Ο Τσίπρας δεν μας έκανε "βασίλισσες" αλλά δεν είναι προικοθήρας...

"Θα σ' έχω βασίλισσα"! Ποιός δεν το έχει πει έστω και μια φορά για να κατακτήσει τη γυναίκα τής καρδιάς του; Το ότι στη συνέχεια η κοινή ζωή δεν μοιάζει με καρτ ποστάλ από το παλάτι τού Μπάκιγχαμ δεν σημαίνει απαραιτήτως πως αυτός που υποσχέθηκε μεγαλεία έλεγε ψέματα ή πως δεν προσπάθησε για να τα κάνει πραγματικότητα. Φυσικά παντού και πάντοτε υπάρχουν προικοθήρες, που από την αρχή η στόχευσή τους ήταν απολύτως ιδιοτελής. Αν όμως κάποιος άνδρας ναι μεν δεν έχει κατορθώσει να φορέσει τιάρα στη σύντροφό του αλλά της έχει εξασφαλίσει έναν όσο το δυνατό πιο άνετο βίο, τότε δύσκολα μπορεί να τον κατηγορήσει ακόμα και η πεθερά του για απατεώνα. Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και στην πολιτική, στην οποία τα αναγκαία ψεύδη είναι μέρος τής καθημερινότητάς της...

Αυτός ο τόπος έχει ζήσει πολλούς λαοπλάνους οι οποίοι υπόσχονταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες γνωρίζοντας ότι είναι αδύνατο να τις παραδώσουν ή χωρίς να είναι καν αυτή η προτεραιότητά τους. Ανήκει ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτήν την κατηγορία; Οχι! Ναι, είπε πως θα έσκιζε το μνημόνιο και θα το καταργούσε με ένα νόμο κι ένα άρθρο, αλλά δεν το έπραξε. Η κεφαλαιώδης διαφορά του, ωστόσο, από τους προηγούμενους είναι πως αγωνίστηκε μέχρι και τη διαδικασία των πέναλτι για να κερδίσει το ματς. Κανένας δεν φτάνει σε αυτό το σημείο αν δεν έχει πιστέψει στη νίκη και στο δίκαιο των θέσεών του. Κι αν στο τελευταίο χτύπημα πετάξαμε τη μπάλα στα περιστέρια, ας ξέρουν κι αυτοί που θεωρούν τον πρωθυπουργό προδότη πως το ματσάκι έχει ρεβάνς και πως, τέλος πάντων, αν δεν μπόρεσε να προσφέρει τώρα στον ελληνικό λαό τον ουρανό με τα άστρα, όπως του υποσχέθηκε για να κερδίσει την αγάπη του για την οποία οι άλλοι δεν ενδιαφέρονταν παρά μόνο για το φόβο του, τουλάχιστον ας του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει για την αξιοπρέπειά του, πόσω μάλλον όταν δεν βλέπω κάποια άλλη λύση τής προκοπής...

Ούτε στη δημοκρατία ούτε στην οικονομία υφίστανται μονόδρομοι. Η εσωκομματική αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δείχνει να αγνοεί κάτι πολύ σημαντικό: πως η ελληνική κυβέρνηση είναι η μοναδική αριστερή σε μια νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Βρίσκεται, δηλαδή, στο τερέν ένας πολύ καλά οργανωμένος αντίπαλος που γνωρίζει χρόνια κάθε ίντσα τού γηπέδου και γι' αυτό του είναι πολύ πιο εύκολο να κερδίζει. Τα πάντα όμως αλλάζουν, αρκεί να μην ταυτίζουμε τις ήττες με προδοσίες κι αν είμαστε διατεθειμένοι να βλέπουμε το δάσος κι όχι αποκλειστικώς το δένδρο. Μετά από δεκαετίες η Αριστερά διαθέτει έναν ηγέτη ο οποίος έχει την ικανότητα να συγκινεί ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ο οποίος αναγνωρίζει τα λάθη του και μοιάζει διατεθειμένος να μην τα επαναλάβει κι ο οποίος προκάλεσε ήδη τις πρώτες ρωγμές στον θατσερισμό. Οι πρωθυπουργοί, άλλωστε, είναι άδικο να κρίνονται σε χρονικό διάστημα μόλις έξι μηνών κατά τη διάρκεια των οποίων, μάλιστα, ο συγκεκριμένος έπαιζε καθημερινώς παρτίδες με τη χρεοκοπία κι έφτασε στο σημείο να μην πληρώσει και δόση στο ΔΝΤ και να καταφύγει στο δημοψήφισμα προκειμένου να εξαντλήσει τις διαπραγματευτικές αντοχές τής χώρας ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά και δεν πρέπει να μετασχηματιστεί σε αρχηγικό κόμμα. Από την άλλη, πάντως, είναι πλέον κάτι παραπάνω από απαραίτητο να ανοίξει τις πόρτες του στην κοινωνία που τον στηρίζει, να αντλήσει τη δύναμή του από αυτή και μαζί της να πολεμήσει την ολιγαρχία. Οσοι δεν το ασπάζονται προς τέρψη μιας θολής ιδεολογικής καθαρότητας κι ενός κομματικού αυτισμού είναι εντιμότερο να αποχωρήσουν, να φτιάξουν το δικό τους κόμμα, να καταθέσουν επιτέλους μια πρόταση η οποία να περιέχει στοιχειώδη οικονομετρικά στοιχεία και να κριθούν για όλα αυτά από τον ελληνικό λαό στο φως αντί να κρύβονται πίσω από την υπογραφή τού Αλέξη Τσίπρα. Σε διαφορετική περίπτωση, επιλέγουν εκόντες άκοντες τις απολαύσεις τής εξουσίας σε συνδυασμό με την ανευθυνότητα του θεατή στην εξέδρα. Πόσο αριστερό είναι, αλήθεια, αυτό;...