Είναι 1η Ιουλίου, είμαι χωρίς πρόγραμμα και είμαι ζωντανός. Μήπως απελευθερώνομαι γιατρέ;...

Από τις 00.00 σήμερα 1η Ιουλίου τσιμπιέμαι για να επιβεβαιώσω ότι είμαι ζωντανός. Ακουγα όλον αυτόν τον καιρό τα κανάλια να μου λένε πως χωρίς πρόγραμμα θα ήμασταν νεκροί και είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είμαι κάτι ανάμεσα σε τρόφιμο του ΟΚΑΝΑ κι ανώνυμο αλκοολικό. Ελα, όμως, που αναπνέω, όπως αναπνέει και η χώρα. Ναι, με μεγάλη δυσκολία, με τις τράπεζες κλειστές και το μέλλον αβέβαιο (αν δεν ήταν, θα το λέγαμε παρελθόν), όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό πως δεν θα τον προδώσει. Γι' αυτό και οι έλληνες της το ανταποδίδουν: στις δημοσκοπήσεις, παρ' όλη την προπαγάνδα, το "όχι" προηγείται κι ο κόσμος που συνωστίζεται στις ουρές για 60 ευρώ δεν βρίζει τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιάνη Βαρουφάκη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ξέρει ότι πολεμούν για να τον απελευθερώσουν από τα δεσμά τού χρέους, αλλά εκείνους που τον οδήγησαν στη χρεοκοπία και "δραπέτευσαν" μέσω των εκλογών πριν χρειαστεί να το κάνουν με ελικόπτερα. Ενδεχομένως σήμερα η κυβέρνηση να υποκύψει και να συμφωνήσει σε ένα τρίτο μνημόνιο. Θα είναι τεράστιο σφάλμα της γιατί θα έχει βάλει την υπογραφή της στην καταστροφή. Θα ήμουν άδικος, ωστόσο, αν δεν παραδεχόμουν ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν η πρώτη, και πολύ φοβάμαι η μοναδική, που αγωνίστηκε έχοντας προτεραιότητα τη διάσωση του λαού κι όχι της ελίτ που τον εξουσιάζει επί δεκαετίες...

Ο μεγαλύτερος εχθρός τού Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν η Ανγκ. Μέρκελ ή ο Β. Σόιμπλε, αλλά ο νεοφιλελεύθερος τύπος νεοέλληνα που παράχθηκε την εποχή τής ψεύτικης ευδαιμονίας. Και σε αυτόν δεν συμπεριλαμβάνω μόνο όσους ασπάζονται ιδεολογικώς τον θατσερισμό αλλά κι εκείνους που μπορεί να ψηφίζουν ακόμα κι Αριστερά αλλά η νοοτροπία τους ταυτίζεται πλήρως με τη διάσημη ρήση τής πρώην πρωθυπουργού τής Μεγάλης Βρετανίας πως "δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο άτομα". Το βλέπω κι αυτές τις ημέρες: οι περισσότεροι δεν σκέφτονται πώς θα σωθεί η χώρα, αλλά πώς θα διασώσουν τις καταθέσεις τους, το σπιτάκι τους, τους σκύλους και τα γατιά τους. Θα μου πείτε πως το αίσθημα αυτοσυντήρησης είναι απολύτως λογικό. Φυσικά κι ο γράφων ανησυχεί για το πώς θα είναι η ζωή του "the day after". Μόνο που όταν επικεντρώνεσαι στο δέντρο χάνεις το δάσος. Οταν πιστεύεις ότι αρκεί να σβήσεις τη φωτιά γύρω από το δικό σου κορμό κι ας χαθούν οι υπόλοιποι τότε κινδυνεύεις περισσότερο να καταστραφείς. Οταν για σένα η Δευτέρα 6 Ιουλίου είναι το τέλος τής ιστορίας και μένεις ικανοποιημένος με το να μην "κουρευτούν" άμεσα οι καταθέσεις σου, μολονότι με το τρίτο μνημόνιο αυτό είναι βέβαιο ότι θα γίνει, αυτό λέγεται αυτοκτονία και δολοφονία των παιδιών σου και των παιδιών των παιδιών σου...

Αντιπαθητικέ μέσε ανθρωπάκο, θα αυξηθεί ο ΦΠΑ 23% στο γάλα, θα μειωθούν οι συντάξεις των γονιών σου από τις οποίες ζεις κι εσύ, θα αυξηθούν οι ασφαλιστικές σου εισφορές και οι εισφορές υγείας, άρα θα μειωθεί ο μισθός σου, θα χαθούν και τα υπόλοιπα εργασιακά σου δικαιώματα, η ύφεση θα ενταθεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την ανεργία, οι φίλοι σου ή κι εσύ ο ίδιος θα μεταναστεύσεις, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί, το χρέος δεν θα απομειωθεί και για ανάπτυξη θα δοθούν κάτι ψίχουλα και φοβάσαι να πεις ΟΧΙ γιατί ενδεχομένως την επόμενη εβδομάδα να "κουρευτούν" οι καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ; Κάνε μια σούμα πόσο "κουρεύτηκαν" οι δικές σου, οι οποίες είναι πολύ πιο κάτω από τις 100.000, την τελευταία πενταετία και υπολόγισε άλλο τόσο ή και περισσότερο "κούρεμα" τα επόμενα πέντε χρόνια και θα διαπιστώσεις ότι ο Γιουλ Μπρίνερ είχε περισσότερα "μαλλιά" από σένα...

Οι νεοφιλέλεδες όταν δεν λένε, όπως η Αντ. Λυμπεράκη, πως οι φτωχοί κάνουν κακές επιλογές (οι ίδιοι λούμπεν φτωχοί βεβαίως οι οποίοι χωρίς ταξική συνείδηση ψηφίζουν λακέδες τής ελίτ όπως η συγκεκριμένη βουλευτής τού Ποταμιού και ξαδέρφη των μητσοτάκηδων, οι οποίοι με τη σειρά τους βρίζουν το ελληνικό Δημόσιο στο οποίο ωστόσο έχουν διορίσει τους μισούς υπαλλήλους του για να τους ψηφίζουν με τη σειρά τους στη συνέχεια) ισχυρίζονται πως για όλα φταίει το σοβιετικό μοντέλο τής μεταπολίτευσης. Φυσικά δεν θα γίνω απολογητής τού κομματικού κράτους, της γραφειοκρατίας ή της απουσίας αξιολόγησης. Πότε, όμως, χάθηκε η μπάλα σε αυτήν τη χώρα; Οταν η συλλογικότητα μετατράπηκε σε ατομισμό, όταν το "ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν" πέρασε από τον Τζέιμς Μποντ στην καθημερινότητά μας, όταν το "greek dream" έγινε μετοχές στο χρηματιστήριο, βίλες, πολυτελή αυτοκίνητα, iphone κι οποιοδήποτε άλλο υλικό αγαθό για την "παρτάρα" μας, άντε και για τη φαμίλια μας. Οταν, δηλαδή, ασπαστήκαμε όλες τις ιδεοληψίες τού νεοφιλελευθερισμού, ασχέτως αν στην κάλπη θυμόμασταν το αριστερό παρελθόν μας, την Εθνική Αντίσταση, το 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα ή τον πολιτικό ακτιβισμό των πρώτων χρόνων τής μεταπολίτευσης πριν βάλουμε ως προτεραιότητα τη διάσωση της καρέτα καρέτα και των κορμοράνων από τους ανθρώπους που σήμερα καταφτάνουν χιλιάδες στη γειτονιά μας για να τους βουλιάζουμε στη Μεσόγειο...

Ο έλληνας έγινε φτωχότερος μέσα στην κρίση, αλλά η νοοτροπία του δεν άλλαξε. Κι αν ψήφισε την Αριστερά τον Ιανουάριο δεν το έκανε για να καταδικάσει τον αδηφάγο καπιταλισμό και να συνδράμει στη δημιουργία ενός νέου κόσμου αλλά για να αγοράσει ελπίδα. Κι έτσι τώρα τρομάζει για το ότι μπορεί να παίρνει εσαεί 60 ευρώ καθημερινώς από την τράπεζα, παρ' όλα αυτά δεν τον αγχώνει πως με το τρίτο μνημόνιο δεν θα μπορεί να τραβά λεφτά, αν και δεν θα υπάρχουν capital controls, γιατί απλούστατα οι λογαριασμοί του θα είναι άδειοι. Αυτός ο τύπος νεοφιλελέ έλληνα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τού Αλέξη Τσίπρα και του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Δούρειος Ιππος που κατασκευάστηκε για να μένουν σκλάβοι οι λαοί...