Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών νόμιμες, η επανάσταση παράνομη. Πρέπει να γράψω κι άλλα;...

Βρίσκεστε σε μια διασταύρωση στη μέση τού πουθενά. Εχετε πλήρη ορατότητα και διαπιστώνετε ότι δεξιά κι αριστερά σας δεν περνά κανένα αυτοκίνητο. Το φανάρι είναι κόκκινο κι ως νομοταγείς πολίτες περιμένετε να ανάψει πράσινο για να ξεκινήσετε. Μετά από πέντε λεπτά, όμως, ο φωτεινός σηματοδότης εξακολουθεί να είναι παγωμένος στην θέση τού "Σταμάτη". Εκνευρισμένοι αποφασίζετε να βάλετε πρώτη και να εκκινήσετε. Στην επόμενη στροφή, ωστόσο, σας σταματά τροχονόμος, ο οποίος θεωρεί καθήκον του να σας επιβάλει πρόστιμο. Ποιός έχει πληγώσει τη δικαιοσύνη με τη συμπεριφορά του; Εσείς ή το φανάρι και το όργανο της τάξης; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου θεωρητικό, αφού στην καθημερινότητά μας καλούμαστε να απαντούμε σε διλήμματα που σχετίζονται με το γράμμα και του πνεύμα τού νόμου. Θεωρώ τους τυπολάτρες μεγαλύτερη απειλή για τη δικαιοσύνη από τους παραβάτες. Κι αυτό γιατί γενικώς με ανησυχούν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα δόγματα για να υποκαθιστούν τη φαντασία και την ανάληψη της ατομικής ευθύνης...

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν έχουμε ανάγκη τους νόμους. Οταν κάποτε φτιάξουμε οργανωμένες κοινωνίες συνειδητοποιημένων πολιτών οι οποίοι δεν θα σκοτώνουν, για παράδειγμα, όχι γιατί φοβούνται τη φυλακή ή την τιμωρία από κάποιον θεό, να το συζητήσουμε κατά πόσο δεν χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο κανόνων το οποίο θα διέπει τις ζωές μας. Μέχρι, όμως, να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, το οποίο θα κάνει πράγματι εν πολλοίς περιττή τη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία, η παρουσία των νόμων κρίνεται απαραίτητη. Μην περιμένετε, ωστόσο, να υποστηρίξω πως οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να σέβονται καταφανώς άδικες διατάξεις μόνο και μόνο γιατί έχουν ψηφιστεί από τη Βουλή. Οπως θα θεωρούσατε τρελό να πέσετε από τον πέμπτο όροφο πολυκατοικίας μόνο και μόνο γιατί κάποιος έχει απαιτήσει από εσάς να το κάνετε, είναι το ίδιο παράλογο να υπακούτε σε νόμους που έχουν κατασκευαστεί για την αποκλειστική εξυπηρέτηση των λίγων έναντι των πολλών. Προφανώς κι όσες επαναστάσεις καταγράφηκαν στην Ιστορία δεν έγιναν κατόπιν άδειας των αρχών, αλλά παρά τη θέλησή τους. Και είναι ακριβώς χάρη σε αυτές τις επαναστάσεις που χρωστούν οι μικρομεσαίοι το ότι σήμερα δεν κυκλοφορούν και κυριολεκτικώς με αλυσίδες στα πόδια τους...

Η επανάσταση δεν πρόκειται ποτέ να γίνει συνταγματικό άρθρο ή να ρυθμιστεί νομοθετικώς. Το πολύ πολύ να γραφτεί κάτι παρόμοιο με το ότι η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων, αλλά τίποτα πέραν αυτού. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν είναι υποχρέωση του κάθε συνειδητοποιημένου πολίτη να στέκεται απέναντι σε οτιδήποτε του καταστρέφει αδικαιολογήτως τη ζωή, ανεξαρτήτως αν έχει προσλάβει επίχρισμα νομιμότητας. Οι σαμαροβενιζέλοι ετοιμάζονται, για παράδειγμα, να νομιμοποιήσουν την εισβολή στα σπίτια μας χωρίς εισαγγελική άδεια και την κατάσχεση περιουσιακών μας στοιχείων στην περίπτωση που χρωστούμε ένα "ολόκληρο" ευρώ στην εφορία. Φαντάζομαι πως δεν είστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύετε ότι τα "ντου" θα ξεκινήσουν από τις βίλες των εφοπλιστών. Αλλά, τί λέω ο χαζός; Αυτοί δεν πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους, νομίμως βεβαίως...

Το αντάρτικο πόλης θα ήταν μια λύση γι' αυτήν τη χώρα, αν δεν υπόκυπτε στο θεμελιώδες σφάλμα να θεωρεί πως η ένοπλη βία θα πείσει τους νοικοκυραίους να εγκαταλείψουν την ψευδαίσθηση της βολής τους και να συμπαραταχθούν στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων. Οσες βόμβες κι αν τοποθετήσουν οι Μαζιώτηδες και οι Ξηροί το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να συντηρητικοποιήσουν ακόμα περισσότερο μια ήδη φονταμενταλιστική συμβίωση ατομικών φιλοδοξιών, την οποία κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε κοινωνία. Και είναι, επίσης, πολύ συντηρητικό εκ μέρους των ανταρτών πόλης να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για να ανατρέψουν το καθεστώς, τα οποία έχουν αποδειχθεί ιστορικώς αναποτελεσματικά...

Θα προτιμούσα, για παράδειγμα, να διοχέτευαν όλη τους την ενέργεια στη δημιουργία σε κάθε γειτονιά σχολείων επαναστατικής σκέψης, στα οποία θα διδάσκουν όσα η ελίτ δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να διδαχθούμε μέσω του επίσημου εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί να αυτοπεριθωριοποιούμε την Αριστερά όταν η εποχή μας δίνει τη δυνατότητα να ακουστούν καλύτερα τα μηνύματά της στο λούμπεν προλεταριάτο; Γιατί να αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στην προπαγάνδα τού νεοφιλελευθερισμού και του νεοναζισμού, αυτών των δίδυμων μπάσταρδων του κατεστημένου, όταν μπορούμε να μεταδώσουμε το μήνυμα για κοινωνική δικαιοσύνη δίχως να οπλοφορούμε;...

Ξέρω ότι είναι πιο γοητευτικοί οι επαναστάτες με κουμπούρια για το υποσυνείδητο των απαίδευτων. Ακόμα, όμως, κι αν επιτέλους εξεγερθεί η μάζα σε αυτήν τη χώρα, αν δεν έχει εφοδιαστεί προηγουμένως με την κατάλληλη πνευματική τροφή κι αν δεν ανοίξει τους ορίζοντές της, η εξέγερσή της θα είναι καταδικασμένη στο τέλος να καταλήξει σε μία από τα ίδια. Κι αυτό μπορούμε να το αποφύγουμε αν προτιμήσουμε να μάθουμε σε όσους το θελήσουν όχι πώς να φτιάχνουν βόμβες μολότοφ αλλά πώς να σκέφτονται χωρίς παρωπίδες, δίχως θεούς κι αρχηγούς και με μια βαθιά πίστη ότι αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει γιατί έχει ήδη αλλάξει τόσες φορές στο παρελθόν...