχι βρε αδερφέ, δεν είναι δυνατό να έχουν σκοτωθεί σε 15 ημέρες πάνω από 300 παιδιά κι αυτό να ονομάζεται αμυντική κίνηση". Θα κατηγορήσουν τους υπόλοιπους για χαμηλή ποιότητα, θα τους κάνουν μαθήματα για το τί πρέπει να βλέπουν, να διαβάζουν ή να ακούν και παραλλήλως εκείνοι βυθίζονται σε χειρότερους πνευματικούς βούρκους, απομνημονεύοντας τους δήθεν και χειροκροτώντας την εξευγενισμένη μετριότητα που δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα. Τους αρέσει στα κρυφά ο Μητροπάνος, που θα έλεγε κι ο Τζίμης Πανούσης, αλλά δεν θα το φανερώσουν γιατί το μπουζούκι δεν ταιριάζει με το πιάνο, τα γαλλικά, το μπαλέτο και τα...κόμπλεξ τους.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη φορά ένα προσωπείο όταν κυκλοφορεί στον κόσμο. Αν θέλετε, είναι και θεμιτό ως ασπίδα προστασίας από τη διαβολή. Καταντά, ωστόσο, αφόρητο ακόμα και για το ίδιο το πρόσωπο που τη φέρει, η μάσκα που δεν λέει να βγει από πάνω του, που έχει κολλήσει τόσο πολύ στο πρόσωπό του που στο τέλος ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιός κρύβεται από πίσω της όταν τη βγάλει. Η ανασφάλεια είναι η πιο επιεικής δικαιολογία. Υπάρχει, ωστόσο, και η εξαπάτηση στη μέση κι αυτή είναι το κίνητρο για πολλούς μεγαλοσχήμονες, οι οποίοι δεν θέλουν να τους θαυμάζουμε γι' αυτό που είναι αλλά για εκείνο που και οι ίδιοι πολύ θα επιθυμούσαν να είναι. Και με όλα αυτά εξακολουθούμε να ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί θεμιτό οι εφοπλιστές να μην πληρώνουν δεκάρα αλλά να κατάσχονται οι περιουσίες των μικρομεσαίων, οι μπράβοι να πυροβολούν εργάτες που διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, η ανασφάλιστη εργασία να είναι κανόνας και να στοχοποιείται οποιαδήποτε αντίδραση στην οικονομική γενοκτονία. Πόσο χαρούμενη κάνουμε την υποκρισία στην καθημερινότητά μας...