Ο σκοπός δεν αγιάζει τους Ρασπούτιν...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε υπουργό τον Δημ. Παπαγγελόπουλο το 2015 γιατί ο τελευταίος είναι καραμανλικός, αλλά γιατί ήθελε έναν άνθρωπο με επιρροή στο χώρο τής Δικαιοσύνης προκειμένου να προχωρήσει η κάθαρση και η τιμωρία των διεφθαρμένων, όπως είχε υποσχεθεί στο λαό. Κι αυτό είναι το μεγάλο του σφάλμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, γιατί όσο κι αν είναι καλές οι προθέσεις σου υπάρχει κι αυτή η άτιμη η διάκριση των εξουσιών που απαγορεύει στην εκτελεστική εξουσία να αναμειγνύεται στη δικαστική. Ακόμα κι όταν οι πολιτικοί σου αντίπαλοι το έκαναν επί δεκαετίες- και συνεχίζουν σήμερα- να παρεμβαίνουν, να εκβιάζουν και να απειλούν για να επιτυγχάνουν συγκαλύψεις για τους ίδιους και τους χρηματοδότες τους, εσύ δεν δικαιούσαι να αντιγράφεις τις μεθόδους τους, έστω κι αν αποσκοπείς σε κάτι ευγενέστερο από το κουκούλωμα...

Το ίδιο συμπέρασμα θα εξαγόταν ακόμα κι αν ο Δημ. Παπαγγελόπουλος είχε κατορθώσει να τεκμηριώσει την ενοχή πολιτικών για το σκάνδαλο Novartis ή είχε φέρει στο δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια ευρώ από τις διάφορες λίστες φοροδιαφυγής. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, στο οποίο αναφέρθηκε πολλάκις κατά την απολογία του στη Βουλή ο πρώην υπουργός, δεν βασίζεται στο σκοπό που αγιάζει τα μέσα. Δεν εμπεριέχει τίποτα το μακιαβελικό ή το ρασπουτινικό. Σε διαφορετική περίπτωση, θα θεωρούσαμε ηθικά και τα βασανιστήρια, για παράδειγμα, σε βάρος τρομοκρατών...

Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί δεν υπάρχει σκάνδαλο Novartis ούτε γιατί οι παρεμβάσεις Παπαγγελόπουλου έχουν την ίδια ηθική απαξία. Τα γράφω γιατί η Αριστερά έχει χρέος να μην μιμείται το τέρας που δικαίως καταδικάζει...

Κι αν ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης δεν είναι Αριστερός για να φέρει αυτό το ηθικό βάρος, οφείλουν να το θυμούνται οι Αριστεροί τής αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ξαναγίνουν κυβέρνηση. Τη δεύτερη φορά Αριστερά ο έλεγχος των αρμών τής εξουσίας θα είναι ασυγχώρητος, ακόμα κι αν στεφθεί με μεγαλύτερη επιτυχία σε σχέση με την πρώτη φορά...