Αυτή η κάμπια δεν θα γίνει ποτέ πεταλούδα...

Οι πορφυρογέννητοι δεν αισθάνονται πως χρωστούν σε κανέναν, πολλώ δε μάλλον πως πρέπει να απολογούνται για τα λάθη ή και τις λαμογιές τους. Τρανό παράδειγμα ο Κ. Μπακογιάννης, ο οποίος με το χαμόγελο του Γκούφι στα χείλη ανακοίνωσε στους Αθηναίους που πλήττονται από την πανδημία, την ανεργία, την εργασιακή επισφάλεια πως πήγαν στο βρόντο τα δύο εκατομμύρια ευρώ τους που σπατάλησε για τον μεγάλο περίδρομο, ο οποίος έχει κι ουρά μερικών δεκάδων εκατομμυρίων. Ακόμα και το γλωσσικό μπέρδεμα με το γκαζόν και το ζαμπόν μαρτυρά την αλαζονεία τού γόνου που ό,τι κι αν κάνει, ξέρει ότι η μαμά κι ο θείος θα καθαρίσουν για πάρτη του...

Όπως είναι υποκριτικό Αριστεροί πολιτικοί να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, το ίδιο υποκριτικό είναι η οικογένεια Μητσοτάκη να ομνύει υπέρ τού ιδιωτικού τομέα την ίδια ώρα που έχει μετατρέψει εδώ και δεκαετίες το δημόσιο χρήμα σε δικό της. Θα μου πείτε πως δεν είναι βασιλική οικογένεια με κληρονομική διαδοχή, αλλά πως ο λαός τής έχει δώσει τα αξιώματα που κατά καιρούς κατέχουν τα μέλη της. 

Υπό μία έννοια είναι σωστό, πάντοτε άλλωστε θα υπομένουμε τις επιλογές ενός λούμπεν προλεταριάτου που ακόμα και η Αριστερά θωπεύει τις αδυναμίες του αντί να το εκπαιδεύσει. Από την άλλη, ωστόσο, σκεφτείτε τη δύναμη του επικοινωνιακού μηχανισμού τής "αγίας" οικογένειας, τη βαθιά της διείσδυση μέσω ρουσφετιών στη δημόσια διοίκηση, την αμέριστη συμπαράσταση που απολαμβάνει από ισχυρά επιχειρηματικά και μιντιακά κεφάλαια κι απαντήστε μου πόσο εύκολο είναι να την ανταγωνιστεί ένας νέος πολιτικός που δεν προέρχεται από τζάκι, δεν έχει πολλά χρήματα ούτε τις κατάλληλες διασυνδέσεις...

Το χαρακτηριστικό παράδειγμα της οικογένειας Μητσοτάκη μαρτυρά και τα όρια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Το όνομα, το χρήμα, το κοινωνικό στάτους, οι γνωριμίες, οι εξυπηρετήσεις και η διαπλοκή δημιουργούν στην ουσία ένα ολιγαρχικό σύστημα το οποίο ο λαός καλείται να επικυρώνει με την ψήφο του στη χάση και στη φέξη δήθεν ελλείψει εναλλακτικής επιλογής... 

Κι όμως, είναι αδιανόητο σε αρκετές χώρες πλέον να χρησιμοποιείται η ηλεκτρονική ψηφοφορία και για τις βουλευτικές εκλογές και να αναρωτιόμαστε ακόμα για την πρακτικότητα της άμεσης δημοκρατίας. Όχι πως, χωρίς την κατάλληλη παιδεία, ο λαός δεν θα κάνει λάθη και τότε, μόνο που η ισοπολιτεία, που επεκτείνεται και στην ισονομία και στην ισότητα γενικότερα, θα είναι πολύ περισσότερο ρεαλιστική από ό,τι σήμερα. Ιδίως σε βάθος χρόνου, όταν η άμεση δημοκρατία θα έχει συνδράμει τα μέγιστα στον υψηλότερο των στόχων, στην κοινωνική δικαιοσύνη, τη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου...