Προς δημοσκόπους: την επόμενη φορά ρωτήστε μας πού θέλουμε να κρεμαστεί το πτώμα Κουφοντίνα...

Οι δημοσκοπήσεις που διενεργούνται στην Ελλάδα, στις οποίες τα ερωτήματα που τίθενται προκαταλαμβάνουν τις απαντήσεις κι απαντούν σε αυτές οι ίδιοι και οι ίδιοι, είναι τόσο αξιόπιστες όσο μια συζήτηση ανάμεσα στον Πινόκιο και στον βαρόνο Μινχάουζεν. Όταν, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να ρωτούν τους πολίτες αν συμφωνούν με το να μην υποκύψει η κυβέρνηση στον "εκβιασμό" Κουφοντίνα αποδεχόμενοι ακόμα και τον θάνατό του, τότε η χυδαιότητα αγγίζει νέα επίπεδα. Κι όταν οι πολίτες, ωστόσο, αποδέχονται τον θάνατο ενός ανθρώπου, τότε η δημοκρατία και το κράτος δικαίου σε αυτήν τη χώρα έχουν πολλά προβλήματα να επιλύσουν...

Όποιος πιστεύει ότι είναι καλύτερος από έναν δολοφόνο επειδή επιθυμεί ή αποδέχεται τον θάνατό του μάλλον δεν καταλαβαίνει πόσο ταυτίζονται τα ένστικτά του με αυτά ενός φονιά. Το μόνο το οποίο στην ουσία αλλάζει δεν είναι τίποτα άλλο από το περίβλημα της νομιμότητας, το οποίο κι αυτό είναι αμφίβολο στη συγκεκριμένη περίπτωση αφού, όσο κι αν δεν το θέλουν κάποιοι, η θανατική ποινή έχει καταργηθεί εδώ και πολύ καιρό... 

Η σκληρότητα απέναντι σε έναν πιο αδύναμο, όπως είναι κατά τεκμήριο ένας κρατούμενος απεργός πείνας, θα μπορούσε να εκληφθεί ως ελαφρυντικό μόνο αν το ίδιο συναίσθημα είχε εφαρμογή και στους πιο δυνατούς από εμάς. Πόσο εύκολα, για παράδειγμα, θα αποδεχόμασταν όμως τον θάνατο ενός πρωθυπουργού, ενός τραπεζίτη, ενός εφοπλιστή υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, όσο αντιπαθής κι αν μας ήταν;...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν εκτός τόπου και χρόνου όταν ζητούσε συζήτηση στη Βουλή για την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου, μολονότι τα κίνητρά του δεν ήταν αγνά κι ο ίδιος μόνο αθώος του αίματος δεν είναι. Ωστόσο, αναρωτιέμαι ως ποιο σημείο κατάντιας θα φτάσει το πολιτικό παιχνίδι στην Ψωροκώσταινα όταν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων δικαιολογούνται να θέτουν ερωτήματα που σχετίζονται με την αποδοχή τού θανάτου ενός ανθρώπου; 

Τι άλλο θα ρωτάμε στα γκάλοπ; Αν κάποιος μπορεί να κακοποιεί σεξουαλικώς ή όχι, να είναι κτηνοβάτης, παιδεραστής και πολλά άλλα; Από τη στιγμή που βάζουμε ακόμα και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι πρωτίστως αυτό της ζωής, στο δημοσκοπικό πανηγύρι έχουμε αποδεχθεί την θεσμική κατρακύλα ως κάτι το λογικό και δικαιολογημένο. Μέχρι να πέσουμε και οι ίδιοι θύματα του μιθριδατισμού μας, με την ελπίδα πως θα έχει απομείνει σε κάποιους η λογική ώστε να μας γλιτώσουν από τον ίδιο μας τον εαυτό...