Γι' αυτό και ουδόλως με παραξενεύει η θεατρική παράσταση της εισαγγελέα στην υπόθεση Τοπαλούδη. Ο νόμος και οι ποινές του δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον Ποινικό Κώδικα, αλλά συνδέονται και με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ανεξαρτήτως αν πολλές φορές είναι δύσκολο να χαραχθούν τα όρια ανάμεσα στη δικαιοσύνη και στο λαϊκισμό...
Με αφορμή τούς δολοφόνους τής Ελένης Τοπαλούδη κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσουν ξανά υπέρ τής θανατικής ποινής. Λες και το κράτος πρέπει να εκπέσει στο στάτους τού φονιά για να απονείμει δικαιοσύνη...
Η δίκαιη κι αναλογική τιμωρία, όμως, όχι μόνο δεν μπορεί να φτάνει έως την θανάτωση του ένοχου, αλλά ούτε κι ως την ισόβια κάθειρξή του, όποιο κι αν ήταν το αδίκημά του. Αν θέλουμε να μιλάμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα και να το εννοούμε κανείς δεν σωφρονίζεται αν γνωρίζει ότι θα περάσει το υπόλοιπο του βίου του στη φυλακή. Τα κράτη και οι κοινωνίες που εκδικούνται στην ουσία αυτοπυροβολούνται, αναζωπυρώνοντας το μίσος από το οποίο υποτίθεται πως επιθυμούν να απομακρυνθούν...
Όλα αυτά φυσικά και δεν σημαίνουν πως η φυλακή πρέπει να είναι ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, όπως συμβαίνει στη Σκανδιναβία για παράδειγμα. Αυτός που έχει παραβιάσει το νόμο και τους ηθικούς κώδικες οφείλει να αισθανθεί πάνω του τον πέλεκυ της τιμωρίας, αναλόγως με το αδίκημά του.
Αλίμονο, όμως, αν ως τιμωρία εννοούμε τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές τής χώρας, οι οποίες θα μπορούσαν να μετατρέψουν σε εγκληματία και τον πιο νομοταγή πολίτη. Μέτρον άριστον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου