Το να μένουμε σπίτι αυτό το χρονικό διάστημα, να περιορίζουμε τις κοινωνικές επαφές μας, πολλώ δε μάλλον τις μαζικές μετακινήσεις μας είναι εκ των ων ουκ άνευ. Η ανθρωπότητα βιώνει μια πανδημία κι από τη στιγμή που τα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες δίναμε περισσότερη έμφαση στην κερδοσκοπία κι όχι στη δημόσια υγεία είναι λογικό τώρα να τρέχουμε και να μην φτάνουμε. Αλίμονο, όμως, αν αυτό που μας μείνει όταν περάσουμε τη μπόρα είναι η αντίληψη ότι αυτός ο πλανήτης μπορεί να περιοριστεί στους τοίχους ενός σπιτιού...
Το να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου όταν τόσοι άνθρωποι κοιμούνται κάτω από τα αστέρια δεν είναι διόλου αμελητέο. Ο άνθρωπος, όμως, είναι προορισμένος να αφήνει πίσω του την ασφάλεια του διάβολου που γνωρίζει, να ταξιδεύει, να ερευνά, να μαθαίνει και, ποιος ξέρει, μια ημέρα να επιστρέφει στην εστία του πιο καταπονημένος, αλλά σίγουρα σοφότερος από πριν. Προσωπικώς, με συγκινούσαν πάντοτε περισσότερο τα καραβάνια των τσιγγάνων από τα αγκυροβολημένα πλοία στα λιμάνια...
Παρατηρώ, επίσης, μια νέου τύπου παραλλαγή τού «μαζί τα φάγαμε» με αφορμή την ανευθυνότητα πολλών εξ ημών να συγχρωτιζόμαστε μολονότι κινδυνεύουμε. Βεβαίως όσοι καταδικάζουν εκείνους που κάνουν, για παράδειγμα, υπαίθρια πάρτι είναι πολύ πιο ανεκτικοί με όσους μαζεύονται στις εκκλησιές προκειμένουν να συναντήσουν τον Κύριό τους μια ώρα αρχύτερα.
Από την άλλη, όμως, οι πολιτικές και θρησκευτικές μας ηγεσίες ονομάζονται ηγεσίες όχι μόνο για να τις χειροκροτάμε, αλλά και για να λαμβάνουν δύσκολες αποφάσεις. Και, φυσικά, όχι για να είναι οι ίδιες τα πρώτα θύματα του κορονοΐού, όπως εχει συμβεί και στην Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου