Αν για κάτι φταίει ο Τσίπρας είναι γιατί εγκατάλειψε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε δοθεί ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε εξαρχής μπροστά του ένα βουνό. Είναι ο μόνος Αριστερός πρωθυπουργός σε μια Ευρώπη που διοικείται από νεοφιλελεύθερους. Αν κάποιος μπορεί να τον κατηγορήσει σοβαρά για κάτι είναι πως υπερεκτίμησε την αξία τής δημοκρατίας σε αυτήν την Ε.Ε. Πίστεψε ειλικρινώς ότι η λαϊκή εντολή που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου ήταν από μόνη της αρκετή ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, το οποίο είχε ως προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό αποδείχθηκε μια φενάκη. Δυστυχώς αυτοί που κυβερνούν την Ευρώπη δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία τής χώρας μας αλλά για το πώς θα καρπωθούν τα υπερκέρδη τους από την ελληνική κρίση εδώ και τώρα. Γι' αυτό και προτείνουν υφεσιακά μέτρα τα οποία ενδεχομένως να φέρουν βραχυπρόθεσμα έσοδα στο κρατικό ταμείο αλλά θα καταδικάσουν τη χώρα σε μια μόνιμη ανθρωπιστική κρίση...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα δικαίωμα να αποδεχθεί από τις 26 Ιανουαρίου ένα νέο μνημόνιο. Δεν είχε λάβει αυτήν την εντολή από τον ελληνικό λαό, αλλά αυτή της διαπραγμάτευσης για μια καλύτερη συμφωνία. Ολοι, βεβαίως, κρίνονται από το αποτέλεσμα. Κι ο Αλέξης Τσίπρας απότυχε. Αυτό, όμως, δεν συνέβη γιατί όφειλε να συμβιβαστεί από την πρώτη ημέρα αλλά γιατί εγκατάλειψε τη μάχη στο 90ό λεπτό κι αφού πρώτα είχε δώσει τα πάντα για τη νίκη. Αν, λοιπόν, για κάτι ψέγω τον πρωθυπουργό είναι γιατί δεν ολοκλήρωσε τη μάχη που αν δεν ήταν ο ίδιος δεν θα είχε ξεκινήσει ποτέ...

Λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να μείνει στην θέση του γιατί διατηρεί τη λαϊκή επιδοκιμασία, το ηθικό πλεονέκτημα και την πολιτική βούληση για να αλλάξει αυτήν τη χώρα. Δεν αμφισβητώ ούτε την εντιμότητα ούτε τις ικανότητες του ανδρός. Αυτοδεσμεύεται, ωστόσο, στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο, ας μην κοροϊδευόμαστε, θα κατέχει θέση Συντάγματος και το οποίο θα ορίζει οποιαδήποτε πτυχή κυβερνητικής πολιτικής. Σε ένα τόσο ασφυκτικό πλαίσιο ναι μεν του δίνονται δυνατότητες τομών, όπως στα ζητήματα διαπλοκής, διαφθοράς, καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, ωστόσο, στην περίπτωση βεβαίως που θα εγκριθεί κι από τους εταίρους, η πολιτική ζωή τού τόπου θα καθορίζεται από την εφαρμογή ή μη των μνημονιακών πολιτικών. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια εικασία, αλλά βασίζεται στην εμπειρία των πέντε προηγούμενων χρόνων. Ο πρωθυπουργός θα μοιάζει με έναν προπονητή ποδοσφαίρου ο οποίος θα κληθεί να προπονεί μια ενδεκάδα ποδοσφαιριστών-βλέπε μέτρα- στα οποία δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Ακόμα κι ο Ζοζέ Μουρίνιο να αποδειχθεί, το έργο του μοιάζει σχεδόν μάταιο να έχει ευτυχή κατάληξη...

Ο Αλέξης Τσίπρας αυταπατάται αν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι αν αναγκαστεί να ψηφίσει ένα τρίτο μνημόνιο, παρ' όλες τις ειλικρινείς αγαθές προθέσεις του. Αυτό πίστεψαν κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι ναι μεν δεν είχαν ποτέ ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τής πλειοψηφίας τού ελληνικού λαού ωστόσο πράγματι θεώρησαν πως σε βάθος χρόνου θα κέρδιζαν την παρτίδα. Γι' αυτό κι οφείλει είτε να παραιτηθεί μετά από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και να ζητήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης τού εκλογικού σώματος στο πρόσωπό του, την οποία κι ο γράφων θα του προσφέρει, αν μη τί άλλο γιατί δεν υπάρχει άλλη σοβαρή εναλλακτική λύση, είτε να αποδεχθεί την πολιτική του αυτοκτονία στα σαράντα ένα του μόλις χρόνια. Αν δεν υπάρξει μια σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους κι ένα γενναίο αναπτυξιακό πακέτο, ο πρωθυπουργός θα βάλει την υπογραφή του σε ένα αδιέξοδο πρόγραμμα που θα του δίνει ελάχιστο περιθώριο κινήσεων και θα οδηγήσει έτσι κι αλλιώς στη χρεοκοπία. Αν τα πετύχει, θα του βγάλω το καπέλο. Αν όχι, ετοιμάζω ήδη τον πολιτικό του επικήδειο...