Παρά τα ευχολόγια και τους ύμνους, για παράδειγμα με αφορμή τη γιορτή τής μητέρας, η θέση τής γυναίκας στην κοινωνία μας δεν είναι στην πράξη ισότιμη με αυτή του άνδρα. Οι προκαταλήψεις και οι διαφοροποιήσεις, όπως στις εργασιακές αποδοχές, παραμένουν, μολονότι βαίνουν μειούμενες. Γι' αυτό και είναι ακόμα, δυστυχώς, απαραίτητες οι ποσοστώσεις σε διάφορες περιπτώσεις ούτως ώστε ο νόμος να επιβάλλει την αναλογική ισότητα που αρνείται στο γυναικείο πληθυσμό ο ανδροκρατούμενος κόσμος μας...
Από την άλλη, όμως, το γυναικείο κίνημα και οι πρόθυμοι συμπαραστάτες του αρκετές φορές χάνουν το δίκιο τους επιλέγοντας την πολιτική ορθότητα να καθορίζει το σύνολο των τοποθετήσεών τους. Όποιος επιλέγει ως στάση ζωής να προσβάλλεται μπορεί να προσβληθεί με τα πάντα, ακόμα και με την περιλάλητη διαφήμιση της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας, η οποία δεν μου άρεσε λόγω του δασκαλίστικου ύφους της, αλλά δεν θα ζητούσα ποτέ την απαγόρευσή της. Θα μπορούσε να πιέζει τον Χρήστο Λούλη να βγει στην πλατεία ο κολλητός του κι όχι η κοπέλα του ή θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί μια γυναίκα που θα την πίεζε το αγόρι της και τότε κάποιοι ενδεχομένως να έκαναν τη συζήτηση για το αν οι άνδρες προβάλλονται στερεοτυπικά ως ανεύθυνοι σε σχέση με τις πιο γειωμένες γυναίκες κι επομένως εκείνες στερούνται φαντασίας κι επαναστατικής διάθεσης...
Η υπερβολή δεν βοήθησε τις γυναίκες ούτε στην περίπτωση του κινήματος "Me too", όταν οι καταγγελίες για σεξουαλική εκμετάλλευση για την προώθηση της καριέρας τους ύστερα από δύο και τρεις δεκαετίες κι από καλλιτέχνιδες με λίγο ταλέντο είναι λογικό να αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό. Δεν αντιλέγω πως υπάρχει γυναικεία θυματοποίηση κι αρκετές ένιωσαν πιο έντονη την ανδρική βία πάνω τους κατά τις ημέρες τού εγκλεισμού. Το κυνήγι, ωστόσο, της αυτοθυματοποίησης δεν οδηγεί στην ισότητα, αλλά στην αυτοπεριθωριοποίηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου