Οι Αριστεροί να μένουν σε τρώγλες, το σπίτι τού Βολταίρου είναι κατειλημμένο...

Το ερώτημα είναι τόσο παλιό όσο και η πάλη των τάξεων: μπορεί ένας Αριστερός να είναι πλούσιος; Αν ζούσαμε σε ένα πραγματικά σοσιαλιστικό καθεστώς, κι όχι σε αυτά που ακόμα θαυμάζουν στον Περισσό, η απάντηση θα ήταν και πάλι καταφατική εφόσον εκπληρώνονταν οι κανόνες τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Ζούμε, έτσι κι αλλιώς, σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς και κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει τον οποιονδήποτε να παίξει με άλλους κανόνες μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι οι ιδέες του δεν είναι σωστές.

Επομένως, το σωστό ερώτημα στον καπιταλισμό είναι αν κάποιος έχει πλουτίσει με παράνομα ή ανήθικα μέσα. Κι αν έχει πλουτίσει και είναι Αριστερός, τότε είναι δύο φορές υπόλογος γιατί έχει σκυλεύσει την ιδεολογία του...

Σύμφωνα με τη λογική ορισμένων κουτοπόνηρων, οι Αριστεροί πρέπει να μένουν σε τρώγλες, ενώ οι δεξιοί μπορούν να μένουν στο σπίτι τού Βολταίρου, όπως καλή ώρα ο πρωθυπουργός μας και η σύζυγός του, ακόμα κι αν δεν μας έχουν διευκρινίσει ακόμα πού βρήκαν τα λεφτά για μια τόσο ακριβή αγορά. Με βάση τον ίδιο τρόπο σκέψης, υπουργοί τής ΝΔ δικαιούνται να έχουν δεκάδες ακίνητα κι οφσόρ και να χρωστούν στις τράπεζες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ενώ τα οκτώ ακίνητα Παπαδημούλη, που τα απόκτησε χάρη στην περιουσία τής συζύγου του και τον παχυλό μισθό τού ευρωβουλευτή και δεν τα έκρυψε πίσω από οφσόρ κι αχυράνθρωπους, είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Αν είναι έτσι, ας βάλει η δεξιά μας κυβέρνηση ένα περιουσιακό πλαφόν πάνω από το οποίο δεν επιτρέπεται να περάσει κανείς Αριστερός αλλιώς θα γίνεται αυτομάτως υποκριτής ή κι εγκληματίας...

Μέσα από τη στοχοποίηση Παπαδημούλη- υπενθυμίζω, επίσης, ότι οι βουλευτές κι ευρωβουλευτές τής Αριστεράς δίνουν μέρος ή και το σύνολο των αποδοχών τους στα κόμματά τους και σε κοινωνικές δράσεις- η δεξιά παραδέχεται για μια ακόμα φορά εμμέσως το ηθικό της υστέρημα. Ομολογεί ότι η Αριστερά έχει ανώτερους αξιακούς κανόνες, τους οποίους βεβαίως και δεν τηρούν πάντοτε οι Αριστεροί ή αρκετοί από αυτούς, αλλά αυτοί υπάρχουν κι εύκολα αντιπαραβάλλονται με το "ο καθένας για την πάρτη του" και το "πλουτισμός με κάθε κόστος" τού νεοφιλελευθερισμού. Θα μπορούσε κανείς και να το αποκαλέσει το αιώνιο κόμπλεξ ηθικής κατωτερότητας αυτών που συνδέουν την ευτυχία αποκλειστικώς με το χρήμα και την εξουσία, συνήθως κληρονομικώ δικαίω...