Να τρώνε λιγνίτη στη δυτική Μακεδονία όταν δεν θα έχουν ψωμί...

Η πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι δύσκολο να βρεθεί και στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να εξαλειφθεί στη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας κι επομένως καθίσταται ασύμφορη ως επιλογή από τις κυβερνήσεις, αφού δεν διαθέτει πολιτικά οφέλη. Αντιθέτως, η πρόσκαιρη οικονομική ζημιά σε αυτούς που πλήττονται άμεσα από την αναγκαιότητα αλλαγής τού παραγωγικού- ενεργειακού μοντέλου είναι μεγάλη κι άμεσα μετρήσιμη η δυσαρέσκειά τους στις κάλπες...

Είναι αλήθεια ότι οι περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις καθυστερούν πολύ στη χώρα μας και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και το ΣτΕ είναι περισσότερο ανελαστικό από όσο ίσως θα έπρεπε για την προστασία τού περιβάλλοντος. Η εύρεση, άλλωστε, της χρυσή τομής προκειμένου να επιτυγχάνουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη είναι εύκολη υπόθεση μόνο στην θεωρία. Μόνο που το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται την Τρίτη στη Βουλή περιέχει σωρεία φωτογραφικών διατάξεων για μεγαλύτερα και μικρότερα συμφέροντα για να θεωρηθεί πως έχει βρει αυτό το ενδιάμεσο έδαφος που απαιτείται ώστε να μην έχουμε από μία πανδημία κάθε χρόνο, αλλά και να μην πεθαίνουν από ασιτία εκατομμύρια άνθρωποι σε έναν πλανήτη ο πληθυσμός τού οποίου ακολουθεί αυξητική τάση...

Το δίλημμα, ωστόσο, της βιώσιμης ανάπτυξης μπορεί και να είναι το ψευτοδίλημμα που θέτει ο καπιταλισμός για να μην απαντήσει στο ουσιαστικότερο αίτημα της δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και των ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Αν οι πλούσιοι συνεχίσουν να καρπώνονται τη συντριπτική μερίδα τού παγκόσμιου πλούτου, είναι αδύνατο να απαντήσουμε με ακρίβεια στο ερώτημα του κατά πόσο πρέπει να θυσιάσουμε κι άλλο το φυσικό πλούτο για να επιβιώσουμε. Μόνο η κοινωνική δικαιοσύνη θα μπορέσει να βάλει τα πραγματικά όρια της βιώσιμης ανάπτυξης. Αν, για παράδειγμα, δεν δοθεί η δυνατότητα στους κατοίκους τής δυτικής Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης να σταθούν στα πόδια τους χωρίς το λιγνίτη είναι εύκολο από την Αθήνα να τους παροτρύνουμε, σαν άλλες Μαρίες Αντουανέτες, να τρώνε παντεσπάνι παριστάνοντας τους οικολόγους από απόσταση ασφαλείας...